Στον καναπέ της εκπομπής «Στούντιο 4» της ΕΡΤ κάθισε ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ το μεσημέρι της Τρίτης (14/03) και μεταξύ άλλων προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση για την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε, την μητέρα του αλλά και τον σύντροφό του.

«Όταν γνωριστήκαμε με τον Τάσο (σσ το όνομα του συντρόφου του) ήμασταν και οι δύο έτοιμοι να δεχθούμε αγάπη. Ήταν ένα θαύμα, ένα θαύμα εξακολουθητικό θα έλεγα αφού κρατά 20 χρόνια. Ακόμα εντυπωσιάζομαι. Τι να σας πω, είναι φοβερή η μοναξιά του ανθρώπου που δεν λαμβάνει αγάπη»  τόνισε αρχικά ο Αύγουστος Κορτώ.

Συνέχισε λέγοντας ότι «για ανθρώπους όπως εγώ που δεν κοινωνικοποιούμαι εύκολα, τα social μού έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους και να κάνω εύκολα φίλους. Μακάρι να είχα τέτοιους είδους προσβάσεις όταν ήμουν στο Λύκειο με όλα αυτά που περνούσα».

Τα εφηβικά του χρόνια

Περιγράφοντας τα εφηβικά του χρόνια, ο Αύγουστος Κορτώ ανέφερε πως: «Η ομοφυλοφυλία μου στις αρχές της δεκαετίας του 90 στη Θεσσαλονίκη ήταν μία πηγή μοναξιάς και απομόνωσης. Δεν έβλεπα άλλα gay ζευγάρια, μεγάλωσα με τον τρόμο του AIDS, τον τρόμο της ερωτικής πράξης. Το είχα πάρει απόφαση ότι θα είμαι μόνος και αυτό ήταν μία πηγή μεγάλου άγχους. Στη μάνα μου μίλησα έγκαιρα για την ομοφυλοφυλία μου αλλά ήταν σαν να μην άκουσε. Ο πατέρας μου το έμαθε αργότερα, όταν απέκτησα πρόσβαση στο internet».

Η απόπειρα αυτοκτονίας

Ο Αύγουστος Κορτώ προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση σε ότι αφορά την κατάθλιψη και την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε.

«Περίπου 5-6 λεπτά αφ’ ότου πήρα τα χάπια, συνειδητοποίησα ότι κακώς τα πήρα. Κατάλαβα ότι στην πραγματικότητα όσο κι αν υπέφερα με την κατάθλιψη, που υπέφερα φρικτά, ότι υπήρχε ίσως ελπίδα. Πήρα τρέχοντας το ΕΚΑΒ και ήρθε μέσα σε 5 λεπτά.

Έγιναν όλα σχεδόν αντανακλαστικά, και η απόπειρα και το τηλεφώνημα στο ΕΚΑΒ. Μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ, προσπάθησα να προξενήσω εμετό. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, για να γίνει πλύση στομάχου. Στο μεταξύ κάποια χάπια είχαν διαλυθεί και απορροφηθεί, επομένως για κάποιες μέρες έπρεπε να νοσηλευτώ σε μία έκρυθμη κατάσταση. Δε μπορούσαν να μου χορηγήσουν άλλη καταστολή λόγω των χαπιών.

Οποιοσδήποτε φτάνει στην απόπειρα, δεν φτάνει εκεί επιπόλαια, αυθόρμητα ή σπασμωδικά. Πάντα προηγείται μία περίοδος μεγάλου πόνου ή κατάθλιψης, ακόμη κι αν δεν έχει γίνει αντιληπτή ως τέτοια. Είναι η σοβαρότερη κατάληξη μίας βαριάς ψυχικής αρρώστιας, που λες: δεν αντέχω άλλο. Αυτό που είπε η μάνα μου, εγώ και όλοι οι αυτόχειρες. Εγώ διαπίστωσα λίγα λεπτά αφότου πήρα τα χάπια ότι πάντοτε υπάρχει ελπίδα.

Αν δεις έναν καταθλιπτικό που είναι όλη μέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του, θα σου φανεί περίεργο όταν σου πει ότι είναι πάρα πολύ κουρασμένος αλλά αυτό συμβαίνει. Είναι λες και η ψυχή είναι ένα όργανο στο στήθος σου που το νιώθεις να πονάει.

Αλλά φυσικά υπάρχει όχι μόνο ελπίδα αλλά και αντιμετώπιση, προοπτική θεραπείας. Όσο βαριά κι αν είναι η κατάθλιψη, μπορεί ο ασθενής με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική και φαρμακευτική αντιμετώπιση να βγει από αυτό το σκοτάδι. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μονόδρομος ή ισόβια καταδίκη», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αύγουστος Κορτώ.

«Η μητέρα μου πήρε 450 χάπια κι ήξερε ότι θα την έβρισκα εγώ»

«Την πρώτη απόπειρα δεν την αντιλήφθηκα. Ήταν έγκυος, απέβαλε και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βγει από το νοσοκομείο. Δεν είχα καταλάβει επουδενί λόγο ότι είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει. Από τα 11 και μετά καταλάβαινα τις απόπειρες. Μέχρι να κάνει την οριστική, πρέπει να είχαν μεσολαβήσει άλλες 10-12. Με εξόργιζε το γεγονός ότι δεν υπήρχε θεραπεία. Δεν ήξερα ότι αν βρει έναν καλό γιατρό και ξεκινήσει ψυχοθεραπεία… Αλλά η Κατερίνα είχε φτάσει σε ένα σημείο κι ήταν τόσο καταπονημένη, που δεν ήθελε να σκαλίσει το παρελθόν. Ήθελε την συμπτωματική των φαρμάκων, δηλαδή υπνωτικά κι ηρεμιστικά. Ήθελε, όταν ήταν χάλια, να μαστουρώνει, να πίνει χάπια, να γίνεται κόκαλο και να κοιμάται.

Έχω δει τα πάντα δηλητηρίαση με αλκοόλ, με νερό, την έχω δει σε κλινικές. Τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να κάνει αλλοιώσεις στον εγκέφαλο από το αλκοόλ και τα χάπια. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής της πήγα να την δω σε μία από τις κλινικές και δεν με αναγνώρισε. Χρειάστηκε να πάω δύο τρεις φορές για να καταλάβει. Το έβλεπα να έρχεται… Ήμουν θυμωμένος γιατί επέλεξε μία χρονική συγκυρία πάρα πολύ άσχημη για εμένα. Το καταλαβαίνω ότι είχε φτάσει στις εσχατιές της απόγνωσης και δεν άντεχε να το αναβάλει άλλο. Έτυχε εκείνες τις ημέρες να λείπει ο πατέρας μου στην Αθήνα κι όταν πήρε γύρω στα 450 χάπια, ήξερε ότι θα την έβρισκα εγώ» ανέφερε ο Αύγουστος Κορτώ.