Έχουν περάσει περίπου πέντε μήνες από τότε που έφυγε από τη ζωή η γυναίκα του Ηλία Μαμαλάκη, Στέλλα, ωστόσο η απουσία της τον έχει επηρεάσει σε απλά καθημερινά πράγματα, όπως το μαγείρεμα. Από την ημέρα που την έχασε έπαψε να μαγειρεύει.

«Τι να κάνω; Να μαγειρέψω και μετά να κάτσω σε μια άκρη σαν το τομάρι να τρώω μόνος μου; Δεν θέλω! Δεν με νοιάζει. Όταν με πιάνει κρίση πείνας –μπορεί και στις 2.00 το πρωί–, ψευτοτηγανίζω κάτι ωραία λουκάνικα που έχω, κόβω λίγο τυράκι και τσιμπολογάω. Τρώω, όμως συνέχεια έξω», λέει με ειλικρίνεια σε συνέντευξή του στο People, ενώ μιλά με αγάπη για τη γυναίκα του: «Προσπαθούσα να την κρατήσω στη ζωή με νύχια και με δόντια, αλλά, δυστυχώς, άλλοι είχαν αποφασίσει διαφορετικά».

Από την ημέρα που έμεινε μόνος η ζωή του έχει αλλάξει.«Μου αρέσει να μένω μόνος μου, αλλά όχι για να διαλυθώ. Θα μείνω για να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ το παρελθόν μου και να συγκινηθώ. Μου κάνει καλό όλο αυτό. Έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι πια. Ξεκίνησα να αναπολώ το «καλό» μου παρελθόν και όχι το «κακό», όπως έκανα παλιά. Για πολλούς μήνες μου έρχονταν στο νου οι δύσκολες στιγμές με τη γυναίκα μου: Ο θάνατός της, η τελευταία της πνοή και όλα τα βασανιστήρια που πέρασε το κορμάκι της τον τελευταίο καιρό. Ενώ τώρα τη σκέφτομαι χαρούμενη, να γελάμε, να τρώμε, όταν ταξιδεύαμε στο αεροπλάνο όπου βλέπαμε όλες αυτές τις γελοίες ταινίες και το γέλιο της ακουγόταν παντού. Πλέον, έχω κρατήσει μέσα μου μόνο τις ευχάριστες στιγμές», λέει από καρδιάς.

Φυσικά, στη συνέντευξη αναφέρθηκε και στο «Top Chef», αλλά και τη διαφορά του με το «Master Chef». «Εμείς προσπαθούμε να βγάλουμε έναν Top Chef και όχι κάποιον ερασιτέχνη που είπε ψέματα και, τελικά, ήταν επαγγελματίας. Πρέπει, όμως, να πω ότι στο Master Chef έκαναν εξαιρετική δουλειά», λέει ο Ηλίας Μαμαλάκης.

Τέλος, στην ερώτηση γιατί δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, είπε: «Φυσικά και ήθελα, όμως με τη γυναίκα μου είχαμε κάποια προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, η ισορροπία που είχαμε μεταξύ μας ήταν προτιμότερη από το να μπούμε στην ταλαιπωρία με εξωσωματικές, σε μία περίοδο που τα πράγματα ήταν πολύ πίσω ακόμη. Δεν μας έλειψε τίποτα, πέφταμε και οι δύο στη δουλειά και ήμασταν εντάξει. Νομίζω τώρα, λίγο πριν πεθάνει, όταν καθόμασταν και συζητούσαμε, μας έλειπε ένα παιδί. Αν το έκανα στην ώρα μου –ας πούμε το 1975–, τώρα θα είχα έναν άντρα δίπλα μου να με βοηθάει. Σήμερα μου λείπει ένα παιδί».