Οι τελευταίες εξελίξεις στη θάλασσα της Μεσογείου, ανοιχτά της Πύλου, ανέδειξαν για άλλη μια φορά πως η αλληλεγγύη είναι σημαντικό όπλο. Ως κοινωνικά όντα, η βοήθεια του ενός προς τον άλλον είναι όπλο προς τις άσχημες καταστάσεις.
Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες, οι οποίες είναι αφιερωμένες στη μνήμη των 78, έως τώρα, νεκρών ανθρώπων και των 104 διασωθέντων, που προσπάθησαν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τον πόνο και τα άσχημα βιώματά τους. Το ναυάγιο της Πύλου έχει σκορπίσει παγκόσμια θλίψη, καθώς εκατοντάδες ζωές είτε χάθηκαν τόσο άδικα, είτε θα παραμείνουν σε μια αβεβαιότητα, με την ελπίδα πως κάποτε θα ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο.
Το αλιευτικό πλοίο ξεκίνησε το ταξίδι του από την Αίγυπτο, με σκοπό να το ολοκληρώσει στην Ιταλία. Όμως, οι σφοδροί άνεμοι που έπλεαν ανοιχτά της Πύλου αλλά και η πληρότητα, προκάλεσαν την ανατροπή του. Με βάση τις μαρτυρίες των 104 ατόμων που διασώθηκαν, στο πλοίο επέβαιναν περίπου 500-700 άτομα, τα υπόλοιπα από τα οποία είτε αγνοούνται είτε βρέθηκαν νεκρά.
Ο πόνος των ανθρώπων που έψαχναν ένα καλύτερο αύριο είναι ξεκάθαρος. Το να διασώζεσαι από ένα αλιευτικό, στο οποίο είδες συνανθρώπους σου να πνίγονται ζωντανοί και να χάνονται για πάντα στα βαθιά νερά της Μεσογείου, είναι τραγικό.
Με βοήθεια που έσπευσε στο σημείο από την Καλαμάτα, όσοι κατάφεραν να ζήσουν διακομίσθηκαν αμέσως στο νοσοκομείο της Καλαμάτας για τις πρώτες βοήθειες, ενώ θα μεταφερθούν σε δομή της Μαλακάσας, για να προχωρήσουν σε αιτήματα ασύλου. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες είναι σε κατάσταση σοκ, ενώ τους παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη.
Οι πρώτες εικόνες αμέσως μετά τη μεταφορά των διασωθέντων σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στις αποθήκες του λιμανιού της πόλης, όπου τους παρέχεται φαγητό και κουβέρτες, προκαλούν θλίψη. Τα μάτια τους είδαν πολλά, τα σώματά τους είναι κουρασμένα και η θλίψη τους δε γίνεται να κρυφτεί.
Συγγενείς των αγνοουμένων έχουν μεταβεί στο σημείο της τραγωδίας, προκειμένου να βρουν ένα σημάδι ζωής από τους αγαπημένους τους. Γιατροί της Καλαμάτας κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν όσους ψάχνουν τους ανθρώπους τους, ενώ οι συγγενείς δείχνουν παντού τα πρόσωπα που ψάχνουν.
Κάποιες ιστορίες αγνοουμένων έχουν ευτυχισμένο τέλος. Με μια χαρούμενη εικόνα, όπου ο Φάρντι είδε τον αδερφό του, Μοχάμεντ, μέσα στο πλήθος και προσπαθούσε να τον αγκαλιάσει, καθώς διασώθηκε από το πολύνεκρο ναυάγιο. Μακάρι όλες οι ιστορίες να έχουν το ίδιο τέλος και όλες οι οικογένειες να ενωθούν ξανά.
Και επειδή κανένας δεν αποφασίζει να φύγει από τον τόπο του έτσι απλά, για να κάνει ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι, ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ιταλού ποιητή Sergio Guttilla μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει περισσότερο…
Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες τη θάλασσα
με όλα τα πλοία του κόσμου.
Θα ήθελες όλοι μαζί, μυριάδες,
να γινόμασταν μια γέφυρα
να περπατήσει πάνω μας
και να περάσει απέναντι
[…]
Είναι απλώς ένα παιδί της χαμένης ανθρωπιάς,
ένα παιδί της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου… Δεν είναι ο γιος σου…
Κοιμήσου ήσυχος, φυσικά
δεν είναι ο δικός σου.
Όχι ακόμα…
