Η λακκούβα δεν έχει χρώμα. Αριστερός ή δεξιός κάδος δεν υπάρχει. Η ράμπα έχει μόνο μία ιδεολογία. Της αξιοπρέπειας για όλες κι όλους. Της ίσης πρόσβασης. Το έργο που μάς ενώνει δεν έχει ούτε κόμμα ούτε χρώμα. Δεν τέμνεται, δε διαιρείται, συναρτάται κι αποτελείται: μικρά έργα που δένουν τη γειτονιά, ενώνονται με μεγάλα που προσθέτουν στην πόλη.
Ο δήμος είναι ο κόσμος του χειροπιαστού, η εγγύτητα της δημοκρατίας. Όταν η καθαριότητα βελτιώνεται στην πόλη, ο δημότης βλέπει μέρα με τη μέρα τη διαφορά. Μετράει.
Όταν στο Κοροπούλη ζητούν να γίνει κάτι με το εργοστάσιο – φάντασμα στη γειτονιά τους, και επιτέλους ύστερα από χρόνια το βλέπουν να γκρεμίζεται και στη θέση του να γεννιέται ένα πάρκο- τότε ένα χάσμα αρχίζει σταδιακά να γεφυρώνεται. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στην πολιτική χτίζεται από την αρχή. Από τα κάτω προς τα πάνω.
Πρώτον, λοιπόν, το έργο, μάς ενώνει λίγο-λίγο. Γύρω από την κάθε μέρα, κάθε μικρό που φτιάχνουμε, μια λάμπα, μια ράμπα, στα μεγάλα. Στην πόλη, στην συμπεριφορά, στη στάση μας.
Η Αθήνα είναι μια δύσκολη πόλη. Όπως όλες οι μεγαλουπόλεις, έχει τη σκληράδα του απρόσωπου και των ανισοτήτων. Δεν είναι όλες οι γειτονιές ίδιες, αλλά αξίζουν την ίδια προσοχή. Την ίδια φροντίδα. Και οι 129. Δε βάζουμε LED μόνο στο κέντρο. Δε φτιάχνουμε πεζοδρόμια μόνο στο κέντρο. Δεν αναπλάθουμε πάρκα, πλατείες και πεζοδρόμους μόνο στο κέντρο. Αλλά σε κάθε γειτονιά. Βυθιζόμενους κάδους; Σε όλη την πόλη! Δημοτικά ιατρεία; Συνεργεία anti-tagging; Κέντρα Πρόληψης; Σε κάθε δημοτική κοινότητα.
Δεύτερον λοιπόν, το έργο μας, ενώνει. Γιατί φέρνει πιο κοντά όλες τις γειτονιές. Μικραίνει τις αποστάσεις και τις ανισότητες της καθημερινότητας. Δέκα λεπτά περπάτημα η παιδική χαρά από κάθε σπίτι. Δεκαπέντε το πάρκο για κάθε Αθηναίο, κάθε Αθηναία. Αστυνομικός της γειτονιάς, σε κάθε γειτονιά. Όλη μαζί η Αθήνα πάει ψηλότερα. Από τη γειτονιά στην πόλη.
Όλοι θυμόμαστε τι πέρασε η χώρα, και μαζί κι η πρωτεύουσά μας την περασμένη δεκαετία. Σήμερα, κοιτάμε μπροστά. Κρατάμε την ουσία. Λύνουμε προβλήματα. Με έργο. Που μένει. Η Αθήνα το 2023 έχει, μεταξύ άλλων, το νέο Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων. Έχει Αντιδημαρχία για τις πολιτικές ισότητας και την καταπολέμηση των διακρίσεων. Έχει Ξενώνα Μεταβατικής Φιλοξενίας για χρήστες ψυχοδραστικών ουσιών. Έχει, όμως, και το Θέατρο του Λυκαβηττού. Έχει το Athens City Festival. Έχει ένα μεγαλύτερο «Πάρκο Ελευθερίας». Έχει μια Ομόνοια που είναι ξανά πλατεία, που δεν κόβει την πόλη στα δύο.
Είναι νομίζω εμφανές προς τo πού το πάω. Το έργο, μάς ενώνει, γιατί φέρνει πιο κοντά εμάς. Τα έργα που κάνουμε, χτίζουν κι εκείνα. Την αλληλεγγύη. Τη συμπερίληψη. Τη συλλογική μας συμπεριφορά. Νοιαζόμαστε. Σεβόμαστε. Σιγά-σιγά. Εξελισσόμαστε.
Ο «πολιτισμός της καθημερινότητας», είναι να σε χωράει, να σε ακούει, να σε σέβεται η πόλη σου. Αλλά να την ακούς, να τη σέβεσαι κι εσύ. Να μην παρκάρεις στη ράμπα ΑμεΑ. Να υπάρχει κάδος. Να αδειάζει και να καθαρίζεται, για να πετάς μέσα τα σκουπίδια σου, όχι δίπλα του. Να ανακυκλώνεις. Να μην περιμένεις με τις ώρες σε μια ουρά για μια μικρή εξυπηρέτηση από τον δήμο. Αλλά να ενημερώνεις για το πρόβλημα που εντοπίζεις, για το τραπεζοκάθισμα που εμποδίζει.
Ο «πολιτισμός της διαχρονικότητας» είναι ο Λυκαβηττός. Είναι το τοπόσημο, η πολιτιστική κληρονομιά. Αυτά τα δύο παντρεύονται, όταν η Αθήνα έρχεται ξανά στη θέση της. Όταν αποκαθιστούμε τη μνήμη και τη συνδέουμε με το «τώρα», τη σύγχρονη κουλτούρα. Όταν μικροί και μεγάλοι ανεβαίνουν μαζί, οι μεν μετά από 15 χρόνια, οι δε για πρώτη φορά, στο θέατρο του Λυκαβηττού. Σμίγουν στο Athens City Festival όπου 200 φορείς από όλη την πόλη στήνουν μια μεγάλη γιορτή στο κέντρο και στις γειτονιές της.
Τρίτον και κυριότερο, μάς ενώνει γιατί τα λίγο – λίγο και τα σιγά – σιγά μαζεύονται και γίνεται δική μας η πόλη. Την πιστεύουμε πάλι, την αγαπάμε.
Οπότε: Το έργο μας, ενώνει; Ναι.
Αλλά και: το έργο, μάς ενώνει; Σωστά.
Αλλά κυρίως, το έργο μας ενώνει. Χωρίς κόμματα.
Γιατί όλες, γιατί όλοι, θέλουμε, και μαζί μπορούμε, η Αθήνα να είναι και να γίνεται καλύτερη. Κι εμείς μαζί της.
- Κώστας Μπακογιάννης, Δήμαρχος Αθηναίων
