Στην είσοδο του κομμωτηρίου Layali η επιγραφή με το όνομα της επιχείρησης δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα. Εξάλλου άνοιξε μόλις πριν από τρεις ημέρες. Ωστόσο, ήδη το επισκέπτονται πολλοί πελάτες εξαιτίας του σκεπτικού με το οποίο λειτουργεί: να δώσει δουλειά σε πρόσφυγες.
Το κομμωτήριο, που βρίσκεται στην οδό Πιπίνου 78, στο κέντρο της Αθήνας, λειτουργεί ως μέρος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης «Layali project», που έχει ως στόχο της να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα.
«Η ιδέα πίσω από το πρότζεκτ είναι ότι έχουν έρθει πολλοί πρόσφυγες στην Ελλάδα που είναι δύσκολο να δουλέψουν νόμιμα. Θέλουμε να βγουν οι πρόσφυγες από τη μαύρη εργασία και την εκμετάλλευση. Υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα, αλλά σε συγκεκριμένους τομείς: την ομορφιά, τον τουρισμό και τη γεωργία. Η ιδέα της κοινωνικής επιχείρησης λοιπόν είναι ότι κάνεις καλές πράξεις, αλλά και οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι ίδιες με ένα οποιοδήποτε άλλο κομμωτήριο» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίνα Λιάκη, υπεύθυνη του πρότζεκτ και της ΜΚΟ Zaatar, που βρίσκεται πίσω από αυτό.
Η 29χρονη Μαρίνα γεννήθηκε στο Παρίσι από πατέρα Έλληνα και μητέρα Γαλλίδα και ήρθε στην Ελλάδα πριν από τρία χρόνια. Για δύο χρόνια δούλεψε στη Γαλλική πρεσβεία και έπειτα αποφάσισε να δημιουργήσει μια μη κυβερνητική οργάνωση. Όπως μας λέει, βίωσε και εκείνη το ρατσισμό εξαιτίας της ξενικής προφοράς της. «Έχω ακούσει ρατσιστικά σχόλια ενώ δυσκολεύτηκα ακόμα και να νοικιάσω σπίτι», θυμάται.
Για τη δημιουργία του κομμωτηρίου, στην περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα, η Μαρίνα και οι συνεργάτες της βασίστηκαν στις δωρεές φίλων και τη δουλειά εθελοντών. Ο χώρος, τα έπιπλα και ο εξοπλισμός παραχωρήθηκαν αφιλοκερδώς και εθελοντές έβαψαν και καθάρισαν το χώρο. Τον τοίχο του κομμωτηρίου διακόσμησε ένας εθελοντής με ένα πολύχρωμο παγώνι, καθώς και τη λέξη Λαγιάλι γραμμένη με αραβική καλλιγραφία. Λαγιάλι σημαίνει «οι νύχτες μου» και, όπως εξηγεί η Μαρίνα, είναι μια έκφραση που αποπνέει νοσταλγία.
Η επιχείρηση έχει πάρει προς το παρόν άδεια μόνο για κομμωτική, αλλά σύντομα θα προστεθούν και υπηρεσίες μανικιούρ και πεντικιούρ.
Το κομμωτήριο απασχολεί σήμερα έναν κομμωτή, τον Μανάσεφ, ο οποίος σε υποδέχεται στο χώρο με ένα πλατύ χαμόγελο. Είναι τέτοια η αισιοδοξία και η θετική ενέργεια που αποπνέει, που δεν σε παραπέμπουν στις δυσκολίες που έχει περάσει. Ο 23χρονος κομμωτής από το Πακιστάν ζει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα. Έχει κάνει αίτηση ασύλου και περιμένει να τον καλέσουν για συνέντευξη. Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι του, εξομολογείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αλλά προβλήματα με την οικογένειά του τον οδήγησαν στην απόφαση αυτή. Ήθελε εξάλλου να σπουδάσει σχέδιο μόδας, αλλά η οικογένειά του δεν του το επέτρεψε.
Ένας φίλος του τον προσκάλεσε στη Βαρκελώνη ωστόσο το μακρύ ταξίδι από το Πακιστάν τον έφερε στην Ελλάδα. «Αγαπώ την Ελλάδα. Εδώ βρήκα πολλούς φίλους, βρήκα τον εαυτό μου», τονίζει. Τον ρωτάμε για το μακρύ ταξίδι από την πατρίδα του ως την Αθήνα, αλλά δεν θέλει να το θυμάται. Λέει μόνο ότι «ήταν τρομερό». Του λείπει η μητέρα του, την οποία έχει να δει τρία χρόνια, αλλά μας λέει με βεβαιότητα ότι δεν θέλει να γυρίσει στην πατρίδα του. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ανακάλυψε πόσο του αρέσει η κομμωτική. «Στην κομμωτική υπάρχει δημιουργικότητα, κάνεις διαφορετικά πράγματα και γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους», εξηγεί μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Σπούδασε σε σχολή κομμωτικής, την οποία αυτές τις ημέρες ολοκληρώνει, και έκανε πρακτική σε δύο κομμωτήρια στην Κατεχάκη και το Κολωνάκι. Στο πρώτο τον άφησαν απλήρωτο και χωρίς ένσημα, «αλλά στο δεύτερο κομμωτήριο μου φέρθηκαν καταπληκτικά και διαπίστωσα πόσο καλοί άνθρωποι υπάρχουν στην Ελλάδα».
Όνειρό του είναι να πάει στο Παρίσι για να μάθει περισσότερα πάνω στο αντικείμενό του και να δουλέψει σε μεγάλες εταιρείες κομμωτικής. Ακόμα και στην περίπτωση που φύγει, μάς λέει ότι θέλει να αγοράσει ένα σπίτι στην Ελλάδα και να έρχεται εδώ συχνά για διακοπές.
Στο πλαίσιο του Layali project λειτουργεί επίσης κατάστημα ρούχων και κοσμημάτων, εδώ και ένα μήνα στη Στοά Εμπόρων. Εκεί, οκτώ πρόσφυγες από το Ιράν και τη Συρία φτιάχνουν και πωλούν τις δημιουργίες τους. Επόμενος στόχος είναι η δημιουργία πολιτιστικού κέντρου με πολιτιστικές δράσεις και γεύσεις από τις χώρες καταγωγής των προσφύγων. Επίσης, εξετάζεται το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός μικρού ξενοδοχείου στην Αθήνα, όπου θα απασχολούνται πρόσφυγες.
