«Το δημόσιο σχολείο αποτελεί το σημαντικότερο κύτταρο παιδείας και πολιτισμού σε κάθε σύγχρονη κοινωνία. Στη σημερινή Ελλάδα των αλλεπάλληλων μνημονίων και της διαρκούς κατάρρευσης, η δημόσια εκπαίδευση αποδεικνύεται, ίσως, ο μεγαλύτερος ασθενής της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Υποχρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας, μηδενικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών, καθιέρωση ελαστικών μορφών εργασίας, πρωτοφανείς ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, αντικατοπτρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα εν έτει 2015, αφού εδώ και έξι χρόνια μνημονιακών πολιτικών καμία κυβέρνηση δεν έχει ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τη δημόσια εκπαίδευση», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Συνεργασία Εκπαιδευτικών Α/θμιας.
Όπως σημειώνει ακόμη, «στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, ελάχιστες μόνο μέρες ήταν αρκετές για να ασκηθούν πιέσεις, να εισακουστούν αιτήματα και να υπάρξει άμεσα διακομματική συνεννόηση για το πάγωμα και τη διαφαινόμενη κατάργηση του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Φυσικά, δεν υπήρξε ούτε για μία στιγμή αντίστοιχη κινητοποίηση όταν πριν από λίγα χρόνια, στο βωμό του πρώτου μνημονίου, χιλιάδες δημόσια σχολεία έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα. Δεν είδαμε ποτέ ανάλογη κομματική σύμπνοια όταν, τις ημέρες του δεύτερου μνημονίου, 2.500 εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολείου τέθηκαν σε διαθεσιμότητα-απόλυση.
Ακόμη και σήμερα, που βιώνουμε ημέρες ενός τρίτου μνημονίου, το γεγονός ότι τα δημόσια σχολεία ανοίγουν σε λίγες μέρες με μηδενική χρηματοδότηση και χωρίς εκπαιδευτικούς (25000 είναι τα κενά στην εκπαίδευση!!) τείνει να αποτελέσει μία δεδομένη κατάσταση(!!) στην οποία γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούνται να συμβιβαστούν. Τα «ισοδύναμα μέτρα» ισχύουν, προφανώς, μόνο για την ιδιωτική εκπαίδευση. Για τα παιδιά του δημόσιου σχολείου υπάρχει, απλά, ο «Καιάδας» των μνημονίων…
Σε καμία περίπτωση, η υπερφορολόγηση πάσης φύσεως ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν αποτελεί τη λύση για την ανάπτυξη. Ούτε υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ των εργαζόμενων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Μήπως όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, από την πολιτική ηγεσία αλλά και από όλα τα πολιτικά κόμματα, ότι η υπέρογκη και δυσβάσταχτη φορολόγηση του 95% των ελληνικών οικογενειών, που τα παιδιά τους φοιτούν στο δημόσιο σχολείο, πρέπει να έχει ως ελάχιστο αντίκρισμα ποιοτική δημόσια και δωρεάν παιδεία;
Χρειάστηκαν μόνο λίγες μέρες για τη «σωτηρία της ιδιωτικής εκπαίδευσης». Αναμένουμε από τα πολιτικά κόμματα την ίδια άμεση ευαισθησία και για τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων της ελληνικής επικράτειας που δεν είναι ιδιωτικά, αλλά δημόσια. Ας βρεθούν, επιτέλους, κάποια στιγμή «ισοδύναμα μέτρα» και για διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών, για αυξημένη χρηματοδότηση αλλά και ουσιαστική αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το δημόσιο σχολείο είναι πλέον αναγνωρίσιμα και αποδεκτά από όλους. Μήπως ήρθε η ώρα να υπάρξει διακομματική συνεννόηση και για τη σωτηρία της δημόσιας εκπαίδευσης;».
