Δεν είναι σίγουρα η πρώτη ταινία που συγκέντρωσε βιτριολικές κριτικές αλλά κατάφερε να αποκτήσει φανατικό κοινό.
Σε ένα από αυτά τα μικρά παράξενα λες του κινηματογραφικού κόσμου.
Ο λόγος για το «Polar» (αμετάφραστο το άφησε το Netflix), εκεί όπου ο καλύτερος εκτελεστής του κόσμου, Ντάνκαν Βίζλα, είναι έτοιμος να αποσυρθεί, το αφεντικό του αποφασίζει ωστόσο να τον βγάλει από τη μέση.
Είναι ένα έργο του γνωστού σουηδού βιντεοκλιπά Γιόνας Όκερλουντ, που του χαρίζει τον φρενήρη ρυθμό και το εκκεντρικό στιλιζάρισμα της τεχνικής του.
Παρά τα κακά που μπορείς να του προσάψεις, και δεν είναι ακριβώς λίγα, είναι χορταστικότατα βίαιο και αρκούντως διασκεδαστικό, έχοντας τον «πολύ» Μαντς Μίκελσεν να κλέβει την παράσταση με το σαρκαστικό του χιούμορ.
Με κομίστικη πάντα αισθητική, ο λιγομίλητος φονιάς του έχει μια τρομερή άνεση να ξεπαστρεύει κόσμο, μέσα σε ένα μπαράζ από κλισέ και πράγματα που έχουμε ξαναδεί.
Τα λουτρά αίματος είναι εξόχως μαγευτικά, αυτές οι μικρές ένοχες απολαύσεις της μεγάλης οθόνης που όλοι αγαπάμε.
Δεν είναι ταινία να σε προβληματίσει ή να σε κερδίσει με τις ανατροπές της. Αλλά μια καλοστημένη περιπέτεια που ξεχειλίζει από δράση και κάνει το γκροτέσκο φιλικό στο μάτι.
Όσο για τη στιλιστική εκκεντρικότητα, τα κοφτά πλάνα και τη φανταχτερή πολυχρωμία της, είναι αυτά ακριβώς που λάτρεψε το κοινό. Δυνατό, σπιντάτο και απολαυστικό, είναι διαθέσιμο στο Netflix από τα τέλη Ιανουαρίου…
