Την Κυριακή 8 Αυγούστου, από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες, οι Έλληνες παρακολουθούσαν σε ζωντανό χρόνο το χωριό Πευκί στη Βόρεια Εύβοια, να περικυκλώνεται από τη φρενήρη πυρκαγιά, από τρεις διαφορετικές μεριές. Οι εικόνες που έρχονταν από το λιμάνι αυτού του χωριού, όπως το ηλικιωμένο ζευγάρι που επιβιβαζόταν μαζί με το σκυλάκι του στο καράβι «Αιδηψός», συγκλόνιζαν του θεατές που κρατούσαν την ανάσα τους καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της αναμετάδοσης.
της Δήμητρας Τριανταφύλλου
Το Πευκί τελικά σώθηκε χάρις στη συγκλονιστική μάχη που έδωσαν μόνοι τους οι κάτοικοι και μάλιστα με λίγες απώλειες, σε σχέση με αυτό που συνέβη στα υπόλοιπα χωριά της Βόρειας Εύβοιας. Δυστυχώς, την επόμενη μέρα, το χωριό «θρηνεί» την απώλεια μιας βασικής οικονομικής πηγής του που δεν είναι άλλη από τον τουρισμό.
Τα ποσταρίσματα πολλών social media ομάδων του νησιού είναι ενδεικτικά της κατάστασης:
-«Το Πευκί επλήγη το λιγότερο χάρη της ηρωικής προσπάθειας των κατοίκων, εθελοντών και πυροσβεστών όπου τους ευχαριστούμε μέσα από την ψυχή μας. Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους φίλους μας φιλοξενούμενους και μη για την συγκινητική συμπαράσταση τους.
Τέλος να ευχαριστήσουμε και τους φιλοξενούμενους που θα μας στηρίξουν και θα έρθουν τις επόμενες μέρες!»
Ο Δημήτρης Συμεωνίδης ο οποίος διατηρεί εξοχικό σπίτι στο Πευκί τα τελευταία 15 χρόνια περιέγραψε στο Newsbeast τις συγκλονιστικές στιγμές της εισόδου της φωτιάς, της κατάσβεσης της αλλά και του δύσκολου αύριο που έχει ξημερώσει γαι το χωριό.
Η είσοδος της φωτιάς στο χωριό
«Εκείνη την ημέρα το μεσημέρι, γύρω στις 16:00, η γυναίκα μου ήταν σπίτι και έπλενε τα πιάτα» ανατρέχει στα γεγονότα της περασμένης Κυριακής ο κος Δημήτρης και συνεχίζει:
«Τότε είδε, και με φώναξε να δω και εγώ, κάτι αναλαμπές στην κορυφογραμμή του βουνού οι οποίες στη συνέχεια έγιναν μικρές εστίες. Μας ταρακούνησε αυτή η εικόνα. Ακούγαμε όλες τις προηγούμενες ημέρες ότι η φωτιά καταέκαιγε το βόρειο μέρος του νησιού, ακούγαμε για διπλανά χωριά, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι θα φτάσει σε εμάς. Είχαμε έναν απόμακρο φόβο αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Αυτό που τελικά έγινε ξεπέρασε κάθε σκέψη και φόβο μας».
Όπως συνεχίζει να μας περιγράφει ο κος Δημήτρης, σε διάστημα μισής ώρας, η φωτιά είχε καλύψει την πλαγιά μέχρι τη μέση. «Όσο περνούσε η ώρα ακούγαμε ένα πολύ δυνατό θόρυβο, σαν πάνω στο βουνό να υπήρχε μια βαριά βιομηχανία. Όταν ήρθε τελικά η εντολή εκκένωσης, δεν κουνήθηκε κανένας. Όλοι αποφάσισαν να σώσουν όχι μόνο το σπίτι τους αλλά και το χωριό».
Οι «μοναχικές« κατασβέσεις των κατοίκων στην Εύβοια
«Πάνω στη μια ώρα η φωτιά είχε φτάσει πια στο δρόμο» συνεχίζει να αφηγείται τα γεγονότα ο κος Δημήτρης. «Εκεί συνέβη αυτό που είδαν όλοι από τις τηλεοράσεις τους. Τον κόσμο του χωριού να περιμένει με γεωργικά μηχανήματα και πριόνια. Μαζί τους και εθελοντές με μικρές υδροφόρες- όλοι ρίχτηκαν στη μάχη να μην περάσει η φωτιά το δρόμο. Και δεν τον πέρασε- στην είσοδο του χωριού είναι τα καμένα σπίτια και αυτά είναι λίγα. Ήταν τουλάχιστον 50 άνθρωποι σε αυτή την προσπάθεια. Και έρχονταν και άλλοι- όπως αυτός ο ιδιοκτήτης του super market που έφερνε συνεχώς νερά και φαγητά στον κόσμο που ήταν εκεί στο δρόμο.
Εγώ επειδή έχω ένα πρόβλημα στο πόδι και δεν περπατάω καλά, πήρα την γυναίκα μου και κατεβήκαμε πιο κάτω σε μια γειτόνισσα. Το σπίτι δεν ήταν στο οπτικό μου πεδίο αλλά ήταν σε αυτό του γιου μου, ο οποίος το έβλεπε μέσα από την τηλεόραση του στην Αθήνα. Ο γιος μου μού είπε κάποια στιγμή αργότερα ότι έβλεπε το σπίτι το σπίτι να απειλείται και η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την αγωνία.
Και στο διπλανό Ασμήνιο μόνοι τους την έσβηναν τη φωτιά. Όλοι είδαν από τις τηλεοράσεις του πως σβήστηκε η φωτιά στην Εύβοια. Εκεί που έπρεπε να γίνει εναέρια η από γης επέμβαση δεν γινόταν. Μια μέρα ολόκληρη ακούγαμε ότι οι Γούβες καίγονταν και τελικά τα αεροπλάνα ήρθαν την επομένη αφού είχαν καεί».
Οι τουρίστες που έφυγαν και ο δύσκολος (υπόλοιπος) Αύγουστος
O κος Δημήτρης μας λέει πως μέχρι χθες ετοιμαζόταν και ο ίδιος μαζί με τη σύζυγό του να φύγουν από το χωριό αλλά το μετάνιωσαν. Όπως περιγράφει: «Μόλις έσβησε η φωτιά αντιμετωπίσαμε ένα τοξικό περιβάλλον. Μόνο στάχτη και καπνό αναπνέαμε. Μέχρι και χθες κυκλοφορούσαμε με ειδική μάσκα έξω από την πόρτα μας. Αυτή την οσμή από την κάψα δεν μπορούσε να τη δεχτείς εύκολα μετά.
Το σπίτι μας βρίσκεται στα 100 μέτρα από το βουνό- τώρα από το πίσω μπαλκόνι αντικρίζουμε έναν κατάμαυρο, κρανίου τόπο. Η ατμόσφαιρα τώρα έχει καθαρίσει αλλά το χωριό πονά από τη βιαστική φυγή των τουριστών. Είχε πολλούς Έλληνες παραθεριστές φέτος το Πευκί αλλά μόλις η φωτιά άρχισε να πλησιάζει τα διπλανά χωριά έφυγαν όλοι Και οι ξένοι τουρίστες έφυγαν. Δυστυχώς ένα σημαντικό μέρος των κατοίκων εδώ ζει από αυτό τον τουρισμό. Από την Τρίτη το πρωί, ελάχιστα άτομα κυκλοφορούμε πια στην παραλία, λες και έγινε χωριό φάντασμα μέσα σε μια ημέρα.
Πέρυσι και πολύ περισσότερο πρόπερσι είχαμε πολλούς Σέρβους επισκέπτες αλλά και Ρουμάνους. Ποιος θα ξανάρθει τώρα; H φετινή υπόλοιπη σεζόν μοιάζει να χάνεται τελείως. Κι εγώ τουρίστας ήρθα εδώ στο Πευκί πριν από 20 χρόνια. Είχα ένα πελάτη φίλο μου στην Ιστιαία και ξεκίνησα να παραθερίζω εδώ. Μετά πήρα ένα οικόπεδο και φτιάξαμε το σπίτι πριν από 15 χρόνια. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ούτε τώρα το μετανιώνω».
