Στο Misano η ιστορική φίρμα παρουσίασε τον νέο τετρακύλινδρο κινητήρα σε διάταξη V-90 μοιρών, τον πρώτο στην ιστορία της – αν δεν μετρήσουμε εκείνον του πρωτότυπου Ducati Apollo (1964) με τον αερόψυκτο V-4 90o και 1.257 κ.εκ. που απέδιδε 100 ίππους. Προοριζόταν για την αμερικάνικη αγορά, αλλά δεν πέρασε ποτέ στην παραγωγή. Δέκα χρόνια πριν το Apollo, δηλαδή το 1954, ο Ingegnere Δρ. Fabio Taglioni (Φάμπιο Ταλιόνι) είχε παρουσιάσει το δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης των βαλβίδων (Ντέσμο, Desmo) που πέρασε στην ιστορία σαν μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις στους κινητήρες ΕΚ – και σε κάθε Ducati από τότε μέχρι σήμερα. Έπειτα, το 1987 η Ducati κατάφερε να προσαρμόσει το δεσμοδρομικό σύστημα για να λειτουργεί και σε τετραβάλβιδες κεφαλές –η θεωρία αποτέλεσε τη διπλωματική εργασία της νεοεκκολαπτόμενης ιδιοφυΐας που άκουγε στο όνομα Massimo Bordi. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια ο Bordi προσλήφθηκε στην Ducati από τον ίδιο τον Taglioni που ήταν, από τα φοιτητικά χρόνια του νεαρού, ο μέντοράς του. Στο ίδιο αυτό σύστημα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η απίστευτη απόδοση του V-2 Superquadro, του πλέον εξελιγμένου και ισχυρού δικύλινδρου παραγωγής στην ιστορία, ο οποίος κινεί την Ducati Panigale από το 2011. Τέλος κυρίως χάρη στο Ντέσμο είναι ο V-4 της Ducati MotoGP17 Desmosedici ο πλέον ισχυρός κινητήρας των MotoGP, αφού μπορεί να περιστρέφεται σχεδόν ως τις 20.000σαλ χωρίς να σπάει. Τώρα η Panigale μάς αποχαιρετά. Θα μείνει στην παραγωγή μόνον η μικρότερη της σειράς η 959. Γιατί; Η πιο εύκολη απάντηση είναι διότι δεν έφερε το ζητούμενο: τον τίτλο στο Παγκόσμιο Superbike, έναν θεσμό όπου λίγο-πολύ κυριαρχήθηκε μέχρι το 2011 από τους Ιταλούς. Ο νέος V-4 έχει διάμετρο εμβόλων 81 χιλ, διάσταση που αποτελεί το όριο για τους κινητήρες των MotoGP – τονίζοντας την άρρηκτη σχέση των δύο. Όμως η διαδρομή αυξάνεται από τα 48,5 χιλ του αγωνιστικού στα 53,5 για τον παραγωγής. 
