Ο 17χρονος Εουτζένιο από τη Ρώμη της Ιταλίας αναζητούσε συμβουλές για το θέμα της αυτοπεποίθησης και ο Νικ Κέιβ απάντησε σε όλες τις απορίες ενός επίδοξου έφηβου τραγουδιστή. Ο Εουτζένιο αναφέρθηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης, όσον αφορά την ικανότητά του στο τραγούδι, για το επερχόμενο EP της μπάντας του, μια μουσική εγγραφή που περιέχει περισσότερα κομμάτια από ένα σινγκλ αλλά λιγότερα από ένα άλμπουμ ή δίσκο LP.
Έτσι, ρώτησε τον τραγουδιστή των Bad Seeds στο blog του, Red Hand Files, αν θα έπρεπε να περιμένει μέχρι να δημιουργήσει κάτι για το οποίο είναι 100% περήφανος ή απλώς να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει αυτά που έχει ήδη.
«Δεν ξέρω αν θέλω να ηχογραφήσω και να δημοσιεύσω ένα EP, στο οποίο συνεργάστηκα με ένα συγκρότημα, με κάποιους φίλους μου, και για το οποίο είμαι πολύ περήφανος για το ορχηστρικό μέρος, αλλά ξέρω ότι το τραγούδι μου θα μπορούσε να είναι καλύτερο και ότι θα μπορούσα να περιμένω λίγο ακόμα, για να δημιουργήσω κάτι για το οποίο είμαι 100% περήφανος», εξέφρασε τον προβληματισμό του ο νεαρός, παλινδρομώντας για το τι να κάνει: «Αλλά και πάλι δεν θέλω να περιμένω άλλο, γιατί έχουμε την ευκαιρία να ηχογραφήσουμε σε υπέροχο στούντιο και δεν θέλω να επιβραδύνω τη διαδικασία. Τι πρέπει να κάνω;»
Ο Νικ Κέιβ εξήγησε ότι δεν έγινε τραγουδιστής, επειδή ήταν ταλαντούχος, αλλά επειδή είχε την «επιμονή να στέκεται μπροστά σε κόσμο με ανεμελιά και μαγκιά». Αποκάλυψε ότι τον αποκαλούσαν συχνά ως «μη μουσικό» στην ομάδα φίλων του.
«Τραγουδούσα, τραγουδούσα και τραγουδούσα κι άλλο, γιατί ήξερα ότι αυτό έκαναν οι τραγουδιστές. Τελικά, βρήκα μια φωνή που θα μπορούσα να την αποκαλώ δική μου, και που θα μπορούσε κυρίως να έχει μια μελωδία. Μέσα από αυτό έμαθα κάτι πολύτιμο: ένα είδος προκλητικής ανθεκτικότητας στα μηνύματα, κυρίως στο μυαλό μου, που μου έλεγαν ότι το τραγούδι μου θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Έγινα σκληρός και προστατευτικός με το όραμά μου και έμαθα ότι το στοιχείο που “θα μπορούσε να είναι καλύτερο” ήταν στην πραγματικότητα η πάντα ζωτική ενέργεια, που με ωθούσε προς τα εμπρός» πρόσθεσε.
«Αν η πρόθεσή σου είναι να γίνεις τραγουδιστής, τότε πρέπει να τραγουδήσεις και να τραγουδήσεις και να τραγουδήσεις λίγο ακόμα. Το αν θα πάτε ή όχι στο στούντιο όταν έχετε την ευκαιρία δεν είναι πραγματικά αντικείμενο συζήτησης. Είναι καθήκον σας να το κάνετε. Αν δεν εκμεταλλευτείς αυτές τις ευκαιρίες για να τραγουδήσεις, μπορεί να μείνεις για πάντα εκείνο το μελαγχολικό αγόρι που κοιτάζει από το παράθυρο ενός ονείρου, που δεν είχε ποτέ την αυτοπεποίθηση να εκπληρώσει. Και δεν υπάρχει κάτι πιο θλιβερό σε αυτόν τον κόσμο από εκείνον που παραιτείται από τα όνειρά του» σημείωσε.
«Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που ήμουν ένα αγόρι στην ηλικία σου – αμφέβαλλα και αναρωτιόμουν για τα ίδια πράγματα για τα οποία αμφιβάλεις τώρα – αλλά εδώ είμαι, ακόμα τραγουδάω. Σου γράφω από ένα στούντιο στη Δυτική Νέα Υόρκη, όπου κάνω τη μίξη στον τελευταίο μου δίσκο και καθώς τα νέα και όμορφα τραγούδια με κατακλύζουν, νιώθω την έμπνευση να σου πω ότι το προνόμιο να έχω αυτό το πιο ευάλωτο επάγγελμα, να είμαι τραγουδιστής, είναι ανυπολόγιστο. Και κάθομαι εδώ και σκέφτομαι, και νομίζω ότι μπορώ να πω – χωρίς μικρή δόση υπερηφάνειας – ότι η φωνή μου έχει γίνει αρκετά καλή τώρα, αλλά, ξέρεις, θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη» κατέληξε.
