Όταν είσαι μια ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη (οικονομική κατ’ αρχήν) ψάχνεις πάντα τρόπους να το δείξεις, να κερδίσεις το ενδιαφέρον, να αποδείξεις ότι μπορείς πράγματα που κανείς ως τώρα δεν κατάφερε.
Μερικές φορές αυτή η αναζήτηση καταλήγει σε εντυπωσιακά αποτελέσματα, άλλες πάλι σε γελοιότητες. Σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκει το τελευταίο «κατόρθωμα» της μοτοσυκλετιστικής ομάδας κασκαντέρ του ινδικού στρατού με την ονομασία Τορνέιντο (Σίφουνας); Εσείς θα το κρίνετε.
Η ομάδα «Σίφουνας» έχει αποσπάσει πολλές φορές τον έπαινο και σελίδες στα εθνικά κυρίως μίντια της Ινδίας, με ριψοκίνδυνα σταντ που συχνά εκτελούνται σε παρελάσεις για τον εντυπωσιασμό επιφανών όπως ο Μπαράκ Ομπάμα, στην τελευταία του επίσκεψη στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου.
Στο YouTube μπορεί κανείς να τους δει να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες πάνω σε μια κινούμενη μοτοσυκλέτα, να στοιβάζονται έξι-έξι σε μια σέλα ή να σχηματίζουν παραπαίουσες πυραμίδες πάνω σε παράλληλα κινούμενες Royal Enfield.
Πριν λίγες μέρες παρουσίασαν ένα νέο τρυκ, με το οποίο μάλιστα κατάφεραν να μπουν και στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Το κατόρθωμά τους ήταν να οδηγήσουν μία μονοκύλινδρη 500άρα Royal Enfield με 58 άντρες σαν επιβάτες επί 1.200 μέτρα.
Η προσπάθεια που εμφανίζεται κινηματογραφημένη στο τέλος του άρθρου, έλαβε χώρα στην αεροπορική βάση Γιελαχάνκα της Μπανκαλόρ. Προηγουμένως είχαν συναρμολογήσει περιμετρικά της μοτοσυκλέτας πλατφόρμα από μαδέρια στεριωμένα σε έναν μεταλλικό σκελετό.
Για την πιθανότατη περίπτωση της πτώσης, κάτω από την πλατφόρμα είχαν προσαρμόσει μια ντουζίνα λάστιχα που μάλλον στην προστασία της ασφάλτου του αεροδιαδρόμου αποσκοπούσαν παρά σε κάτι άλλο.
Οδηγός του εξωφρενικού οχήματος ήταν ο Subedar Rampal Yadav, προφανώς ο καλύτερος πιλότος της ομάδας, ενώ ο διοικητής της ταγματάρχης Bunny Sharma έλαβε θέση στο πίσω μέρος, έχοντας στο κράνος του προσαρμοσμένη και μια κάμερα.
Ο Yadav ξεκίνησε δύσκολα με καμιά 20αριά αναβάτες στην πλατφόρμα του, με την ισορροπία του να υποβοηθείται στα πρώτα δύσκολα μέτρα από μισή ντουζίνα άντρες. Σιγά-σιγά κέρδισε ταχύτητα και η μοτοσυκλέτα άρχισε να κινείται ισορροπώντας μόνη της.
Ερωτηματικά γεννά η καταφανώς πολύ μακριά πρώτη σχέση της Enfield, αφού ακούμε συχνά το πατινάρισμα από τη χρήση του συμπλέκτη για να ανέβουν οι στροφές του ασθμαίνοντος μονοκύλινδρου με την ελεύθερη εξάτμιση.
Μοιάζει σαν να μην έγινε καμία επέμβαση στο γρανάζωμά της – σίγουρα αν ήταν κοντύτερο θα διευκόλυνε εξαιρετικά το έργο του Yadav. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό οφείλεται στις απαιτήσεις για την αναγνώριση του ρεκόρ.
Σίγουρα απαιτήθηκαν αρκετές πρόβες πριν μάθουν οι άνδρες πώς να τοποθετηθούν ισοβαρώς στην πλατφόρμα και μετά να μένουν κατά το δυνατόν ακίνητοι, ενώ οι συνάδελφοί τους πηδούσαν εν κινήσει πάνω της.
Ο ταγματάρχης Sharma εξηγεί την προετοιμασία της ομάδας: «τους 10 τελευταίους μήνες και οι 150 άντρες μας δούλεψαν πολύ σκληρά, μένοντας ακόμα και άυπνοι ή μακριά από τις οικογένειές τους, προκειμένου να πετύχουν αυτό το ρεκόρ που είναι το εικοστό της ομάδας μας. Η μακρά προπόνηση ήταν αναγκαία, προκειμένου να συνυπάρξουν τόσοι πολλοί άνθρωποι σε μια τόσο μικρή επιφάνεια και μάλιστα πάνω σε ένα κινούμενο όχημα».
Όπως και νά ‘χει, το όλο εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, χωρίς να πέσει κανείς και κυρίως χωρίς πτώση της μοτοσυκλέτας, παρότι κάμποσες φορές φάνηκε να μπαλαντζάρει επικίνδυνα και μάλιστα μία φορά βγήκε για λίγα μέτρα από τον διάδρομο.
Σταθερή αξία στην προσπάθεια του ρεκόρ ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας η στεντόρεια φωνή του ταγματάρχη που έπνιγε κάθε άλλο ήχο, ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας τον Yadav.
Αυτό το φανταζόμαστε βέβαια, αφού δεν γνωρίζουμε ινδικά και μπορεί τα… παραγγέλματα να μην ήταν παρά απειλές πολυήμερης φυλάκισης –αν δεχτούμε ότι όλοι οι καραβανάδες του κόσμου είναι περίπου ίδιοι…
