Η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη, που είχε κακοποιηθεί και βιαστεί με άγριο τρόπο από έναν Πακιστανό στην Πάρο το 2012 σε ένα περιστατικό που είχε συγκλονίσει την Ελλάδα, γιόρτασε τα 26α της γενέθλια μαζί με τη μητέρα και αγαπημένα της πρόσωπα.
Η Μαρία Κοτρώτσου είπε τα «χρόνια πολλά» στην κόρη της στο πάρτι που διοργάνωσε για το αγαπημένο της παιδί, αλλά και μέσα από την προσωπική σελίδα της στο Facebook.
Χρόνια πολλά στον δικό μου άγγελο επί της γης! Χρόνια πολλά γενναίο και δυνατό μου πλάσμα. Να είσαι πάντα γελαστή και αγαπητή από όλο τον κόσμο και αν σου στέρησαν τις χαρές της ζωής εσύ ξέρεις και βρίσκεις άλλες μικρότερες, που σε πολλούς περνούν απαρατήρητες. Θα ‘θελα να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια χαρούμενη με αυτήν την αθώα και καθαρή ψυχή σου που αγαπάει ολο τον κόσμο» γράφει η Μαρία Κοτρώτσου.
Ολόκληρη η ανάρτησή της
«Χρονια πολλα Μυρτω μου!
Χρονια πολλά στον δικό μου άγγελο επι της γης!
Χρονια πολλά γενναίο και δυνατό μου πλάσμα
Να εισαι παντα γελαστή και αγαπητή απο όλο τον κόσμο, και αν σου στέρησαν τις χαρές της ζωής εσύ ξέρεις και βρίσκεις αλλες μικρότερες που σε πολλούς παίρνουν απαρατήρητες.
Θαθελα να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια χαρούμενη με αυτήν την αθώα και καθαρή ψυχή σου που αγαπάει ολο τον κόσμο!
Θα δοξάζω πάντα τον Θεό που σε άφησε να ζήσεις δίπλα μου, να σε αγκαλιάζω και να νοιωθω την ζεστασιά απο το κορμί σου, να σε φιλάω και να γεύομαι τα φιλιά σου, να σε κοιτάω όμορφη μου και να μου δίνεις λίγη απο την δυναμη σου, που πήρε κάθε δάκρυ σου και το έχει κάνει χαμόγελο. Μόνο έτσι εξηγώ ότι δεν έχεις κλάψει ποτέ απο τότε, παρά μόνο τις στιγμές που μαθαίνεις επιληπτικές κρισεις!
Θα ελπίζω και θα περιμένω πάντα σε ένα ακόμη θαύμα , της επιστήμης που μπορεί να σε κάνει καλύτερα, όσο και αν αυτο αργεί! Ξερω πως κάπου κάποτε θα γίνει πραγματικότητα!
Δεν μπορω να υποσχεθώ ότι θα είμαι εδώ για το υπόλοιπο της ζωής σου γιατί παρακαλάω τον Θεό να ζήσεις περισσότερα χρόνια , αλλα μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα σε αγαπώ, θα σε λατρεύω και θα στέκομαι άγρυπνος φρουρός στο πλάι σου για το υπόλοιπο της δίκης μου ζωής, και ίσως ακόμη πιο πολύ….»
