Η συγκλονιστική ιστορία της Σύριας Ντουάα αλ Ζάμιλ, η οποία βρέθηκε να παλεύει με τα κύματα για τέσσερις ημέρες, περιτριγυρισμένη από πτώματα και δύο βρέφη στην αγκαλιά της, γίνεται βιβλίο -στα ελληνικά- από την επικεφαλής επικοινωνίας των Ηνωμένων Εθνών, Μελίσα Φλέμινγκ.

Ήταν τον Μάρτιο του 2015, όταν η κ. Φλέμινγκ ετοιμαζόταν για την παρουσία της στο TEDxThessaloniki ως επικεφαλής επικοινωνίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Αναζητώντας «ξεχωριστές ιστορίες επιβίωσης και αντοχής που απεικονίζουν τις αντιξοότητες κι αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες ενώ παράλληλα χτίζουν γέφυρες συμπάθειας με το κοινό», εντόπισε στην ιστοσελίδα του ελληνικού παραρτήματος του οργανισμού την ιστορία της Ντουάα αλ Ζάμιλ, της Σύριας που ύστερα από ναυάγιο με πρόσφυγες βρέθηκε επί τέσσερις μέρες στη θάλασσα της Μεσογείου, μόνη, έχοντας γύρω της πτώματα, αλλά και δύο μικρά παιδιά που έπρεπε να κρατήσει στη ζωή.

Ήταν μόλις 19 ετών η Ντουάα όταν έφυγε από το σπίτι της, στη Συρία, σε αναζήτηση ελπίδας κι ενός καλύτερου και ασφαλέστερου μέλλοντος στην Ευρώπη. Το όνειρό της μετατράπηκε σε εφιάλτη, όταν ένα σκάφος εμβόλισε τη μηχανότρατα στην οποία επέβαινε μαζί με άλλα 500 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά, κι είδε τον αρραβωνιαστικό της να χάνεται παντοτινά στα κύματα.

Μόλις 11 άνθρωποι επέζησαν από εκείνο το ναυάγιο, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα κι έκανε την ιστορία της να «ταξιδέψει» σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κυρίως για την αυτοθυσία που επέδειξε προσπαθώντας να σώσει δύο βρέφη λίγων μηνών, από τα οποία τα κατάφερε τελικά μόνο το ένα.

Αυτή η «απίστευτη ιστορία αγάπης, απώλειας και επιβίωσης μιας προσφυγοπούλας», που συγκλόνισε πολλούς ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, «χτύπησε» τις πιο ευαίσθητες χορδές της Μελίσα Φλέμινγκ, η οποία αποφάσισε να καταγράψει στις σελίδες ενός αφηγήματος το μακρύ ταξίδι της Ντουάα.

Το βιβλίο «Μια ελπίδα πιο δυνατή απ’ τη θάλασσα» κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη (μετάφραση από τα αγγλικά, Τάνια Μποζανίνου) κι όπως γράφει η ίδια η νεαρή Σύρια στο σημείωμά της που δημοσιεύεται στον επίλογο: «…σ’ αυτό το βιβλίο μοιράστηκα μαζί σας τον πόνο μου. Αποτελεί μόνο μια μικρή ματιά στις κακουχίες και στον πόνο των προσφύγων του κόσμου. Εκπροσωπώ μόνο μια φωνή από τα εκατομμύρια που ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια».

«Αισθάνθηκα σαν κάποιος να μου ξερίζωσε την καρδιά από το στήθος μου»

Περιγράφοντας τις συγκλονιστικές στιγμές, όλα αυτά τα μερόνυχτα που έμεινε αβοήθητη στο νερό, αναφέρει: «Όσο ήμουν έρμαιο της θάλασσας, έκανα το παν για να κρατήσω ζωντανές τη Μάισα και τη Μάλακ. Εκείνες τις τέσσερις φριχτές μέρες έγιναν μέρος μου. Όταν έμαθα ότι η πολύτιμη Μάλακ άφησε την τελευταία της πνοή αφότου διασωθήκαμε, αισθάνθηκα σαν κάποιος να μου ξερίζωσε την καρδιά από το στήθος μου. Αλλά βρίσκω ανακούφιση στο γεγονός ότι πήγε στον Παράδεισο, όπου βρήκε επιτέλους την ασφάλεια και όπου δεν υπάρχουν ούτε μάχες ούτε πόλεμοι».

Η Ντουάα δεν ξεχνά να ευχαριστήσει όλους όσοι τη βοήθησαν να έχει αίσιο τέλος η προσωπική της περιπέτεια και μεταξύ αυτών «…τους γιατρούς στην Κρήτη που έσωσαν τη ζωή μας και την οικογένεια που με φιλοξένησε στην Κρήτη, με περιμάζεψε και μου έδωσε χώρο για να επουλώσω τις πληγές μου». Πλέον, μόνη της ευχή και ελπίδα είναι «…μια μέρα να επιστρέψω στη Συρία για να μπορέσω να αναπνεύσω πάλι».

Χρειάστηκαν 70 ώρες συνεντεύξεων και η βοήθεια αρκετών ανθρώπων, τους οποίους η Φλέμινγκ ευχαριστεί έναν προς ένα, προκειμένου η ιστορία της Ντουάα να περάσει από την εφήμερη δημοσιότητα της επικαιρότητας στη μόνιμη καταγραφή της μνήμης μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Μια ελπίδα πιο δυνατή απ’ τη θάλασσα».

Η ίδια η Φλέμινγκ περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την πρώτη εντύπωση που αποκόμισε από την Ντουάα, όταν την επισκέφθηκε για πρώτη φορά στην Κρήτη. «Η Ντουάα ήταν φιλική και ζεστή, αλλά και πολύ εύθραυστη και εμφανώς τραυματισμένη. Κάποια στιγμή, αφού μου διηγήθηκε τις λεπτομέρειες του πνιγμού του Μπάσιμ, τη ρώτησα αν ήθελε να συνεχίσει. “Ρώτα με ό,τι θες”, είπε. “Αυτή είναι η ζωή μου. Ζω μαζί της”. Οι άμυνές της ήταν πολύ αυξημένες σ’ εκείνο το σημείο, αλλά ήταν σαφές ότι μας έβλεπε σαν ανθρώπους που θα μπορούσε να εμπιστευτεί για να τη βοηθήσουμε», αναφέρει.

Η κ. Φλέμινγκ έγραψε το βιβλίο σε μια εποχή που η προσφυγική κρίση ήταν καθημερινά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου και εν μέσω της πιο επείγουσας διεθνούς ανθρωπιστικής κρίσης της εποχή μας, κατέθεσε «ένα συγκλονιστικό και αλησμόνητο πορτρέτο για τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης».