Και τώρα που -τρόπος του λέγειν -ηρεμήσαμε, είναι η ώρα να δούμε λίγο πάνω και πέρα από το «ελληνικό πρόβλημα». Είναι ώρα να δούμε το ελληνικό πρόβλημα, που σε λίγο θα είναι ιταλικό, ισπανικό, πορτογαλικό, γαλλικό, μέσα στην Ευρώπη και όχι απέναντι από αυτή.
Σήμερα η Ευρώπη επανακαθορίζεται. Το αρχικό μοντέλο, λένε κάποιοι αναλυτές, απέτυχε με αποτέλεσμα την κρίση στην Ευρωζώνη. Ποιο ήταν αυτό το μοντέλο;
Ήταν το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, το μοντέλο της Ευρώπης του κοινωνικού κράτους. Αυτό βάλλεται τώρα. Αυτό είναι στο στόχαστρο. Η κρίση χρέους αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης των τελευταίων δεκαετιών και κυρίως αποτέλεσμα της άρνησης της Γερμανίας να ολοκληρωθεί το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα με μηχανισμούς άμυνας και ανάπτυξης, έγινε κρίση και απόρριψη του κοινωνικού μοντέλου, του μοντέλου πρόνοιας ισότητας και ισονομίας. Τι βάλλεται τώρα με τις αποφάσεις και τις επιταγές των Βρυξελλών;
Οι μισθοί, οι συντάξεις, το επίπεδο περίθαλψης, το επίπεδο εκπαίδευσης ,οι κοινωνικές παροχές στο σύνολο τους. Κατά την γερμανική λογική που υπερίσχυσε, αυτά φταίνε και αυτά πρέπει να καταργηθούν.
Η Γαλλία θιασώτης άλλωστε του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου παίζει άμυνα και στην ουσία ακολουθεί την γερμανική λογική. Μια λογική που είναι φανερό ότι στοχεύει στην δημιουργία ενός κλειστού ευρωπαϊκού πυρήνα, μιας στεγνής ένωσης οικονομικών συμφερόντων που καμιά σχέση δεν έχει με το όραμα της ενωμένης Ευρώπης των λαών.
Και φυσικά κανείς δεν περιμένει από την ανατολικογερμανίδα Α. Μέρκελ να κατανοήσει το Ευρωπαϊκό μοντέλο, το ερώτημα είναι γιατί η υπόλοιπη Ευρώπη παραδίδεται τόσο εύκολα…
