Στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΜέΡΑ25 εντάσσεται ο Αλέξανδρος Μπίστης, Διευθυντής Πολιτικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας  του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2015.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του κόμματος, είναι ο έβδομος που κατεβαίνει υποψήφιος με το επικρατείας.

«Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Ιδεολογία και Ανάλυση Λόγου (Univ. of Essex). Ενταγμένος στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, ήταν ιδρυτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Κεντρική Επιτροπής και υπεύθυνος της Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού έως το καλοκαίρι του 2015, οπότε παραιτήθηκε και αποχώρησε από το κόμμα. Από τον Οκτώβριο του 2018 ζει στη Σύρο και εργάζεται στην Ειδική Υπηρεσία Διαχείρισης του ΠΕΠ Ν. Αιγαίου. Από τον Μάρτιο 2019 εκπονεί διδακτορική διατριβή στο ΑΠΘ με θέμα «Νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης στη μετα-δημοκρατία» ενώ παράλληλα αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, συμμετέχει σε συνέδρια και ημερίδες πολιτικής επιστήμης και επικοινωνίας, ενώ στο παρελθόν συμμετείχε στην Ανοιχτή Ιντερνετική Πλατφόρμα Ενημέρωσης “Hackademy” ως ραδιοφωνικός παραγωγός του radiobubble» αναφέρει το ΜέΡΑ25.

Στο μήνυμά του για την υποψηφιότητά του στις επικείμενες εθνικές εκλογές ο Αλέξανδρος Μπίστης γράφει:

«Ας ξαναμετρηθούμε, λοιπόν! (Γιατί με το ΜέΡΑ25)

Διανύουμε τον δέκατο χρόνο της πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Η κυρίαρχη πολιτική καθορίζεται ακόμα από την χωρίς όρια συσσώρευση πλούτου και όχι από τον αγώνα για την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων. Η διαιρετική τομή μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας είναι ακόμα απούσα από την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση.

Οι δυνάμεις της οργανωμένης Αριστεράς αδυνατούν να περιγράψουν, έστω σε αδρές γραμμές, το τι πρέπει να κάνουμε αυτή τη στιγμή που μιλάμε ώστε να μπορούμε κάποια στιγμή να αρθρώσουμε τη λέξη «σοσιαλισμός» χωρίς να αιθεροβατούμε και να εξηγήσουν το πώς θα μοιάζει αυτός, ώστε να καταλάβουμε όλοι γιατί αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Όπως είναι φυσικό, ενισχύονται οι δυνάμεις που καλλιεργούν το μίσος και τον διχασμό. Η ανατροφοδότηση του εκφασισμού της κοινωνίας ξεκινάει από τη μονιμοποίηση της περιθωριοποίησης του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας, τη μαζική μετανάστευση των νέων γενιών και την κυριαρχία της εργασιακής ζούγκλας και φτάνει μέχρι την αδιαφορία για την απάνθρωπη κατάσταση στα κέντρα κράτησης προσφύγων, την ανοχή στην εφιαλτική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, στον αποθρασυμένο σεξισμό και στην πατριαρχία.

Σε αυτή τη συγκυρία, συμπορεύομαι εκλογικά με το ΜέΡΑ25, παρ’ ότι δεν ήμουν μέλος του, επειδή:

Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2015, παρά το εκκωφαντικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, και η αυτομόλησή του στο στρατόπεδο της συναίνεσης, αδρανοποίησε τον πρώτο λαό που σήκωσε κεφάλι ενάντια στον μισανθρωπισμό αυτής της ΕΕ και δικαίωσε τις καταστροφικές επιλογές όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η ελαφρότητα με την οποία αφομοίωσε τη λογική των «μονόδρομων» άφησε τον λαό έρμαιο στη βουλιμία του νεοφιλελευθερισμού, οδηγώντας σε συντριπτική ήττα το σύνολο της οργανωμένης Αριστεράς στη χώρα και ανοίγοντας, τελικά, τον δρόμο στον εκφασισμό του «όλοι ίδιοι είναι».

Η παλινόρθωση της ΝΔ, με ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα, ακροδεξιά ρητορική και εκδικητική διάθεση, και η διαφαινόμενη επάνοδός της στην εξουσία, μαζί με τη συνολική παρουσία της ακροδεξιάς (ναζιστικής και μη), αποτελούν τη βροντή του κεραυνού που έπεσε το καλοκαίρι του 2015. Όπως συμβαίνει με κάθε κεραυνό άπαξ και πέσει, τίποτα δεν μπορούσε να αποτρέψει το να ακουστεί η βροντή του. Η ατυχήσασα ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας προς τα αριστερά της, ήταν αναμενόμενο πως θα αναζητούσε διέξοδο και έκφραση προς τα (ακρο)δεξιά της.

Το ΜέΡΑ25, ο ελληνικός βραχίονας του πανευρωπαϊκού κινήματος DiEM25, αποτελεί ιδρυτικό μέλος της «Προοδευτικής Διεθνούς», σε συνεργασία με την αμερικανική προοδευτική διανόηση. Στην Ελλάδα, ειδικά μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, συσπειρώνει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας που θυμάται ακόμα τι -και γιατί- ψήφισε στο δημοψήφισμα του 2015, και που εξακολουθεί να πιστεύει πως ο αγώνας συνεχίζεται, όπως άλλωστε και η ταξική πάλη.

Στη βάση μιας τεχνοκρατικά επεξεργασμένης, σαφέστατα προοδευτικής και συγκρουσιακής προγραμματικής ατζέντας, συμπορεύονται άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές, με στόχο τη διασφάλιση κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης στο στρατόπεδο της μη συναίνεσης, που σήμερα συμπιέζεται μέχρι εξαφάνισης.

Το ΜέΡΑ25 δεν αυτοσυστείνεται ως ένα συνολικό, οραματικό σχέδιο μακράς πνοής, αλλά ως ένα μέτωπο έκτακτης ανάγκης, που αντιλαμβάνεται ότι κανένας λαός δεν θα σωθεί μόνος του, αν οι γύρω λαοί βουλιάζουν στον βούρκο της εκφασιζόμενης Ευρώπης, και άρα ότι απέναντι σε ένα κυρίαρχο μοντέλο πανευρωπαϊκής εμβέλειας δεν αρκεί να σχεδιάζει κανείς την αντίσταση μόνο σε μία χώρα.

Θεωρεί σωστή τη λογική της ένωσης των λαών και όχι εκείνη της διαίρεσής τους, καθώς αντιλαμβάνεται ότι από την επικείμενη αποδόμηση της ΕΕ δια των εθνικισμών, μόνο η ακροδεξιά έχει να κερδίσει. Με ένα διαφορετικό μοντέλο ενιαίας οριζόντιας λειτουργίας σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με ταυτόχρονες εσωτερικές διαδικτυακές διαδικασίες, αποφασιστικές για τις πολιτικές θέσεις του, έχει κυρίως εμπνεύσει και εμπλέξει στην ενεργό και οργανωμένη πολιτική δράση, κόσμο που δεν είχε προηγούμενη οργανωμένη πολιτική ένταξη.

Όσοι ήμασταν οργανωμένοι στην Αριστερά αξίζει να έρθουμε σε επαφή με αυτόν τον κόσμο, να δούμε τι τον κρατούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια μακρυά της, τι τον ώθησε στην ενεργό πολιτική δράση μετά την αποτυχία της και να συμμετάσχουμε μαζί του σε έναν εκ βαθέων συνολικό διάλογο για την επόμενη μέρα, την ανα-νοηματοδότηση της Δημοκρατίας, για την υπέρβαση του αποτυχημένου μοντέλου του καπιταλιστικού κράτους και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Ο επικεφαλής του, ο Γιάνης Βαρουφάκης, έχοντας λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί όσο κανείς, παραμένει συνεπής στις δημόσια διακηρυγμένες θέσεις του από το 2010 και εξακολουθεί να συμμετέχει στον αγώνα ενάντια στην αδικία, την ανισότητα και τον αυταρχισμό, έναν αγώνα που εξελίχθηκε από το ξέσπασμα του Δεκεμβρίου του 2008, συντονίστηκε στις πλατείες το καλοκαίρι του 2011 και κορυφώθηκε στο δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015.

Με δεδομένο ότι οι άνθρωποι που νοιάζονται για τον διπλανό τους, που ασφυκτιούν στο πλαίσιο του μεταδημοκρατικού μνημονιακού ολοκληρωτισμού και πιστεύουν στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, βρίσκονται σήμερα σε απείρως δυσκολότερη θέση από αυτή στην οποία βρίσκονταν τέσσερα χρόνια πριν, έχουν ιστορική ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους και στη χώρα να μη συμμετέχουν στις ανούσιες κραυγές της δημόσιας αντιπαράθεσης, αλλά να εργαστούν ανοιχτά και μεθοδικά για τη διαμόρφωση ενός σχεδίου συνειδητοποίησης και χειραφέτησης των εργαζόμενων, Ελλήνων και μεταναστών, που ζουν στη χώρα μας.

Μόνο έτσι μπορεί ένα ανταγωνιστικό σχέδιο, από σχεδόν απαγορευμένο θέμα συζήτησης, να μετατραπεί σε πραγματικό εργαλείο για να αλλάξουμε τον κόσμο, ώστε να μη μας αλλάξει αυτός.

Ας ξαναμετρηθούμε, λοιπόν!»