Όχι ένας, όχι δύο, αλλά τρεις Παπαδόπουλοι μπλέχτηκαν στο μαύρο χρονικό της Χούντας των Συνταγματαρχών το 1967, κάνοντας τη δικτατορία τουλάχιστον οικογενειακή υπόθεση. Κι αν για τον πρωτεργάτη της «Εθνοσωτηρίου» Γεώργιο τα πράγματα είναι γνωστά και λιγότερο γνωστά για τον ταξίαρχο και αρχισυνωμότη Κωνσταντίνο, υπήρξε και ένας τρίτος αδελφός παντελώς άγνωστος. Ο Χαράλαμπος κράτησε μεν χαμηλότερο κοινωνικό προφίλ από τους άλλους δύο, όχι όμως και λιγότερη δράση. Το Πανελλήνιο τον έμαθε στις 16 Οκτωβρίου 1975, όταν άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και μεταξύ των δραστών καθόταν και ο μικρότερος αδελφός του αρχιχουντικού, Χαράλαμπος. Εκεί, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού, άκουσε για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός τον άγνωστο Παπαδόπουλο να αρνείται τις κατηγορίες για την εμπλοκή του στη βίαιη καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όντας ένας από τους 33 στρατιωτικούς, αστυνομικούς και ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους που κατηγορούνταν για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων. Σύμφωνα με το βούλευμα, ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως. Την ώρα (30 Δεκεμβρίου 1975) που ο αδελφός του Γεώργιος καταδικαζόταν εκ νέου (είχε ήδη καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά) σε 25 χρόνια κάθειρξης για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών, ο Χαράλαμπος έπεφτε στα μαλακά, καθώς βγήκε από τη δικαστική αίθουσα με το χαρτί της αθώωσης στο χέρι. Ο μεσαίος ηλικιακά Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, αντισυνταγματάρχης κατά την αποφράδα 21η Απριλίου 1967 και υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ τελικά στην προδοτική κυβέρνηση του αρχιπραξικοπηματία Γεωργίου, είχε ήδη καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Την ώρα βέβαια που ο θρυλικός νεποτισμός του Παπαδόπουλου είχε επιφυλάξει για τον Κωνσταντίνο θέσεις-κλειδιά στην κυβέρνησή του (από γενικός γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως και περιφερειακός διοικητής Αττικής και Νήσων μέχρι υφυπουργός Προγραμματισμού και Κυβερνητικής Πολιτικής και υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ τελικά!), ο μικρότερος Χαράλαμπος αποτελούσε ένα αίνιγμα. Το μόνο που ήταν γνωστό γι’ αυτόν ήταν πως οι χωροφύλακες τον αποκαλούσαν χαριτολογώντας «Μπον Φιλέ», μιας και μόνο αυτό έτρωγε στα πανάκριβα εστιατόρια των ξενοδοχείων που σύχναζε επί Επταετίας, αλλά και οι παροιμιώδεις και θρυλικά δαπανηρές νυχτερινές περιηγήσεις του στα καμπαρέ της Αθήνας. Ο βενιαμίν Παπαδόπουλος ήθελε προφανώς λιγότερες σκοτούρες στο κεφάλι του, γι’ αυτό και συγκατατέθηκε τελικά με την ταχύτατα αναρρίχησή του στην ιεραρχία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, όπου έφτασε μέσα σε χρόνο-ρεκόρ στη θέση του γενικού γραμματέα. Η υπόθεσή του ήταν άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα των διορισμών ημετέρων αλλά και της ασύστολης οικογενειοκρατίας των πραξικοπηματιών. Ο Παπαδόπουλος δεν ήταν εξάλλου ο μόνος που έβαλε από τα παράθυρα τους δικούς του στο φαυλοκρατικό κράτος που οραματίστηκε. Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι επί Χούντας τέλος δεν είχαν: ο Μακαρέζος, για να αναφέρουμε μερικά μόνο δηλωτικά παραδείγματα, διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον έναν του ξάδερφό στρατηγό (και διοικητή της ΑΣΔΕΝ) και τον άλλο γενικό γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, ενώ ο γαμπρός του Παττακού, Ανδρέας Μεϊντάσης, έπαιρνε χαριστικά και μαζικά τα δημόσια έργα του Δήμου Αθηναίων… Ο Ιωαννίδης εξάλλου έσπευσε να αρπάξει την εξουσία από τον Παπαδόπουλο εν µέσω φηµών για αυξανόµενα κρούσµατα διαφθοράς µε πρωταγωνιστές τους απριλιανούς αξιωµατικούς και τους συγγενείς τους. Τοποθετώντας τους ανθρώπους του σε θέσεις-κλειδιά, ο Παπαδόπουλος λάμβανε ιδιαίτερη μέριμνα για να συνοδεύει τους δικούς του η αρετή της εντιµότητος και των χρηστών ηθών, αν και δεν τα κατάφερνε πάντα να συγκαλύψει τα σκάνδαλά τους…
Πρώτα χρόνια
Η εμπλοκή του στο μεγάλο φαγοπότι της Χούντας