Την Παρασκευή 13/1 αναταραχή επικράτησε στον ΣΚΑΪ μετά τις 12 απολύσεις εργαζομένων από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το site του σταθμού.
Οι εργαζόμενοι σε ένδειξη συμπαράστασης στους συναδέλφους τους που έχασαν τη δουλειά τους προχώρησαν σε απεργιακή κινητοποίηση με αποτέλεσμα να μην βγουν δελτία ειδήσεων την Παρασκευή και το Σάββατο. Ενώ όπως ανακοίνωσαν θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και την Δευτέρα 14/1.
Η Σοφία Τσίπα ήταν μία από τις δημοσιογράφους που απολύθηκαν και η ίδια με ένα μακροσκελές ποστάρισμα στο Facebook έκανε την ανασκόπηση αυτών των «δέκα χρόνων και των δέκα ημερών» όπως ανέφερε ενώ ευχαρίστησε και τον ΣΚΑΪ για το «pushάρισμα» που δυσκολευόμουν από μόνη μου να τολμήσω».
Δείτε την ανάρτηση της δημοσιογράφου:
Δέκα χρόνια και δέκα ημέρες ακριβώς. Σα να ηταν χθες. Παιδί ακόμα, είπα στον Σπύρο Ευαγγελάτο:
-Δάσκαλέ μου, θα φύγω από το «Αμφι-Θέατρο». Ξεκινώ στον Σκαι.
Στο «Αμφι-Θέατρο» ως βοηθός σκηνοθέτη ήταν η πρώτη μου δουλειά. Το πρώτο μου όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το πατρικό μου σπίτι, που άφησα γιατί ερωτεύτηκα.
Κι ο έρωτας ήταν ο Σκάι.
Ο Σκάι στα ξεκινήματά του κι εγώ στα δικά μου. Σαν ποτάμι που χυνόταν στην ανοιχτή θάλασσα. Τόση ορμή.
Ταίριαξα εκεί. Και σιγά-σιγά ζυμώθηκα.
Βρήκα ανθρώπους να καταλάβουν τις ανησυχίες μου. Ώτα ανοιχτά, να αφουγκραστούν ακόμη και τις πιο τρελές μου ιδέες.
«Γυρίσματα». Με μια βαλίτσα στο χέρι σε όλη την Ελλάδα.
«Σκάι τώρα» με την Ποπη Τσαπανίδου. Πόση χημεία όταν έβγαινα στην εκπομπή της…
Ποσα ξενύχτια με την Ευα Αντωνοπουλου για να στήσουμε το τότε «Life»…
Κι έπειτα «Ο κόσμος ανάποδα». Και ποιος δεν ήρθε καλεσμένος στην «ανάποδη» εκπομπή μου τα τρία αυτά χρόνια… Η αφρόκρεμα των Ελλήνων καλλιτεχνών…
Πόση δουλειά και πόση λαχτάρα…
Κι έπειτα το “All about art” που απέδειξε ότι ο πολιτισμός δεν μυρίζει μούχλα αλλά είναι για όλους.
Με τον Μπογδάνο το διασκεδάζαμε πραγματικά στις κοινές μας εμφανίσεις. Ρεπορτάζ αναρίθμητα.
Το «Όλοι μαζί μπορούμε» που με τόσο κόπο και αγάπη χτίσαμε και γιγαντωσαμε.
Καρδιοχτυπι κάθε φορά στις συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο…
Κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα, κι ακόμη περισσότερα, που δεν χωρούν σε τούτο το ηλεκτρονικό χαρτί.
Εμ, δέκα χρόνια και δέκα ημέρες είναι αυτά. Με γέλια, με αγάπη, με φωνές, με δάκρυα.
Με στιγμές αλησμόνητες. Με δύσκολες στιγμές. Με δουλειά σκληρή. Ξενύχτι, λύσσα.
Πείσμα για τη νίκη.
Ώσπου τα καταφέραμε…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τους φίλους καρδιάς που έκανα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σκάι για όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ ακόμη και για αυτό… το σημερινό «pushάρισμα» που δυσκολευόμουν από μόνη μου να τολμήσω..
Οι μέρες που έρχονται είμαι σίγουρη πως θα είναι καλύτερες…».
