Δεν δικαιούνται αποζημίωση οι γενικοί διευθυντές, διευθυντές και προϊστάμενοι, που εργάζονται στο Δημόσιο και τα νομικά πρόσωπα όταν επέρχεται αυτοδίκαιη λήξη των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, αφού κατέχουν θέσεις «πολιτικής εμπιστοσύνης». Αυτό αποφάσισε η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου κρίνοντας συνταγματικό το σχετικό νόμο («νόμος Παυλόπουλου» Ν. 3260/2004).
Παρά τις αντίθετες εισηγήσεις, τόσο του τέως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε, όσο και της σημερινής εισαγγελέως, Ευτέρπης Κουτζαμάνη, η Ολομέλεια έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι οι εν λόγω νομοθετικές διατάξεις προβλέπουν τη λήξη «των συμβάσεων προσώπων που προσελήφθησαν από δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για ορισμένο χρόνο ως μονομελή όργανα διοίκησης (μεταξύ των άλλων και οι γενικοί διευθυντές, διευθυντές ή προϊστάμενοι υπηρεσιών), χωρίς την καταβολή της αποζημιώσεως που τα συμβαλλόμενα μέρη» (εργοδότης-εργαζόμενος) συμφώνησαν για την περίπτωση πρόωρης λύσης της συμβάσεως.
Οι δικαστές, στις δυο αποφάσεις τους, αναφέρουν ότι με το νόμο Παυλόπουλου έγινε αυτοδίκαιη λήξη των συμβάσεων κρατικών φορέων δια μέσου των οποίων ασκείται κυβερνητική πολιτική. Η αντικατάσταση των προσώπων αυτών, σύμφωνα με την Ολομέλεια, «υπαγορεύθηκε προεχόντως από λόγους πολιτικής εμπιστοσύνης, όπως συμβαίνει ύστερα από μια κυβερνητική μεταβολή, όποτε εκτιμάται ότι πρόσωπα που έχουν επιλεγεί και προσληφθεί με βασικό κριτήριο την προς αυτά εμπιστοσύνη μιας συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας βρίσκονται σε δυσχέρεια να εξακολουθήσουν την άσκηση των καθηκόντων τους και να συνεργαστούν με τη νέα πολιτική ηγεσία, μετά την αποχώρηση εκείνου που τα είχε επιλέξει».
Τους αρεοπαγίτες απασχόλησε περίπτωση διευθύνοντος συμβούλου του Οργανισμού Λιμένος Βόλου που απολύθηκε χωρίς την καταβολή αποζημίωσης.
Οι δικαστές υπογράμμισαν μεταξύ άλλων στην απόφαση τους ότι ο διευθύνων σύμβουλος «αποτελούσε κύριο εκφραστή της εν λόγω πολιτικής δια μέσου της εταιρικής δραστηριότητας… Κυριαρχικό ρόλο διαδραμάτισε η προς το πρόσωπο του εμπιστοσύνη της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας η οποία είχε την διακριτική ευχέρεια της επιλογής του χωρίς οποιοδήποτε έλεγχο από ανεξάρτητη αρχή».
Η Ολομέλεια, μάλιστα, τόνισε ότι διευθύνων σύμβουλος γνώριζε από την αρχή ότι πρόκειται για θέση πολιτικής.
