Στην παρέα του «The 2Night Show» της Δευτέρας (27/3), καλεσμένος του Γρηγόρη Αρναούτογλου βρέθηκε ο Κρατερός Κατσούλης. Ο επιτυχημένος ηθοποιός και παρουσιαστής, ο οποίος φέτος πρωταγωνιστεί στην κωμωδία του ΑΝΤ1 «Ποιος Παπαδόπουλος;», μίλησε για τη διαδρομή του στην υποκριτική και την επαγγελματική «ανασφάλεια» που αντιμετώπιζε τα πρώτα χρόνια, ενώ μοιράστηκε την εμπειρία του, ως παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών.
«Μετά από 32 χρόνια νομίζω ότι είναι και λίγο ύβρις να πω πως δεν νιώθει ότι μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά. Τώρα τελευταία νιώθω καλύτερα. Πάντα μαθαίνουμε. Τα πρώτα 10 χρόνια που δούλευα και ζούσα από αυτή τη δουλειά μέχρι να πάρω και τον πρώτο πιο ουσιαστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο είχα την αγωνία “θα γίνω ηθοποιός;”, “θα κάνω αυτή τη δουλειά;”» είπε.
Επεσήμανε ακόμη ότι τα τελευταία χρόνια διανύουμε μία δυστοπία, στην οποία οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο γεγονός που προμηνύει το τέλος της ανθρωπότητας.
«Εγώ σχολίαζα την επικαιρότητα και όταν δεν υπήρχαν social media. Οφείλουμε να είμαστε παρόντες και ενεργοί πολίτες. Να σου πω τί δεν με πειράζει. Με πειράζει που όλα αυτά τα χρόνια εδώ και μία 30ετία – 40ετία ζούμε με πάρα πολλά ψέματα, υποκρισία, αδιαφορία χωρίς να είμαστε άμοιροι ευθυνών γιατί με έναν τρόπο συμμετέχουμε σε αυτό και έχουμε βρεθεί σε μία πάρα πολύ άσχημη κατάσταση και θεωρώ ότι ουσιαστικά είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Έχω πλήρη γνώση του τι λέω. Από τη στιγμή που έχουμε σταματήσει πρακτικά να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλον και να επικοινωνούμε έχουμε ορίσει μία ημερομηνία λήξης. Είναι σαφές πια ότι δεν υπάρχει επιστροφή, αν δεν αλλάξουμε συλλογιστική».
Παράλληλα ο αγαπημένος ηθοποιός μοιράστηκε την εμπειρία του από τα τηλεοπτικά πλατό ως παρουσιαστής εκπομπών ενώ έκανε λόγο για «λάθος νοοτροπία» που εντόπισε σε κάποιους ανθρώπους του χώρου.
«Με σόκαρε στην τηλεόραση πάρα πολύ άνθρωποι, να προσπαθούν με πάρα πολύ περίεργο τρόπο να κάνουν ή να μην κάνουν τη δουλειά ενώ όλοι είχαμε έναν κοινό στόχο. Εμείς οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες έχουμε μάθει να δουλεύουμε ομαδικά, αληθινά ομαδικά όμως. Όχι είμαστε μια ομάδα και μετά ο ένας κάνει το δικό του και ο άλλος το δικό του. Γιατί αυτό δεν είναι ομάδα. Μαζευόμαστε, έχουμε ένα κείμενο στο θέατρο, έχουμε τον σκηνοθέτη μας διαβάζουμε, μελετάμε κάνουμε τις πρόβες μας, πάμε παίζουμε. Αυτός ο τρόπος δουλειάς είναι αποδοτικός και σε άλλες μορφές και σε άλλες εκφάνσεις. Όλα τα πράγματα μπορούν να γίνουν έτσι ωραία. Δεν χρειάζεται να είναι “ναι, αλλά μου είπε εκείνο και μου είπε αυτό και μου είπε το άλλο”. Παιδιά θα κάνουμε την δουλειά τώρα ή θα συζητάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπάνε τη δουλειά αλλά τη θέση που έχουν, σε όλα τα επαγγέλματα ισχύει αυτό και οι πολιτικοί μας έτσι είναι. Αγαπάνε τη δουλειά για τη θέση και για την αμοιβή. Δεν αγαπάνε τη δουλειά για τον λόγο που υπάρχει αυτή η δουλειά. Αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι συγκλονιστικά. Ανέκαθεν έχουμε ζήσει συγκλονιστικά πράγματα πολλές φορές, αλλά αυτά τώρα πια είναι αυτό που λες “ε, να σου πω όμως, να τελειώνουμε; να τελειώνουμε;”. Εδώ είναι αυτό που λένε “από τύχη ζούμε” και έχουμε και παιδιά, υπάρχουν παιδιά, νέοι άνθρωποι».
