Για πολλά χρόνια επικρατούσε ο όρος οσφυαλγία, ως πάθηση και όχι ως σύμπτωμα. Ο ασθενής πήγαινε στον γιατρό, του ανέφερε πόνο στη μέση και αυτό το σύμπτωμα βαπτιζόταν οσφυαλγία, δηλαδή άλγος στην οσφύ ή απλούστερα, πόνος στη μέση. Με άλλα λόγια, ίδια λόγια κι έτσι ήταν ευχαριστημένοι όλοι.

Όμως σήμερα είναι γνωστό, τουλάχιστον σε όσους έχουν βιώσει την εμπειρία του πόνου στη μέση, ότι αυτός μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους: Φερ’ ειπείν να ευθύνεται ο μεσοσπονδύλιος δίσκος, που αν δημιουργήσει κήλη, θα πιέσει τα αντίστοιχα νεύρα και θα προκαλέσει πόνο.

Επίσης, μπορεί ο πόνος να είναι μηχανικός (σπονδυλόλυση- σπονδυλολίσθηση), να είναι μυϊκός, συνδεσμικός, αρθριτικός και μερικές φορές αντανακλαστικός από σπλάχνα που πάσχουν, όπως νεφροί, έντερα, προστάτης κ.ά.

Φυσικά, στο μεγαλύτερο ποσοστό, ο πόνος στη μέση οφείλεται κυρίως σε μηχανισμούς μυοσυνδεσμικούς, στις αρχικές φάσεις και έπειτα από επαναλαμβανόμενες κρίσεις. Ο ειδικός γιατρός, στην περίπτωση αυτή, θα υποψιαστεί πιθανή εμπλοκή δίσκων, σπονδύλων, νεύρων καθώς και της εμβιομηχανικής ισορροπίας της σπονδυλικής στήλης. Με τη χρήση ακτινογραφιών, αξονικής-μαγνητικής τομογραφίας, η διάγνωση είναι πλέον συγκεκριμένη, όπως και η αντιμετώπιση.

Το πρόβλημα της οσφυαλγίας είναι πολύ συνηθισμένο. Σχεδόν όλοι πλέον μπορεί να το υποστούν, ως εμπειρία, μία τουλάχιστον φορά στη ζωή τους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Τις περισσότερες φορές ο πόνος περνά σύντομα και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν 2 έως 4 εβδομάδες.

Ένα πολύ μικρό ποσοστό, ιδίως όταν η υποκείμενη βλάβη είναι σοβαρότερη, θα πονά για πολύ διάστημα και σε ορισμένες περιπτώσεις η λύση μπορεί να δοθεί με χειρουργική επέμβαση.

Η προσβολή του πόνου μπορεί να είναι αιφνίδια, έπειτα από κάποια άρση βάρους, ή σταδιακή, έπειτα από δραστηριότητες που πιθανόν να έχουν επιβαρύνει τη μέση, κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή ακόμα και χωρίς καμία εμφανή αιτία: ξυπνάμε με πόνο (εδώ ύποπτο είναι το μη σωστό κρεβάτι και οι συνθήκες ύπνου).

Ο πάσχων, λόγω του απίστευτα οδυνηρού αισθήματος, μπορεί να πανικοβληθεί, να φοβηθεί, να νιώσει ότι ‘κόβεται’ στα δύο και φυσικά, για το πρώτο διάστημα, να είναι ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί. Ο φόβος και ο πανικός κρατούν αρκετό διάστημα, ακόμα κι όταν ο πόνος έχει περάσει (εδώ μπορεί να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος: πόνος-σπασμός-φόβος- πόνος). Ο ασθενής κινείται με πολλή προσοχή, οι κινήσεις του είναι προμελετημένες, λόγω του φόβου της υποτροπής.

Ο γιατρός θα συστήσει φάρμακα αναλγητικά- αντιφλεγμονώδη και ανάπαυση, η οποία όμως δεν πρέπει να ξεπερνά τις λίγες ημέρες. Τα νέα επιστημονικά δεδομένα έχουν τεκμηριώσει τη θέση-άποψη ότι ο ασθενής δεν πρέπει να παραμείνει κλινήρης για πολύ, επειδή αυτό θα προκαλέσει επιπλέον δυσλειτουργίες στα άλλα συστήματα (κυκλοφορικό, αναπνευστικό, γαστρεντερικό) καθώς και στην ψυχολογία του, που είναι ήδη σε άσχημη κατάσταση, διότι αναπτύσσει το αίσθημα της ‘αναπηρίας’, καθώς και το φόβο ότι δεν θα περάσει ποτέ αυτή η κατάσταση.

Ο συνδυασμός, στην αρχική φάση, φαρμάκων και φυσιοθεραπείας (ειδικής μεθόδου McKenzie ή χειρισμών) μπορεί ν’ ανακουφίσουν ουσιαστικά από τον πόνο.

Στη δεύτερη φάση, ο φυσιοθεραπευτής θα δώσει κινητικότητα και αρμονία στη σπονδυλική στήλη με ειδικές τεχνικές κινησιοθεραπείας, καθώς και με τη χρήση φυσιοθεραπευτικών μηχανημάτων. Επίσης, θα εστιάσει στην ενδυνάμωση και σταθεροποίηση των μυών της σπονδυλικής στήλης με ασκήσεις, όπως αυτές που σήμερα παραθέτουμε ενδεικτικά.

Ακόμα, θα δώσει συμβουλές εργονομίας, εκμάθησης της σωστής στάσης και θ’ απαντήσει σε πολλές απορίες που σίγουρα προκύπτουν από την εμπειρία αυτή.

Πηγή: iatronet.gr