Ποιον θα έβαζε στο εδώλιο του κατηγορουμένου η Κωνσταντίνα Μιχαήλ

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη μίλησε για τη νέα της παράσταση, για τα talent show στην τηλεόραση αλλά και για τα στερεότυπα της Ελληνίδας μάνας και συζύγου.

Επιπλέον, η διάσημη ηθοποιός αποκάλυψε στο «Πρώτο Θέμα» τα δικά της μυστικά για την ευτυχία. «Ένας καλός ύπνος και μια καλή προσωπική ζωή. Ευχαριστώ τον Θεό που σήμερα τα έχω και τα δύο» είπε η Κωνσταντίνα Μιχαήλ.
 
Η ηθοποιός όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις του Νότη Σφακιανάκη για τη Χρυσή Αυγή, απάντησε: «Δεν θέλω να μπω στον χορό των δηλώσεων για ένα κόμμα που με τη δράση και την ιδεολογία του έβγαλε ό,τι πιο φθηνό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο απάνθρωπο εμπεριέχουμε ως άνθρωποι. Στην αρχή, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο, με απασχόλησε, με προβλημάτισε και, τέλος, με τρόμαξε αυτό το πρόσωπο της κοινωνίας, αυτό το ποσοστό του μίσους που τρύπωσε ανάμεσά μας. Σήμερα προτιμώ να του γυρίσω την πλάτη, να μην το υπολογίσω και να μην του χαρίσω ξανά ούτε κουβέντα παραπάνω. Προτείνω στους ιδεολόγους αοιδούς να πουν κάνα τραγούδι και να αφήσουν τις κορόνες και σ’ εμάς τους υπόλοιπους που κάναμε μάγκες τα ψευτοκουτσαβάκια να ασχοληθούμε με τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητάς μας».

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

– Στη φετινή παράσταση υποδύεσαι μια εισαγγελέα. Εάν το σκηνικό αυτό μεταφερόταν στον πραγματικό κόσμο, ποιον θα έβαζες στο εδώλιο του κατηγορουμένου;
Η εύκολη λύση θα ήταν να κάνω την εξυπνάδα και να βάλω στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάποιον πολιτικό. Δεν θα το κάνω, διότι πιστεύω ότι οι πραγματικοί κατηγορούμενοι είμαστε εμείς που τους βάζουμε σε αυτή τη θέση. Όλοι εμείς που ενώ υποστηρίζουμε ότι απεχθανόμαστε το πελατειακό κράτος, μια ζωή προσπαθούμε να γίνουμε πελατάκια του. Ωστόσο, οι πραγματικοί κατηγορούμενοι, αυτοί που έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα, είναι οι «μεσάζοντες», τα πρόσωπα δηλαδή που βρίσκονται μεταξύ πολιτικών και πολιτών, κάποιοι υψηλά ιστάμενοι δημόσιοι υπάλληλοι που λειτουργούν ως πολιτικά φερέφωνα πλουτίζοντας με ρεμούλες εις βάρος του λαού. Από εκεί και ύστερα είμαστε μια κοινωνία που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών της. Είναι σπάνιο να ακούσεις Ελληνα να λέει «εγώ φταίω γι’ αυτό» και είναι ακόμη σπανιότερο να γνωρίσεις Έλληνα που να μη τον νοιάζει μόνο το τομάρι του. Ισως γι’ αυτό καταλάβαμε με τόσο βίαιο τρόπο τη ρήση «Αν καεί το σπίτι του διπλανού, θα καεί και το δικό σου».

– Ποιος πολιτικός θα διέπρεπε στον τομέα της υποκριτικής;
Ο Μάκης Βορίδης. Είναι ωραίος, έχει attitude, ξέρει το καλό του χαμόγελο, λέει τα πράγματα πάρα πολύ πετυχημένα και διαθέτει πάντα στην τσέπη ένα δεύτερο κείμενο. Αλλα πρέσβευε κάποτε, άλλα έλεγε μετά, άλλα υποστηρίζει σήμερα. Εχοντας ακούσει πέντε πράγματα για το παρελθόν του, έχοντας δει τα πεπραγμένα του και έχοντας συγκρίνει τους ρόλους του, μπορώ να πω, ως ηθοποιός, ότι ο κ. Βορίδης είναι ένα μεγάλο ταλέντο που δυστυχώς έχασε ο χώρος μας…

– Θα ήθελες να ξανακάνεις τηλεόραση;
Τώρα θα ήθελα να κάνω ένα ωραίο σίριαλ. Έχω, μάλιστα, κάτι υπόψη μου. Ωστόσο, αν δεν σιγουρευτώ ότι θα πληρωθώ, δεν θα έκανα τηλεόραση μόνο για να με δείτε και να σας δω…


– Θα πήγαινες σε ένα σόου τύπου «Dancing with the stars»;
Μου έχει προταθεί δύο φορές και έκανα και τις δύο πίσω. Δεν μπορώ να κάνω χαριτωμενιές, δεν είναι κάτι που μου ταιριάζει και δεν αντέχω καμία άλλη μορφή κριτικής πέραν αυτής που γίνεται πάνω στη δουλειά μου.

– Τι σε έκανε να μείνεις έξω από τα στερεότυπα της Ελληνίδας μάνας και συζύγου;
Τα στερεότυπα της ελληνικής οικογένειας με έχουν στιγματίσει -όπως και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο σήμερα- και μου έχουν δημιουργήσει τόσο ανάμικτα συναισθήματα ώστε με οδήγησαν στην άρνηση για το κλασικό σχήμα: γάμος, σπιτικό, παιδάκια, αγγλικά, φροντιστήριο, καράτε, άγχος, καριέρα, υπερπροστασία, το «άλλη δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Αυτός ο αστικός μύθος της Ελληνίδας μάνας και του καταπιεσμένου-καταπιεστή πατέρα που αγωνίζονται για το καλό του παιδιού τους πνίγοντάς το, αποστειρώνοντάς το και βγάζοντάς το στον κόσμο ανυπεράσπιστο και κακομαθημένο, έχοντας οδηγήσει ταυτόχρονα τον έρωτά τους και τον γάμο τους στη μιζέρια του χρέους και στην καταστροφή, εμένα δεν μου ταιριάζει. Οχι, δεν ήθελα να ακολουθήσω αυτό το μοντέλο. Στην τελική, δεν θεωρώ υποχρεωτικό να αναπαραχθούμε όλοι!