Τις προηγούμενες ημέρες το κοινό αλλά και την επικαιρότητα απασχόλησαν δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις. Η πρώτη αφορά στο περιστατικό με το γατάκι στην Αιδηψό το οποίο προκάλεσε την έκρηξη των χρηστών των social media και μια αυτόματη κίνηση από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη για βαρύτατο πρόστιμο στον δράστη και κινητοποίηση για τη σύλληψη του.
Η δεύτερη αφορούσε στην τελική απόφαση για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας αποφάσισε ποινές κάθειρξης 10 ετών, την ανώτερη που προβλέπεται για το αδίκημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, χωρίς ελαφρυντικά, για τον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη που χτύπησαν με κλωτσιές μέχρι τελικής πτώσης τον Ζακ Κωστόπουλο.
Οι συγγενείς και οι αλληλέγγυοι όμως, όπως η Μάγδα Φύσσα, οι οποίοι βρίσκονταν στη δίκη ξέσπασαν στο άκουσμα της απόφασης καθώς θεώρησαν προκλητική την αθώωση των αστυνομικών οι οποίοι σύμφωνα με την οικογένεια και την δικηγόρο αυτής εμφανίζονται σε video να συμμετέχουν ενεργά στο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία τη δική της θέση έδωσε πριν από μερικές ημέρες και η μητέρα του αδικοχαμένου πολίστα –μόλις στα 21 του χρόνια- Αδαμάντιου Μαντή ο οποίος σκοτώθηκε, ενώ βρισκόταν σε πεζοδρόμιο, από διερχόμενο αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στην Ποσειδώνος.
Η δίκη σε βαθμό πλημμελήματος για ανθρωποκτονία από αμέλεια για τον οδηγό που συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο που επέβαιναν ο άτυχος πολίστας και ο φίλος του, ξεκίνησε μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο. Η Κατερίνα Τζιάλλα, η μητέρα του Αδαμάντιου Μαντή έχει ήδη δώσει στη δημοσιότητα μια επιστολή όπου εκφράζει το κατηγορώ της για όσα αφορούν την υπόθεση της. Μιλώντας περαιτέρω στο Newsbeast σημειώνει όλα τα κακώς κείμενα που βλέπει η ίδια στο ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης ενώ μιλάει και για την επιλεκτική ευαισθησία της Πολιτείας στα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Ιδού τι μας είπε:
«Ο Αδαμάντιος μου έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει πίσω. Όμως εγώ πρέπει να δώσω έναν αγώνα για αυτόν. Αυτό που συμβαίνει με το σύστημα της δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Είναι ντροπή τον 21ο αιώνα να απαξιώνουμε έτσι την ανθρώπινη ζωή. Όταν πηγαίνουν στα δικαστήρια άνθρωποι που έχουν σκοτώσει τα παιδιά μας, πέφτουν στα μαλακά, σαν να αθωώνονται με έναν τρόπο και εμείς δικαίωση δεν βρίσκουμε. Δεν θέλω άλλη μάνα να βρεθεί στη δική μου θέση.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του παιδιού μου και ο άντρας που το σκότωσε συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος. Κατηγορείται για πλημμέλημα και όχι για κακούργημα. Αυτό που θέλω είναι η πράξη που έκανε να τιμωρείται ως ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο και όχι ως ανθρωποκτονία από αμέλεια.
Ο δρόμος που ακολουθείται σε πολλές περιπτώσεις και όχι μόνο στα τροχαία προσβάλλει όχι μόνο τη μνήμη των νεκρών παιδιών μας αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό δεν αφορά βέβαια όλη την πυραμίδα του συστήματος, η Τροχαία για παράδειγμα όταν έγινε το συμβάν μου φέρθηκε εξαιρετικά, έψαξε να βρει video και να μου δώσει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία.
Το πρόβλημά μου με την ιστορία με το γατάκι στην Αιδηψό δεν είναι το ίδιο το περιστατικό με το ζώο αλλά ο τρόπος που λανσαρίστηκε τόσο έντονα η λύση του και το υψηλό χρηματικό πρόστιμο όταν στις δικές μας υποθέσεις παρακαλάμε για επίσπευση διαδικασιών και αυστηροποίηση ποινών επί χρόνια. Τα αυτονόητα ζητάμε. Να τιμωρούνται όπως πρέπει αυτό που σκοτώνουν τα παιδιά μας. Τα ίδια λέει και η οικογένεια της Ελένης Τοπαλούδη τα ίδια και η οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου, όλοι μας.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του παιδιού μου και σε όλες τις επιστολές που με επιμονή στέλνω σε βουλευτές στον υπουργό Δικαιοσύνης, στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας ακόμα και στον ίδιο τον πρωθυπουργό και ούτε ένας δεν έχει μπει στον κόπο να απευθυνθεί στις εκκλήσεις μου. Ο υπουργός δικαιοσύνης μου απάντησε με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση. Πως να μην σκεφτεί λοιπόν κάποιος στη θέση μου πως η μεγάλη ζέση που έδειξαν για το γατάκι στην Αιδηψό ήταν υποκριτική, για το θεαθήναι και είναι και εν τέλει ψηφοθηρική;
Σε ζητήματα σοβαρά όπως τα τροχαία ή η οπαδική βία θύμα της οποίας ήταν και ο Άλκης στη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει καμία πρόληψη. Δεν γνωρίζουν άραγε ότι η οπαδική βία καλπάζει; Ότι στα τροχαία χάνουν τόσο αθώοι πολίτες τη ζωή τους κάθε χρόνο; Με όλα ασχολούμαστε μετά ή και ποτέ. Ένα κοριτσάκι τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι λόγω κακών εγκαταστάσεων σε παιδική χαρά και ασχολούμαστε και με αυτό εκ των υστέρων. Ζητάμε απλά πράγματα- οι αξιόποινες πράξεις να τιμωρούνται. Η δολοφονία του παιδιού μου θεωρείται από τον νόμο ανθρωποκτονία από αμέλεια ενώ ο υπαίτιος οδηγούσε με εγκληματικό τρόπο, με υπερβολική ταχύτητα 105 χιλιόμετρα με όριο τα 40 και κοιτούσε πίσω. Υπάρχει και video που να το αποδεικνύει αυτό.
Περιμένω 30 μήνες τώρα να γίνει η δίκη του. Κάνω υπομονή μέχρι τις 28 Ιουνίου για να δω τι θα αποφανθεί το δικαστήριο.
Και για να επιστρέψω στην ιστορία με το γατάκι που μου έδωσε την αφορμή να μιλήσω για άλλη μια φορά δημόσια για το πρόβλημα μου- όπως είπε και ο Ποντίφικας- πρέπει ναι, να αγαπάμε όλα τα πλάσματα του Θεού αλλά η απαξίωση στην ανθρώπινη ζωή είναι ντροπή».
