Μπορεί κινηματογραφικά να ήταν σκληρός, αδίστακτος, μοχθηρός και εξόχως απεχθής, ο Στέφανος Στρατηγός ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους πιο αγαπητούς συνεργάτες του ελληνικού κινηματογράφου, ένας εύκολος άνθρωπος που όλοι ήθελαν να δουλεύουν μαζί του. Και βέβαια ένας από τους καλύτερους καρατερίστες της μεγάλης οθόνης, τον οποίο τυποποίησε ο εμπορικός κινηματογράφος σε ρόλους κακού, στραβού και ανάποδου. Η κινηματογραφική ιστορία τον έχει ήδη απαθανατίσει ως έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της χρυσής εποχής της εγχώριας κινηματογραφίας, κάτι που θα προσυπέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη και οι κινηματογραφόφιλοι, οι οποίοι τον λάτρεψαν ως σκοτεινό μούτρο στα δράματα «Κάθε λιμάνι και καημός», «Το κάθαρμα», «Έγκλημα στο Κολωνάκι», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» κ.λπ. Δραστήριος και παραγωγικότατος, ο Στρατηγός εμφανίστηκε σε καμιά 85αριά ταινίες και αμέτρητες θεατρικές παραστάσεις, καθώς πέρα από μοιραίος, ήταν και ωραίος. Το γυναικείο φύλο κάτι ήξερε από αυτό. Στο περιβόητο δράμα εξάλλου «Κατηγορώ την κοινωνία» του 1966, ο Στρατηγός παίζει πλάι στις δύο γυναίκες της ζωής του! Την τότε σύζυγό του Γκέλυ Μαυροπούλου, κόρη του αρχοντάνθρωπου Άγγελου Μαυρόπουλου, και τη μετέπειτα γυναίκα του, Μαρί Πανταζή, η οποία ήταν ήδη έγκυος στο παιδί του… Όσο για τον ίδιο τον Στέφανο, ήταν λες γεννημένος ηθοποιός. Ηθοποιοί ήταν οι γονείς του, ηθοποιοί και τα αδέρφια του, προοιωνίζοντας μια υποκριτική καριέρα που έμοιαζε αναπόδραστη για το πιτσιρίκι που μεγάλωσε κάτω και πάνω στη σκηνή, μέσα και έξω από τα θεατρικά μπουλούκια που όργωναν την επαρχία. Οι περιπλανώμενοι ηθοποιοί γονείς του δεν θα μπορούσαν φυσικά να περιμένουν την ανεπανάληπτη καριέρα που θα έκανε ο υιός Στρατηγός…
Πρώτα χρόνια
Ο Στρατηγός γίνεται επαγγελματίας
Πρωταγωνιστής έγινε νωρίς νωρίς στην κινηματογραφική του διαδρομή, όπως στο φιλμ «Μπροστά στον Θεό» του 1953, όπου συνεργάστηκε και στη σκηνοθεσία, αν και ο Στρατηγός που ξέρουμε ως τα σήμερα θα ήταν γέννημα της δεκαετίας του 1960. Στην οποία μπήκε με τη «Σάντα Τσικίτα» (1953), τη «Δεσποινίς ετών 39» (1954), το «Δελησταύρου και υιός» (1957) και τη «Θεία από το Σικάγο» (1957) στο ενεργητικό του, πριν μας αφήσει να τον απολαύσουμε στις ταινίες «Άδικη κατάρα» (1967), «Ο προδότης» (1967), «Χώμα και αίμα» (1967), «Κατάρα είναι ο χωρισμός» (1967), «Ταπεινός και καταφρονημένος» (1968), «Συννεφιασμένοι ορίζοντες» (1968), «Στα σύνορα της προδοσίας» (1968), «Αποστολή θανάτου» (1968), «Φίλησέ με πριν φύγεις για πάντα» (1969), «Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (1969), «Κατηγορώ το κορμί μου» (1969), «Αγάπησα έναν προδότη» (1969) κ.ά.
Συμμετείχε επίσης στο «Φυντανάκι» (1955), από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Παντελή Χορν, το «Κορίτσι με τα μαύρα» (1956) του Κακογιάννη, τον «Άγιο Νεκτάριο» (1969), τη «Μάχη της Κρήτης» (1970), τον αξέχαστο «Παπαφλέσσα» (1971), την «Αστέρω» (1959), την «Κρυστάλλω» (1959), το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» (1959), τον «Ατσίδα» (1962), το «Για μια χούφτα τουρίστριες» (1971), αλλά και τον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο» (1980), την «Αναμέτρηση» (1982) κ.λπ. Ποιος να τον ξεχάσει στον «Ατσίδα» που μαθαίνει στον Ηλιόπουλο τη μέθοδο «στρίβειν δια του αρραβώνος»;
Στις 85 ταινίες που τον περιλαμβάνουν στο καστ τους, υπάρχουν και τέσσερις που τον φέρουν να κρατά και τη σκηνοθεσία, δείχνοντας το πολυσχιδές των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων. Πολύ έπαιξε και με τον Νίκο Ξανθόπουλο, καθώς οι τίτλοι που συνεργάστηκαν είναι πάνω από δέκα. Ο Στέφανος Στρατηγός μεταπήδησε με τη χαρακτηριστική άνεσή του και στη μικρή οθόνη («Αστυνομικές ιστορίες», «Ανατολικός άνεμος» κ.ά.), φέρνοντας τον κινηματογραφικό του αέρα και τα τεράστια υποκριτικά του χαρίσματα στο γυαλί. Ακούστε τον εδώ να απαγγέλει Καβάφη…
Προσωπική ζωή