Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που έσβησαν τα φώτα στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Δραπετσώνας.

Μετά από 90 χρόνια λειτουργίας το εργοστάσιο έκλεισε το 1999 και μία τεράστια έκταση δίπλα ακριβώς στη θάλασσα, αφέθηκε να ρημάζει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αφού τίποτα από όσα ακούστηκαν τότε περί αναβάθμισης και μετατροπής χρήσης του χώρου, δεν έγινε πραγματικότητα.

Ρεπορτάζ/Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος

Σήμερα και μετά από δεκάδες άτομα που με πλιάτσικο αφαίρεσαν ότι είχε αξία μέσα από το χώρο του εργοστασίου, το μόνο που στην ουσία έχει απομείνει είναι τα άδεια κουφάρια των κτιρίων και ελάχιστες βαριές κατασκευές που δεν μπορούσαν να αφαιρεθούν.

Πολλές φορές θα δεις στο εσωτερικό των κτιρίων, φωτογράφους να προσπαθούν να αποθανατίσουν τη μαγεία που βγάζουν οι κατασκευές. Και αυτό γιατί η εγκατάλειψη και ο χρόνος έχουν δημιουργήσει ένα σκηνικό που σε άλλους βγάζει νοσταλγία, σε άλλους ίσως και λίγο φόβο.

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα περιβάλλον εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς πολλά είναι τα σημεία στο έδαφος που μπορεί να βρεθείς στο κενό, ενώ δεκάδες είναι τα επικίνδυνα σκουριασμένα μεταλλικά υλικά που κρέμονται από την οροφή των κτιρίων και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η στιγμή να πέσουν.

Η κατάσταση επιδεινώνεται αν σκεφτεί κανείς πως η πρόσβαση στα κτίρια του πρώην εργοστασίου είναι ελεύθερη από την παραλία, ενώ ο χώρος στην ουσία δεν φυλάσσεται από κανέναν.

Το γεγονός ότι πολλοί είναι αυτοί που επισκέπτονται το συγκεκριμένο χώρο μαρτυρά και η ύπαρξη πολλών γκράφιτι ακόμα και στα πλέον επικίνδυνα και ψηλά σημεία του χώρου.

Παρόλα αυτά το σημείο αποτελεί ένα σημείο μνήμης για ολόκληρη περιοχή της Δραπετσώνας, μεγάλο τμήμα της οποίας δημιουργήθηκε και άνθισε γύρω από την ύπαρξη και τη λειτουργία του εργοστασίου από το ξεκίνημα του το 1910 μέχρι και το κλείσιμο του το 1999.

Στην περίοδο που λειτούργησε, στο εργοστάσιο εργάστηκαν χιλιάδες άτομα, ενώ στο αποκορύφωμα της λειτουργίας του εργάζονταν σε αυτό περίπου 4000 άνθρωποι.

Τελικά, μετά από διάφορα προβλήματα και τη συνεχή συρρίκνωση των εμπορικών δραστηριοτήτων της επιχείρησης αλλά και της παραγωγής, το τέλος έφτασε το Σεπτέμβριο του, κλείνοντας με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο κύκλο στην ιστορία της Δραπετσώνας.

Από τότε πολλά ακούστηκαν για την αξιοποίηση και των κτιρίων και του τεράστιου χώρου, χωρίς όμως να έχει γίνει το παραμικρό, πέρα από την κατεδάφιση το 2003 των περισσότερων από τα κτίρια που αποτελούσαν το εργοστάσιο με το τμήμα υαλουργίας να είναι το μόνο που έχει πλέον που στέκεται να θυμίζει άλλες εποχές.