Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ δημοσίευσε σήμερα Διακήρυξη για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αποτίνοντας φόρο τιμής στο «κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ου αιώνα που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.

«Μέσα στον ιστορικό χρόνο (η Οκτωβριανή Επανάσταση) αποτέλεσε τη συνέχεια των εξεγέρσεων των δούλων, των χωρικών του Μεσαίωνα, των αστικών επαναστάσεων, αλλά ταυτόχρονα και την κορύφωση και την υπέρβασή τους, αφού για πρώτη φορά τέθηκε ως στόχος της επανάστασης η κατάργηση της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Σαράντα έξι χρόνια μετά την “έφοδο στους ουρανούς” της ηρωικής Παρισινής Κομμούνας, η ρωσική εργατική τάξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση ήρθε να ενσαρκώσει το όραμα εκατομμυρίων εργατικών-λαϊκών μαζών για μια καλύτερη ζωή», σημειώνεται σχετικά.

Στη Διακήρυξη τονίζεται, μεταξύ άλλων, ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση: α) «απέδειξε την ορθότητα της λενινιστικής σκέψης, ότι η νίκη του σοσιαλισμού είναι δυνατή σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, ως συνέπεια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού», β) «επιβεβαίωσε, επίσης, ότι η πραγματοποίηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, αλλά από το γεγονός ότι είναι ο φορέας των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής» και γ) «ανέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής επαναστατικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, ως καθοδηγητικού παράγοντα όχι μόνο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά και όλης της πάλης για τη διαμόρφωση, ισχυροποίηση, τελική νίκη της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας».

Το ΚΚΕ επισημαίνει την ιδιαίτερη σημασία των διδαγμάτων της Οχτωβριανής Επανάστασης για το σήμερα, «που ο τροχός της ιστορίας φαίνεται να κινείται προς τα πίσω, σήμερα που το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και υποχώρησης, σήμερα που οι μακροχρόνιες συνέπειες της αντεπανάστασης (στις αρχές της δεκαετίας του ΄90) ενισχύουν την λαθεμένη αντίληψη πολλών εργαζομένων ότι δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από τον καπιταλισμό».

Η Διακήρυξη αναφέρει ότι «η για δεκαετίες η ύπαρξη και οι επιτυχίες της σοσιαλιστικής κοινωνίας την οποία εγκαινίασε η Οχτωβριανή Επανάσταση, απέδειξε ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής. Αυτό το συμπέρασμα δεν αναιρείται από το γεγονός ότι σε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο δεν κατόρθωσε οριστικά να νικήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος».

Στο κείμενο γίνεται ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών «που πηγάζουν από την καπιταλιστική εξέλιξη που οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή», αναφέρεται ότι «παράλληλα με την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων ενισχύεται και η τάση προς τη στασιμότητα σε σχέση με το τι θα μπορούσε να παραχθεί ποσοτικά και ποιοτικά αν η κοινωνία ξεφορτωνόταν το κέρδος ως κίνητρο παραγωγής», επισημαίνονται οι δυνατότητες που γεννά η εργατική τάξη με τη δουλειά της μέσα στον καπιταλισμό και τις οποίες διευρύνει η ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας και υπογραμμίζεται ότι αυτές οι συνθήκες καθιστούν τον σοσιαλισμό αναγκαίο, επίκαιρο και ρεαλιστικό.

«Το γεγονός ότι έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας δεν συνεπάγεται αυτόματα την πραγματοποίησή της. Μια σημαντική αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης, η κοινωνική εξέλιξη προϋποθέτει τη σχετική δραστηριότητα των ανθρώπων, εν προκειμένω την ταξική πάλη για την κατάργηση της παλιάς και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας» σημειώνει η Διακήρυξη, παραθέτοντας στη συνέχεια τη λενινιστική διατύπωση της έννοιας της επαναστατικής κατάστασης, την επισήμανση του Β. Ι. Λένιν ότι «κάθε επαναστατική κατάσταση δεν μετατρέπεται σε επανάσταση» και υπογραμμίζοντας ότι «για να εκδηλωθεί η εργατική επανάσταση, απαιτείται η παρουσία της επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, εξοπλισμένου με θεωρητική επεξεργασία και πρόβλεψη των εξελίξεων, στηριγμένη στη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία και ικανού να ηγηθεί της επαναστατικής εξέγερσης της εργατικής τάξης».

Στο κείμενο πραγματοποιείται εκτενής αναφορά στην πορεία των Μπολσεβίκων προς τη νίκη τον Οκτώβρη του 1917, στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στον 20ο αιώνα, καθώς και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στα επιτεύγματα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της εργατικής εξουσίας.

Στο τμήμα της Διακήρυξης που αφορά το «Πώς και γιατί φτάσαμε στην αντεπανάσταση και στην ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης», αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η λύση σε ορισμένα ζητήματα «αντί να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού. Η λύση αναζητήθηκε στην διεύρυνση της αγοράς στον ‘σοσιαλισμό με αγορά».

Στο ίδιο τμήμα του κειμένου γίνεται διάκριση των βασικών ιστορικών σταθμών της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, με την επισήμανση και εξήγηση το ότι αυτή «δεν προχώρησε ευθύγραμμα», ενώ πραγματοποιείται αναφορά και στη σημασία που είχε για την πορεία αυτή, η στροφή που πραγματοποιήθηκε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1956.

«Μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, καθώς και την εκδήλωση της εσωκομματικής κρίσης στο ΚΚΕ τον Ιούλη του 1991 που οδήγησε στην απομάκρυνση της οπορτουνιστικής ομάδας η οποία δρούσε στις γραμμές του, το ΚΚΕ ξεκίνησε την πορεία της επαναστατικής ανασυγκρότησής του» αναφέρεται στη Διακήρυξη, με την επισήμανση ότι «τα βασικά συμπεράσματα όλης αυτής της πορείας αποκρυσταλλώθηκαν στις Εκτιμήσεις για τον Σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ (18ο Συνέδριο 2009) και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο το 2013» και την υπόμνηση ότι η σχετική μελετητική προσπάθεια συνεχίζεται.

Στο σχετικό τμήμα της Διακήρυξης γίνεται αναφορά στην πάλη του ΚΚΕ για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος καθώς και εκτενής αναφορά στο συστατικό στοιχείο της σύγχρονης στρατηγικής του ΚΚΕ που αποτελεί η προγραμματική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό, στον ρόλο του εργατικού κράτους, στο ποιοτικά νέο στοιχείο της εργατικής εξουσίας, στο πρωταρχικό καθήκον αυτής της εξουσίας και στα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στη Διακήρυξη σημειώνεται ότι «έχουν ξεφτίσει πλήρως οι θεωρίες που χαρακτήριζαν την αντεπανάσταση ως διαδικασία ανανέωσης του σοσιαλισμού», ενώ ομοίως «έχουν ξεφτίσει όλες οι θεωρίες και πολιτικές εξανθρωπισμού του καπιταλιστικού συστήματος», ενώ τονίζεται ιδιαίτερα ο υπαρκτός κίνδυνος γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων εξαιτίας των αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και μονοπωλιακών ομίλων διεθνούς εμβέλειας.

«Όλοι αυτοί που πανηγύριζαν για τις αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-1991 έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, έχουν συμβάλει στη διάβρωση του εργατικού κινήματος, στο κυρίαρχο κλίμα της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού. Το ΚΚΕ αντίθετα είναι περήφανο που την κρίσιμη στιγμή, τη μέρα που κατέβαινε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, είχε τη δύναμη να απευθύνει μέσω του “Ριζοσπάστη” στους κομμουνιστές το κάλεσμα: “Σύντροφοι, ψηλά τη σημαία”» τονίζει η Διακήρυξη.

«Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την οριστική κατάργηση της ταξικής εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί έμπρακτή απόδοση τιμής στην Οχτωβριανή Επανάσταση και τους σκοπούς της» υπογραμμίζει η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνοντας ότι η ιστορική σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης συνοψίζεται στο κείμενο του Λένιν: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράκτηκε».