Βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα μιας χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ολόκληρο το έργο διαδραματίζεται σε μία νύχτα. Σκηνικός χώρος είναι μια αίθουσα δεξιώσεων όπου πραγματοποιείται η γαμήλια τελετή του νέου βασιλιά και της βασίλισσας. Τα πρόσωπα του έργου είναι οι διοργανωτές και οι καλεσμένοι της δεξίωσης. Η εξέλιξη του έργου συμβαδίζει με τη δομή της τελετής. Ο σκηνικός χώρος λειτουργεί σαν ένα πέρασμα, παρασκήνιο μιας μεγάλης γιορτής που λαμβάνει χώρα εκτός σκηνής. Ένα ηχοτοπίο μουσικής, θορύβων, φωνών συνοδεύει τη σκηνική δράση. Kάτι απειλητικό συμβαίνει εκτός σκηνής χωρίς όμως ποτέ να μπορούμε να το δούμε. Καθώς περνά ο χρόνος η γιορτή σταδιακά απορρυθμίζεται, μετασχηματίζεται σ’ ένα άγριο παιχνίδι επικράτησης, παρακολούθησης κι εκδίκησης.

Όλοι όσοι συμμετέχουν στη γιορτή αποτελούν γρανάζια ενός μηχανισμού τον οποίο είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εξυπηρετούν. Ο μηχανισμός αυτός μοιράζει τους ρόλους όλων των προσώπων, από τον ηγέτη μέχρι τον επαναστάτη, προδιαγράφοντας και την πορεία τους. Μέσα στο χορό αυτό εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, έχοντες και μη έχοντες, θύτες και θύματα, όλοι τελικά αποκτηνώνονται και συνθλίβονται.

Η ιστορία του Άμλετ διαδραματίζεται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Πολίτης ενός κόσμου που βουλιάζει αναλαμβάνει, με την παρακίνηση του φαντάσματος του πατέρα του, να ανατρέψει την κατάσταση των πραγμάτων. Θέλει να είναι αυτός που θα χαλάσει τη γιορτή. Οι σκέψεις του κινούνται ενάντια στη νέα τάξη των πραγμάτων, όμως μουσκεμένες στην αμφιβολία σβήνονται πριν γίνουν. Ο Άμλετ γνωρίζει προτού καν δράσει πως το παιχνίδι είναι στημένο. Τίποτα δε μπορεί να τον εξαναγκάσει στη δράση αφού γνωρίζει.

Ο Άμλετ είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την αδικία γύρω του, αλλά αδυνατεί να πειστεί ότι υπάρχει η κατάλληλη αλυσίδα πράξεων που θα αποτρέψει την επικείμενη κατάρρευση.

Τα φαντάσματα είναι εδώ. Τα φαντάσματα βρίσκονται στα ίχνη που άφησαν όλες οι αδικίες, οι αυθαιρεσίες, οι θηριωδίες που έγιναν σε βάρος της ανθρωπότητας από ανθρώπους. Είναι η φωνή των φαντασμάτων που καλεί σε δράση, σε εξέγερση με μοναδικό όμως αποτέλεσμα να προστεθεί ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα που μας δένει με την πιο παλιά ιστορία του κόσμου: την αυτοδικία.

Δίνεται έμφαση στην πολιτική διάσταση του έργου: μια χώρα σε κρίσιμη, μεταβατική περίοδο απειλείται από έναν εξωτερικό εχθρό, πλήττεται όμως ταυτόχρονα και από αναταραχές στο εσωτερικό της. Το ξημέρωμα, θύτες και θύματα έχουν αλληλοεξοντωθεί. Το βασίλειο είναι τώρα ελεύθερο να το παραλάβει ο επόμενος άρχοντας και η γιορτή να ξαναρχίσει.

Στόχος είναι να γίνει ένας διάλογος με το σήμερα:
Είμαστε σήμερα ακόμα στοιχειωμένοι από φωνές φαντασμάτων; Ποιός έχει τη δύναμη αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει; Μπορούμε σήμερα να μιλάμε για ελεύθερη συνείδηση; Υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση; Πώς αξίζει να ζεις; Μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος ν’ αντισταθεί στην καταπίεση της εξουσίας, ν’ απελευθερωθεί απ’ τα προσωπικά και κοινωνικά δεσμά του; Ή μήπως είμαστε καταδικασμένοι να «χορεύουμε» μέχρι τέλους μέσα σε επιβεβλημένες «γιορτές»;

Η παράσταση ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη από Πέμπτη 17 Μαρτίου έως Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Παραγωγή: The Helter Skelter Company
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Ηχοτοπίο: Αντώνης Μόρας
Φωνητική Αγωγή – Φωνητικά Σύνολα: Henri Kergomard
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελένη Μολέσκη,
Ειρήνη Ασημακοπούλου
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Δάφνη Γιαννουλάτου
Σχεδιασμός Έντυπου Υλικού & Γραφιστικών Εφαρμογών: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής (brittle.gr)
Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα
Κατασκευή Σκηνικού: Βασίλης Γεροδήμος
Κατασκευή Γλυπτού Νεκροκεφαλής: Περικλής Πραβήτας
Επικοινωνία Ομάδας: Άρης Ασπρούλης
Ηθοποιοί: Γιώργος Γεραρής, Τάσος Δαρδαγάνης, Ορέστης Εσπερινός, Μαρία Κορωνιώτη, Αλέξανδρος Λυκούρας, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ελίνα Ρίζου, Σπύρος Τσίκνας