Βρίσκεται προσωρινά εκτός τηλεόρασης, κάτι που θεωρεί δικαιολογημένο. Γι’ αυτό και έχει διοχετεύσει όλη του τη δράση στο θέατρο. Ο Πέτρος Φιλιππίδης μιλάει στο «Βήμα» για την πορεία του, για την κριτική, εκφράζει τα παράπονα και τις αντιρρήσεις του και δηλώνει αισιόδοξος.
Πώς βιώνετε όλο αυτό που συμβαίνει;
«Είναι πολύ δύσκολο. Αυτό που με ενοχλεί είναι η κατήφεια. Αν και είμαι αισιόδοξος, όσο περνά η μέρα πλέον φεύγει η αισιοδοξία. Δεν το βάζω όμως κάτω. Με έχει επηρεάσει αρκετά και στην καθημερινότητά μου. Υπάρχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Στο θέατρο, για παράδειγμα, η εφετινή επιτυχία είναι σε ποσοστό 40% κάτω σε σχέση με την περυσινή επιτυχία».
Έχει υψηλότερες απαιτήσεις το κοινό;
«Αυτό νομίζω πως είναι κάτι που θα φανεί αργότερα. Στο τέλος θα μπορέσουμε να κάνουμε τον απολογισμό. Κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα. Αυτό που με στενοχωρεί όμως είναι το ότι η πρώτη ερώτηση που γίνεται στα θέατρα όταν τηλεφωνεί ο κόσμος είναι πόσο έχει το εισιτήριο και όχι ποιο έργο παίζεται. Έχουμε κάνει κι εμείς όμως ζημιά. Από ανασφάλεια, άγχος και ανάγκη έχουμε χαμηλώσει την τιμή του εισιτηρίου. Δεν μπορεί να παίζει κάποιος με 9 ευρώ και ένας άλλος με 22. Το καλύτερο θα ήταν ενιαίο εισιτήριο.
Πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν θα κοιτάζει ο καθένας την καμπούρα και την πάρτη του. Έτσι κάναμε στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια και φτάσαμε ως εδώ».
Το «κοιτάζω την πάρτη μου» δεν ισχύει μόνο στο εισιτήριο όμως. Κι εσείς οι ηθοποιοί αποφεύγετε να συμπράξετε.
«Οχι, δεν είναι τόσο απλό. Γίνεται προσπάθεια. Δεν είναι θέμα ματαιοδοξίας, απλά δεν είναι εύκολο. Η ανάγκη μπορεί να μας φέρει κοντά, κάτι που είναι καλό για όλους, αλλά από την άλλη δεν είναι εύκολο να οραματιστείς το ίδιο πράγμα σε σημαντικά θέματα. Δεν είναι θέμα ονόματος στην ταμπέλα».
Σας λείπει η τηλεόραση;
«Δεν θα σας πω όχι γιατί μπορεί να φανεί και περίεργο. Θα σας πω ναι. Κατ’ αρχήν η τηλεόραση παρέχει χρήματα. Εγώ την τηλεόραση δεν την έκανα μόνο για τα χρήματα ή, για να είμαι ειλικρινής, δεν την έκανα για τα χρήματα. Πληρωνόμουν καλά και νομίζω όχι άδικα ή αδικαιολόγητα. Το ότι εφέτος δεν είχα κάτι με έκανε να δω κι άλλα πράγματα. Εγώ την τηλεόραση την αγαπώ».
Κι εκείνη σας αγαπά όπως δείχνει…
«Ναι, οι θεατές με αγαπούν. Γιατί αν η τηλεόραση με αγαπούσε τώρα θα ήμουν σ’ αυτήν».
Μα υπάρχει χώρος για όλους;
«Οχι, έχετε δίκιο. Και πρέπει να είμαστε κι εμείς εκτός, όχι μόνο οι άλλοι. Αφού δεν θέλουμε να υπάρχουν σαράντα σίριαλ τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι κι εμείς δεν θα είμαστε. Δεν είμαι ούτε θυμωμένος ούτε στενοχωρημένος. Μου λείπει η τηλεόραση, το γύρισμα, η διαδικασία, το να εμφανίζομαι. Μου λείπουν τα χρήματα της τηλεόρασης αλλά δεν τελειώνει η ζωή μου εδώ».
Κύριε Φιλιππίδη, πού κατατάσσετε τον εαυτό σας σε επίπεδο καλλιτεχνικής αξίας και προσφοράς;
«Η δουλειά που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι αρκετά σημαντική. Έχω δρόμο πολύ μπροστά μου ακόμη και σημαντικά πράγματα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
Πρέπει να καταλάβει κάποιος – γιατί απευθύνομαι σε έξυπνους ανθρώπους, οι ηλίθιοι δεν με ενδιαφέρουν – ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του μαζί με ανασφάλεια, αλλά πρέπει να νιώθει ότι είναι ο καλύτερος. Διαφορετικά δεν μπορεί να είναι καλλιτέχνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθεί ή ότι φτάνει κάπου ή ότι δεν έχει να διανύσει πολλά. Δεν θεωρώ ότι έχω φτάσει κάπου».
Αναγνωρίζετε τις αδυναμίες σας;
«Ναι, κάθε φορά που τελειώνει μία παράσταση δεν είμαι ικανοποιημένος. Πιστεύω ότι αν την ξαναέκανα, θα την έκανα καλύτερα».
Πάντως έχετε εκφραστεί αρνητικά για τους κριτικούς.
Υπήρξατε ιδιαίτερα σκληρός σε πρόσφατη συνέντευξή σας…
«Δεν ήμουν σκληρός με τους κριτικούς, αλλά με έναν συγκεκριμένο κριτικό. Πρόκειται για έναν φίλο μου, του οποίου εκτιμώ την άποψη, αλλά δεν μπορώ τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά και δεν μπορώ το “από πίσω”. Μίλησε για την καλοκαιρινή παράστασή μου δίχως να την έχει δει! Μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν αγαπημένοι και λιγότερο αγαπημένοι ή ότι ο κριτικός δεν έχει προσωπικές αδυναμίες. Πρέπει να είμαστε τίμιοι. Οπως εγώ δεν θεωρώ ότι έχω φτάσει κάπου, πρέπει και οι κριτικοί να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους. Επίσης δεν μπορεί να είναι οι θεατές κριτικοί. Η γνώμη του θεατή πρέπει να μένει για τον εαυτό του. Από τη στιγμή που δημοσιοποιείται μπαίνουμε σε άλλη κατηγορία, έχουμε να κάνουμε με άλλα πράγματα. Δεν μπορεί να βγαίνει ο καθένας και να λέει τη γνώμη του δίχως να ξέρουμε ποιος είναι!»
Επηρεάζεστε;
«Οχι, καθόλου. Ξέρω να ξεχωρίζω την καλοπροαίρετη από την κακοπροαίρετη κριτική. Δεν έχω κόλλημα να μου λένε μόνο καλά, η κολακεία με ενοχλεί περισσότερο. Χαίρομαι να ακούω αρνητική άποψη. Υπάρχει όμως ο τρόπος. Δεν μου αρέσουν οι ύβρεις και η χυδαιότητα».
Νιώθετε ικανοποιημένος;
«Είμαι χαρούμενος, ικανοποιημένος. Σας είπα, είμαι αισιόδοξος. Παρ’ ότι χρωστάω πολλά, στην πρόβα μου πάω χαμογελαστός».
