Την κριτική του για τις μεγάλες υποσχέσεις του έλληνα Πρωθυπουργού καθώς και για τη συχνή χρήση του όρου δημοκρατία ασκεί ο αρθρογράφος του Breakingviews, Χιούγκο Νίξον, σε άρθρο του που φιλοξενείται στη βρετανική Guardian, κάνοντας μια αναδρομή στη μέχρι τώρα πορεία του – με έμφαση στην τελευταία κρίσιμη εβδομάδα – και διευκρινίζοντας πως σε περίπτωση παραίτησής του μετά από το πέρας του δημοψηφίσματος υπαίτιοι δεν θα είναι οι ευρωπαϊκοί κύκλοι αλλά οι επιλογές του που υπονόμευσαν την αξιοπιστία του.
Συγκεκριμένα όπως αναφέρει ο αρθρογράφος «ο Αλέξης Τσίπρας μιλά τόσο πολύ για τη δημοκρατία που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι πρότυπο αρετής, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους ψηφοφόρους του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αρχικά ο κ. Τσίπρας έδωσε μια σειρά από μεγάλες υποσχέσεις που δεν μπόρεσε εν συνεχεία να κρατήσει. Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, υποσχέθηκε ότι θα έσκιζε τα μνημόνια διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την παραμονή της χώρα στο ευρώ. Αυτοί όμως είναι δύο στόχοι ασυμβίβαστοι, όπως ανακαλύπτει σήμερα μετά λύπης του και με τεράστιο κόστος, ο ελληνικός λαός .
Πριν από το δημοψήφισμα της Κυριακής, είχε δώσει επιπρόσθετες υποσχέσεις. Μια εξ’ αυτών ήταν πως οι τραπεζικές καταθέσεις των αποταμιευτών είναι ασφαλείς και η άλλη πως θα επιτύχει τη σύναψη συμφωνίας με τους πιστωτές της Ελλάδας μέσα σε 48 ώρες από την λήξη του δημοψηφίσματος,ακόμα κι αν το αποτέλεσμα καταψηφίζει το σχέδιο διάσωσης που είχαν προτείνει οι Ευρωπαίοι εταίροι. Στην πραγματικότητα όμως, οι καταθέσεις βρίσκονται σε κίνδυνο και η πιθανότητα μιας συμφωνίας μέσα σε δύο ημέρες είναι σχεδόν μηδενική. Κι η αλήθεια είναι πως ένας καλός δημοκράτης υπόσχεται μόνο ό, τι μπορεί να πραγματοποιήσει. Ο Τσίπρας είναι ένας δημαγωγός.
Ας εξετάσουμε λιγάκι το δημοψήφισμα της Κυριακής. Στους πολίτες δόθηκε προθεσμία οκτώ ημερών ώστε να λάβουν μια απόφαση οι επιπτώσεις της οποίας θα επεκταθούν σίγουρα σε μια ακόμα γενιά. Επιπλέον το ερώτημα είναι μπερδεμένο. Οι πολίτες καλούνται να απαντήσουν αν δέχονται ή απορρίπτουν μια προσφορά η οποία δόθηκε από τους πιστωτές της Ελλάδας στις 25 Ιουνίου.
Αυτή αναλύεται σε δύο πολύπλοκα οικονομικά έγγραφα τα οποία έχουν μεταφραστεί από τα αγγλικά στα ελληνικά. Στο ένα εξ αυτών μάλιστα έγινε ακόμα κι ένα ουσιαστικό λάθος ( το αγγλικό κείμενο ανέφερε πως “η μέθοδος υπολογισμού των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών δεν δέχεται ότι υπάρχει ζήτημα βιωσιμότητας” ενώ στην ελληνική μετάφραση απουσίαζε η άρνηση με αποτέλεσμα το κείμενο να γράφει “η μέθοδος υπολογισμού των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών δέχεται ότι υπάρχει ζήτημα βιωσιμότητας, σύμφωνα με τα δυο σενάρια”. Ταυτόχρονα οι πολίτες θα λάβουν ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο το “ΟΧΙ” προηγείται του “ΝΑΙ”.
Επίσης αμφίβολη υπήρξε η νομιμότητα του δημοψηφίσματος εφόσον στην Ελλάδα, τα δημοψηφίσματα υποτίθεται πως δεν πρέπει να διεξάγονται πάνω σε οικονομικά θέματα.
Το χειρότερο όλων όμως είναι πως δεν είναι καθόλου σαφές τι σημαίνουν οι δύο επιλογές. Το «Ναι», δεν μπορεί να σημαίνει αποδοχή προσφοράς της 25ης Ιουνίου εφόσον, όπως διαβεβαιώνουν οι ξένοι πιστωτές, αυτή δεν είναι πλέον στο τραπέζι το διαπραγματεύσεων. Στην πράξη, όσοι ψηφίσουν “ΝΑΙ” νομίζουν ότι ψηφίζουν για το ευρώ και την Ευρώπη.
Από την άλλη τι ακριβώς σημαίνει αυτό το “ΟΧΙ”. Ο κ. Τσίπρας ισχυρίζεται πως ένα «ΟΧΙ» μεταφράζεται σε ισχυρότερη διαπραγματευτική ισχύ στις συζητήσεις με τους πιστωτές. Στην πραγματικότητα όμως, είναι πιθανό να σημαίνει ότι η Ελλάδα εγκαταλείπει το ευρώ – κάτι που ο ίδιος αρνείται.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης, το ανώτατο ίδρυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε στο Associated Press, αυτή την εβδομάδα, ότι το δημοψήφισμα υπολείπεται των διεθνών προτύπων. Ο γενικός γραμματέας του, Thorbjorn Jagland, διευκρίνισε μάλιστα πως τα διεθνή πρότυπα προϋποθέτουν πως ένα δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί αρχικά με προειδοποίηση τουλάχιστον δύο εβδομάδων ώστε να δοθεί επαρκής χρόνος για συζήτηση, επιπλέον με σαφές ερώτημα προς τον λαό αλλά και με διεθνείς παρατηρητές να επιβλέπουν την ψηφοφορία.
Αν ,παρ ‘όλα αυτά, ο Τσίπρας χάσει στο δημοψήφισμα και υποβάλλει την παραίτησή του, αναμφίβολα θα επικρατήσει η αφήγηση πως η Ευρώπη υπονόμευσε μια δημοκρατική κυβέρνηση , επειδή δεν της άρεσε το γεγονός ότι ήταν τόσο αριστερή. Η πραγματική εξήγηση όμως θα είναι πως ο ίδιος ο Τσίπρας υπονόμευσε τον εαυτό του με τις αδύνατες να πραγματοποιηθούν υποσχέσεις του, με την συγκρουσιακή προσέγγιση έναντι των πιστωτών του και με την απειρία και την αδυναμία να «αναγνώσει» σωστά την κατάσταση».
