Οδηγούμε το 3θυρο Mini Cooper S

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία

02·04·2025 11:57

Η ιστορία του αυτοκινήτου που οδηγήσαμε αυτή την φορά, ξεκινά πίσω στο 1959, όταν ο 52χρονος τότε – Ελληνικής καταγωγής – sir Alec Issogonis παρουσίασε το πρώτο Mini (2πορτο, 4θέσιο), με εγκάρσια τοποθετημένο 4κύλινδρο κινητήρα, 850 κ.εκ. και μόλις 34 ίππων. Ένα χρόνο μετά, τo πρώτο Mini Cooper απέκτησε ισχύ 55 ίππων για μόλις 650 κιλά βάρους, αναλογία που το 1962 του έδωσε την παρθενική νίκη, στο International Tulip Rally, δια χειρών της κυρίας Pat Moss (αδελφής του θρυλικού Stirling Moss), της γυναίκας οδηγού ράλι που «έδειξε τον δρόμο» στην διάσημη Michel Mouton.

Η διάκριση αυτή άνοιξε την όρεξη των Βρετανών (BMC) και η υπογραφή συμβολαίου με τους άσους ράλιμεν της εποχής, Timo Makinen, Rauno Aaltonen και Paddy Hopkirk, έδωσε το έναυσμα στον John Cooper για την εξέλιξη του μικρότερου επιβατικού της εποχής, με αύξηση του κυβισμού στα 1.071 κ.εκ και της ιπποδύναμης στους 90 ίππους. Δίπλα στο όνομα Mini Cooper μπήκε το διακριτικό S και στη συνέχεια ποιος είδε το Mini και δεν το φοβήθηκε.

Το 1963 ο Aaltonen με το Cooper S κέρδισε την κατηγορία του (3ος στην γενική κατάταξη) στο Ράλι Μόντε Κάρλο, για να έρθει ο θρίαμβός του 1964 με την πρώτη θέση του Hopkirk ανάμεσα σε 277 αυτοκίνητα από όλο τον κόσμο. Μια νίκη που δεν ήταν καθόλου τυχαία, καθώς την επόμενη χρονιά (1965) ήταν η σειρά του Makinen να βρεθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο πριγκιπάτο του Μονακό.

Όμως, η αποθέωση παραλίγο να έρθει στο Μόντε του 1966 όταν στον τερματισμό έφθασαν τρία Mini Cooper S στην πρώτη τριάδα της κατάταξης (συμμετείχαν 245 αυτοκίνητα), αλλά οι οργανωτές αποφάσισαν να τα αποκλείσουν λόγω παράβασης στην τεχνολογία του …φωτισμού τους. Κι όμως, τα τερατάκια που εμπνεύστηκε ο Issigonis και εξέλιξε ο Cooper δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη, καθώς το 1967 κέρδισαν και πάλι το Μόντε Κάρλο (Aaltonen).

Τα Mini Cooper S δεν άλωσαν μόνο την χώρα του Ρενιέ, αλλά διακρίθηκαν και στο «Σαφάρι της Ευρώπης», το δικό μας Ράλλυ Ακρόπολις (γνωστό και σαν διαλυτήριο αυτοκινήτων), δια χειρών Paddy Hopkirk που τερμάτισε 2ος το 1966 και κέρδισε το 1967.

Το σημαντικό σε όλα τα παραπάνω ήταν ότι, το Cooper S της εποχής των αγωνιστικών θριάμβων δεν ξεχώριζε παρά μόνο στα μάτια των ειδικών από το απλό Mini. Βασικό εξωτερικό του γνώρισμα οι δυο τάπες των ισάριθμων ρεζερβουάρ καυσίμου, εκατέρωθεν τοποθετημένων στα πίσω φτερά. Με ένα λεπτό πλαστικό τιμόνι, χωρίς στροφόμετρο, με ράφι στη θέση του ταμπλό και λιτά καθίσματα χωρίς πλευρική στήριξη, ήταν ένα ταπεινό όχημα με εξαιρετική αξιοποίηση χώρου, που περνούσε απαρατήρητο στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Με διαστάσεις 3.054 Χ 1.397 Χ 1.346 χλστ, μεταξόνιο 2.036 χλστ και βάρος περί τα 650 κιλά, ήταν σχεδόν το μισό σε όγκο (5,76 έναντι 9,65 κ.μ.) από το Mini Cooper S της σύγχρονης εποχής (το πρώτο Cooper S σταμάτησε να παράγεται τον Ιούλιο του 1971), που είναι το αντικείμενο αυτής εδώ της παρουσίασης.

Βέβαια, οι διαφορές του τότε με το σήμερα δεν εστιάζονται μόνο στο μέγεθος, αλλά κυρίως στην ποιότητα και πολυτέλεια της κατασκευής, στον εξοπλισμό άνεσης/ασφάλειας, στον κυβισμό και την ισχύ του κινητήρα που σχεδόν διπλασιάστηκαν, αλλά και στο βάρος που υπέρ διπλασιάστηκε.

Με μια ματιά

Εξωτερικά, το 3θυρο αμάξωμα δύο όγκων με τα στρογγυλά φώτα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την καταγωγή του, γεγονός που θα έκανε χαρούμενο (αν ζούσε) τον με καταγωγή από την Μικρά Ασία, εμπνευστή του Mini. Λιτό και απέριττο, διατηρεί την αρχική σχεδιαστική ιδέα, παρά το ότι το παρκάρισμά του έχει δυσκολέψει αισθητά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρόκειται για ένα αντικειμενικά όμορφο όχημα, με το σήμα S εμπρός και πίσω να προδίδει την ουσία που συνοδεύει τα κάλλη.

Στο ευχάριστο και πολυτελές εσωτερικό, το στρογγυλό «πολυόργανο» διαμέτρου 240 χλστ στη μέση του ταμπλό, διατηρεί την παράδοση και φιλοξενεί όλη την σύγχρονη τεχνολογία συνδεσιμότητας (Operating System 9) με αντικείμενο την ενημέρωση, την ψυχαγωγία και την ασφάλεια. Το σήμα κατατεθέν του εσωτερικού, συνοδεύεται από ρετρό φυσικούς διακόπτες, πολύ πιο λειτουργικούς από τις διαδικασίες αφής που επιτρέπει η οθόνη.

Επιπλέον, για να μην αποσπάται η προσοχή του οδηγού από το δρόμο, τα βασικά στοιχεία της κίνησης προβάλλονται στο παρμπρίζ χαμηλά (head up display) στην ευθεία του πολυλειτουργικού τιμονιού.

Κατά τα λοιπά, ξεχωρίζουμε την τέλεια θέση οδήγησης, με την άριστη εργονομία και την άπλετη περιφερειακή ορατότητα. Ανάλογα πλεονεκτήματα απολαμβάνει και ο συνεπιβάτης, αλλά όχι και οι πίσω επιβάτες, οι οποίοι αν καταφέρουν να περάσουν στο κάθισμα διαπιστώνουν πως έχουν ελάχιστο χώρο για τα πόδια και πλευρικά παράθυρα που δεν ανοίγουν έστω και λίγο.

Για τον χώρο αποσκευών δεν θα κάνουμε κριτική, αφού «μπρος τα κάλλη, τι είναι ο πόνος», αλλά θα σημειώσουμε την έλλειψη ρεζέρβας, που δεν είναι και ότι καλύτερο όταν τα λάστιχά σου έχουν 40άρι προφίλ.

Κινητήρας maxi

Το Mini που στα 65 χρόνια από την γέννησή του μεγάλωσε και βάρυνε, έχει φυσικά ανάγκη από ανάλογη κινητήρια δύναμη.

Έτσι λοιπόν, το Cooper S της δοκιμής μας φορά 2λιτρο, 4κύλινδρο, turbo κινητήρα, με ισχύ 204 ίππων και ροπή 300 Nm σε μεγάλο εύρος στροφών.

Το έργο του κινητήρα μεταφέρεται στους εμπρός τροχούς μέσω αυτόματου κιβωτίου, διπλού συμπλέκτη 7 σχέσεων που (ουαί τους Βαυαρούς) δεν συνοδεύεται από δυνατότητα χειροκίνητης επιλογής σχέσεων. Αντί αυτού, ο μικροσκοπικός επιλογέας ταχυτήτων στη βάση του ταμπλό, μπορεί εκτός της θέσης D να επιλέξει την θέση L που κάνει πιο «νευρική» τη λειτουργία του κιβωτίου και το όχημα πιο ζωηρό στους επαρχιακούς δρόμους.

Ακόμα και έτσι οι επιδόσεις ενθουσιάζουν, με τα 0-100 να έρχονται σε 6.6΄΄ και την τελική ταχύτητα να φτάνει τα 242 χλμ/ώρα.

Όσο για την σπιρτάδα που λείπει μαζί με τα paddles, ευτυχώς που το κιβώτιο λειτουργεί με εξαιρετικό τρόπο και γίνεται ακόμα πιο σπορ όταν ο οδηγός στα προφίλ λειτουργίας επιλέξει την θέση “go kart”. Την ίδια ώρα ο μπάσος ήχος του κινητήρα δίνει στον οδηγό το απαραίτητο ψυχολογικό υπόβαθρο που απαιτείται για να ευχαριστηθεί την όποια «ειδική διαδρομή» έχει επιλέξει, ενώ η κατανάλωση εκτοξεύεται σε επίπεδα ανασφάλειας, αφού το ρεζερβουάρ χωρά μόνο 44 λίτρα καυσίμου.

Εμείς πάντως σε όλη τη διάρκεια της δοκιμής μας, συνήθως συγκρατημένοι, είχαμε μέση κατανάλωση (σε μικρό κύκλο) έως 9 λίτρα/100 χιλιόμετρα, τιμή όχι μικρή, αλλά ούτε και μεγάλη για ένα όχημα 200+ ίππων και σχεδόν 1,4 τόνων βάρους.

Από την θέση του οδηγού

Έχοντας την ευτυχία να οδηγήσω το 1982 ένα αυθεντικό δεξιοτίμονο Cooper S σε ελληνικούς αγώνες, δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση με αυτό της σύγχρονης εποχής (ξεκίνησε από την BMW το 2001), στο οποίο βρέθηκα πριν λίγες εβδομάδες.

Σε επίπεδο άνεσης, ασφάλειας, ευκολιών και πολυτέλειας, απλά καμιά σχέση! Αλλά, πέραν αυτού, γράφω και σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελαν οι κ.κ. Aaltonen, Makinen και Hopkirk να έχουν την σημερινή θέση οδήγησης και μόνο, αφού – όσο κι αν σας φαίνεται απίθανο – η μεγαλύτερη διαφορά όσον αφορά την οδηγική ευχαρίστηση του τότε με το τώρα, εντοπίζεται στην τέλεια θέση οδήγησης του σημερινού Mini.

Πέραν αυτού, το DNA του μοντέλου είναι σαφώς βελτιωμένο όσον αφορά την ευκολία χρήσης, την ενδοτικότητα των αναρτήσεων, την αποτελεσματικότητα των φρένων και τις απόλυτες επιδόσεις, αλλά εκπολιτισμένο – και κατά συνέπεια λιγότερο συναρπαστικό – όσον αφορά την αμεσότητα αντίδρασης στις εντολές του οδηγού και τις αλλαγές κατεύθυνσης. Μερικό αντίδοτο στην χαλαρότητα της σύγχρονης έκδοσης, η επιλογή του προφίλ “go Kart”, όπου αλλάζει η απόκριση στο γκάζι, και μαζί της ο ήχος του κινητήρα, η αίσθηση του τιμονιού και φυσικά οι επιδόσεις που δικαιολογούν τις πολλές χιλιάδες ευρώ επιπλέον και τιμούν μια παράδοση 60 ετών.

Το Cooper S της εποχής μας, μπορεί να είναι ένα εύχρηστο και σχετικά ράθυμο (με προφίλ eco) πόλης, που μπορεί να ικανοποιήσει καθημερινές μεταφορικές ανάγκες και ταυτόχρονα ένα toy for boys, ικανό να προσφέρει οδηγική απόλαυση που συναντά κανείς μόνο σε λίγα μοντέλα της σύγχρονης αυτοκινητοβιομηχανίας.

Γεροδεμένο πλαίσιο, σφιχτή (και όχι άνετη) αλλά αποτελεσματική ανάρτηση, ακριβές τιμόνι, δυνατός/ροπάτος κινητήρας και δυνατά/με αίσθηση φρένα είναι τα δυνατά χαρτιά του Mini της δοκιμής μας.

Πρόκειται για ένα όχημα που αφορά ένα ή δυο άτομα με προορισμό την τέλεια διαδρομή όπως αυτή την εκλαμβάνει ο καθένας, εκεί όπου μπορούν να αναδειχτούν τα χαρίσματα ενός αυτοκινήτου που έχει δοξασμένο παρελθόν και εξασφαλισμένο μέλλον.

Δια ταύτα

Το Mini Cooper S είναι ένα όχημα «ειδικών αποστολών» και κατά συνέπεια απευθύνεται σε περιορισμένο αγοραστικό κοινό που εκτιμά περισσότερο την ευχαρίστηση, παρά την χρηστικότητα και το value for money.

Ναι, δεν είναι άνετο, δεν προσφέρεται για πίσω επιβάτες και δεν έχει χώρο για πολλές αποσκευές, αλλά ούτε και ρεζέρβα. Όμως κανείς από όσους θα το επιλέξουν – θεωρητικά – δεν θα πρέπει να νοιάζεται για τα παραπάνω. Το Cooper S είναι αυτοκίνητο για «γούστα» που λένε και οι Βορειοελλαδίτες φίλοι μας και σαν τέτοιο δύσκολα βρίσκει αντίπαλο στην αγορά. Εάν δε στα προσόντα του προσθέσουμε την αντικειμενική ομορφιά του και την ιστορία που εκπροσωπεί, είναι απλά μοναδικό.