Ο Χρήστος Λούλης, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη με αφορμή την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» στο θέατρο «Προσκήνιο», η οποία σημειώνει απανωτά sold out, μίλησε για το κίνημα #MeToo. Στην συνέντευξή του στο Rosa.gr, απόσπασμα της οποίας προβλήθηκε στην εκπομπή «Πρωινό ΣΟΥ ΣΟΥ», αποκάλυψε ότι και ο ίδιος έχει βιώσει σεξουαλική παρενόχληση απο άντρες.
Το #MeToo και αυτά που έφερε στο φως σε εξέπληξαν;
«Όχι. Δεν με εξέπληξαν. Μα, το έχω υποστεί και εγώ. Σεξουαλικά. Έχω υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Όχι από γυναίκα. Από άντρα. Από άντρες. Όταν ήμουν μικρός. Αλλά εγώ ήμουν και σε μια κατάσταση 20-22 χρόνων, που μπορούσα να ρίξω και μια σφαλιάρα. Δεν είχα ρίξει ποτέ. Αλλά υπήρχε η απειλή. Και φαντάζομαι ότι ένα κορίτσι δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Αλλά αυτό το κλίμα υπήρχε.
Όταν μπήκα στη σχολή και ξεκίνησα και βγήκα από τη σχολή και άρχισα να δουλεύω, η κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής ήταν ότι για να κάνεις θέατρο, πρέπει να ταλαιπωρηθείς, πρέπει να μη χαίρεσαι, πρέπει να περάσεις τα πάνδεινα και πρέπει να γίνει η ψυχή σου μαύρη και να σε προσβάλλουν. Ο σκηνοθέτης, ο μεγάλος πρωταγωνιστής πρέπει να σε προσβάλλουν. Άμα δεν σε προσβάλλει κανείς, τότε δεν χαλυβδώνεσαι να κάνεις θέατρο. Το θέατρο θέλει στομάχι. Αυτό μας λέγανε.
Οι στιγμές αυτές των σεξουαλικών παρενοχλήσεων που δέχτηκες, λειτούργησαν αποθαρρυντικά για εσένα;
Όχι. Ήμουν πολύ τυχερός. Όπως σου είπα και πριν, όταν είσαι σε αυτόν τον χώρο, όπου τα αγόρια είναι ελάχιστα και είσαι ένα αγόρι μέσα σε αυτά, είσαι ωραίος, είσαι ταλαντούχος, είσαι δουλευταράς, θυσιάζεις τον εαυτό σου, είσαι, δηλαδή, τεφαρίκι για τον χώρο σου, ακόμα και αν κάποιος σου την πει και του την πεις και τσακωθείς, ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σου κάνει τίποτα.
Ήμουν τυχερός όσον αφορά αυτό. Ένιωθα ότι ήμουν σπάνιο πράγμα. Αν ήμουν ένα κορίτσι, όμως, που πίσω από εμένα ήταν άλλες τριακόσιες, περίπου ίδιες με εμένα, ίδιου ταλέντου, ίδια δυναμικής, μπορεί να μην ήταν έτσι εύκολο.
Μπορώ να καταλάβω απόλυτα πόσο δύσκολο είναι για ένα κορίτσι που του λέει ο τάδε «δεν θα ξαναδουλέψεις ποτέ», έχοντας την εξουσία αυτή λόγω στάτους στη δουλειά. Εγώ δεν το ένιωσα ποτέ αυτό. Έλεγα «ωραία, μη με ξαναπάρεις εσύ, θα με πάρει κάποιος άλλος.
Και δεν σε ξαναπήραν αυτοί οι άνθρωποι;
Με ξαναπήρανε, φυσικά, μετά. Σαν να μην έχει γίνει τίποτα.
