Για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, την Αριστερά αλλά και τη Χρυσή Αυγή μιλά η ηθοποιός και ερμηνέυτρια Μάρθα Φριντζήλα, ενώ δηλώνει πως είναι ύποπτοι οι λόγοι που ο Νεοέλληνας διατυμπανίζει την περηφάνια του για την καταγωγή του.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξή της στο «Έθνος της Κυριακής»…
Συνεργάζεστε με τον Δήμο Ελευσίνας για τη δημιουργία του θεσμού του Αττικού Σχολείου, που δρα με την καθοδήγησή σας. Τι ακριβώς θα δουν οι «μαθητές» του θερινού σχολείου;
Οι μαθητές θα γνωρίσουν σπουδαίους δασκάλους , όπως ο ηθοποιός και χορευτής Μανουέλ Ροντά, ο Ακύλας Καραζήσης, η Σαβίνα Γιαννάτου, η Αντζελα Μπρούσκου, ο Καμίλο Μπετανκόρ, οι Mazaher που θα παραδώσουν τρίωρο masterclass για τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής zar, ο Βασίλης Μαντζούκης και τέλος η μεταφράστρια Νικολέττα Φριντζήλα που θα οργανώσει ένα εργαστήριο για την επαφή με τον λόγο των αρχαίων όπου όλοι οι σπουδαστές καλούνται να μεταφράσουν από το πρωτότυπο μικρά οικεία αποσπάσματα αρχαίου λόγου. Το Θερινό Σχολείο κλείνει πανηγυρικά με μία μεγάλη συναυλία των Mazaher Ensemble με τη Μαρία Φαραντούρη και εμένα. Το Αττικό Σχολείο είναι ψυχαγωγία και εργασία σε πολύ γερές δόσεις.
Στο Αττικό Σχολείο μελετάτε το αρχαίο δράμα και τους τραγωδούς. Εχει σήμερα σχέση ο Νεοέλληνας με τους προγόνους του; Εχουμε λόγους να είμαστε περήφανοι για την ελληνική μας ταυτότητα;
Αν θεωρήσουμε ότι πατρίδα είναι η γλώσσα, ως προς αυτό, φυσικά και έχουμε λόγο να είμαστε περήφανοι. Ο Νεοέλληνας βέβαια έχει την τάση να θεωρεί προγόνους του μόνο τους αρχαίους Ελληνες, αγνοώντας την εξέλιξη του κλασικού πνεύματος στα δυόμισι χιλιάδες χρόνια που μεσολαβούν από την κλασική περίοδο στη σύγχρονη. Εκτός αυτού είναι ύποπτοι και οι λόγοι που ο Νεοέλληνας διατυμπανίζει την περηφάνια του για την καταγωγή του.
Νιώθουμε περήφανοι ως Ελληνες για το «Μολών λαβέ» επειδή σ’ αυτό αναγνωρίζουμε τη μαγκιά και την αντρίλα μας και δεν έχουμε διαβάσει ή έστω δει στη ζωή μας ούτε ένα έργο του Σοφοκλή ή του Ευριπίδη. Καπηλευόμαστε λοιπόν επιλεκτικά το παρελθόν μόνο για να καλύψουμε τα κόμπλεξ μας και την ανεπάρκειά μας. Είναι γελοίο να ταυτιζόμαστε με τον Αχιλλέα του Μπραντ Πιτ και να αδιαφορούμε για τον Διγενή. Να ωρυόμαστε για τη Μακεδονία και για το κρυφό σχολειό σαν θιγμένος όχλος και να υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του Παντελίδη και του Σουλεϊμάν.
Σας αρέσει αυτό που βλέπετε στη σημερινή Ελλάδα;
Σε γενικές γραμμές με αηδιάζει αλλά πάντα υπάρχουν «λεπτομέρειες» σ’ αυτή την εικόνα που παρατηρώ, οι οποίες με συγκινούν και μου δίνουν κουράγιο.
Σας φοβίζει κάτι για το μέλλον της Ελλάδας ή πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουμε;
Με φοβίζει όπως με φόβιζε πάντα το μέλλον ενός λαού, ενός έθνους. Με φοβίζει περισσότερο όμως ο στόχος που θέτουμε και θέλουμε να πετύχουμε.
Υπάρχει μια δημόσια συζήτηση για την ευθύνη των πολιτών. Πιστεύετε ότι η κοινωνία είναι «συνένοχη» για την κατάσταση της χώρας;
Η ανάγκη, η φτώχεια, υλική και πνευματική, ώθησε στη «συνενοχή». Αν μιλάμε για τη γενική κατάσταση της χώρας και όχι μόνο την οικονομική. Αν μιλάμε δηλαδή για την απάθεια, την αβελτηρία, τη μοιρολατρία, τότε πρόκειται ασφαλώς περί συνενοχής.
Την Αριστερά, όπως εκφράζεται κοινοβουλευτικά, πώς την κρίνετε;
Πιστεύω πως η Αριστερά βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση και αυτοπροσδιορισμό από τον Μάη του ’68 ακόμα. Δεν είναι όμως αρκετά ριζοσπαστική ώστε να φέρει την αλλαγή που ευαγγελίζεται. Υπάρχουν φωνές στην Αριστερά που πρέπει να τις εμπιστευτεί η ίδια η Αριστερά. Φωνές που δίχως να χάνουν τον ρομαντισμό τους διατηρούν μια εποπτεία των πραγμάτων ορθολογική.
Τι σας κάνει να χάνετε την αισιοδοξία σας;
Δεν ήμουν ποτέ αισιόδοξη. Είμαι ρομαντική και εργατική. Τον ρομαντισμό και την εργατικότητά μου δεν τα κλονίζει τίποτα.
Αρκεί να καταδικάζουμε τη ρατσιστική βία και τη Χρυσή Αυγή ή πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δραστικό; Και αν ναι, τι;
Σας ζητώ συγνώμη αλλά σ’ αυτή την ερώτηση αντί για μένα απαντά ο Μάνος Χατζιδάκις και με εκφράζει απόλυτα. «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.
Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία». Και η Μνήμη θα πρόσθετα εγώ.
