Ο Δ. Αβραμόπουλος παρεμβαίνει στα θέματα κεντρικής στρατηγικής του κόμματος και με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής κάνει λόγο για συναίνεση προτείνοντας μάλιστα αυτή να ξεκινήσει από θεσμικά ζητήματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ο κ. Αβραμόπουλος ήταν πάντοτε θιασώτης των συναινέσεων και των συνεργασιών. Το τελευταίο διάστημα κράτησε αποστάσεις από τη κεντρική γραμμή της Νέας Δημοκρατίας και τον Αντώνη Σαμαρά και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πήρε τον λόγο κατά τη διάρκεια της τελευταίας κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος.
Ακολουθεί μέρος του άρθρου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα…
«Απ’ όσες πληροφορίες φθάνουν σε γνώση μας, σχετικά με την εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών, είναι βέβαιον πως υπάρχει μια μεγάλη απόκλιση από τους στόχους του Μνημονίου του έτους 2010, τόσο στο χρέος, όσο και στο έλλειμμα, που υπερβαίνει την πρόβλεψη του προϋπολογισμού του 2011 και που το ακριβές μέγεθός της θα το μάθουμε στο α’ τρίμηνο του 2011, οπότε και θα καταστεί αναγκαίο το τέταρτο Μνημόνιο, με νέες περικοπές, πέρα από τα 6,2 δισ. ευρώ του προϋπολογισμού, που σήμερα εκτιμώνται σε 2-3 μονάδες του ΑΕΠ. […]
Η κατάσταση έφθασε πλέον στο απροχώρητο. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι με την πολιτική αυτή, η πτώχευση για τη χώρα μας, με τη μορφή της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι προ των θυρών. Είναι επίσης βέβαιο πως μια δύσκολη κατάσταση όπως αυτή που διαμορφώνεται στη χώρα μας το τέλος του 2010, αλλά και αυτή που προαναγγέλλεται για το 2011, μπορεί, καταρχήν, να αντιμετωπισθεί πιο αποτελεσματικά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας, των κοινωνικών εταίρων και όλων των κοινωνικών δυνάμεων.
Σ’ αυτό, ως θέμα αρχής, δεν μπορεί ίσως να διαφωνήσει κανείς. Άλλωστε ο Αντώνης Σαμαράς από την αρχή κινήθηκε με αυτήν τη συναινετική λογική, αντίθετα με την κυβέρνηση που πολιτεύτηκε εκδικητικά, θέτοντας ακόμα και θέμα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές. Ωστόσο, το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι σε ποια πολιτική μπορεί να υπάρξει συναίνεση, ποιος είναι ο στόχος και ποιες οι πολιτικές που οδηγούν στον στόχο αυτό.
Για να επιτευχθεί συνεννόηση, σε διακομματική βάση, οφείλει η κυβέρνηση, που έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων, πάνω απ’ όλα να πει την αλήθεια σε όλους και να πάψει να χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα, είτε για να την αποφύγει είτε για να την καθυστερήσει είτε για να την αποκρύψει. Συνεννόηση, σε κάθε άλλη βάση, θα σημαίνει προσχώρηση στις κυβερνητικές θέσεις, κάτι που πρέπει να αποκλείσουμε κατηγορηματικά, διότι οι θέσεις αυτές δεν έχουν επιτύχει τον στόχο τους. […]
Η συναίνεση προϋποθέτει μια νέα πολιτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση. Δεν μπορεί να γίνει στη σημερινή βάση που, αποδεδειγμένα πλέον, είναι μια ατελέσφορη πολιτική που οδήγησε στην αποτυχία. Με λήψη συνεχώς νέων επαχθών αντιλαϊκών μέτρων, χωρίς αναπτυξιακή προοπτική, σαν αυτά που ετοιμάζει τώρα η κυβέρνηση για τέταρτη φορά στο ίδιο έτος και θα αναγκασθεί να τα επαναλάβει το επόμενο έτος. Κάτι τέτοιο δεν το αντέχει και δεν μπορεί να το δεχθεί πλέον ο κόσμος. […].
Και ο δρόμος είναι ένας. Αυτός της εθνικής συνεννόησης. Και αυτός ο δρόμος προϋποθέτει ειλικρίνεια λόγων, προθέσεων και ενεργειών. Προϋποθέτει ως οδηγό την εθνική ευθύνη. Αυτός ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει στην εθνική συνεννόηση και τη συναίνεση»
