Ένα δυνατό μήνυμα, που έχει βρει ήδη υπέρμαχους και πολέμιους στο διαδίκτυο, όχι τόσο για το περιεχόμενό του, όσο για το μέσο που χρησιμοποιεί για να το περάσει, στέλνει ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης, με τη νέα ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Ο αδελφός μου».
Η επιθετική και βίαιη συμπεριφορά του αγοριού που πρωταγωνιστεί εξηγείται στο δεύτερο μισό της 4λεπτης ταινίας, με ένα φλας μπακ που ενσωματώνει πολλές παθογένειες της (αντι)κοινωνικής συμπεριφοράς των Ελλήνων. Η κατάληψη δημόσιου χώρου, το αντικοινωνικό παρκάρισμα, η επιθετική κυκλοφορία οχημάτων και δικύκλων στην πόλη- εν προκειμένω στα Χανιά- και η πλήρης αδιαφορία που επιδεικνύεται για τα δικαιώματα μίας αδύναμης στις μετακινήσεις ομάδας του πληθυσμού, θίγονται με τον γνωστό, δυνατό τρόπο του Παπαδουλάκη.
Αυτή η εξήγηση, αιτιολόγηση ή δικαιολογία της καταστροφικής μανίας που καταλαμβάνει το νεαρό αγόρι, είναι αυτό που ουσιαστικά διχάζει όσους είδαν την ταινία. Άλλοι τονίζουν πως είναι εύκολο κανείς να κάνει κριτική, ενώ ο ίδιος καταφέρνει να κυκλοφορεί μέσα στο χάος, που συχνά επικρατεί, στις πόλεις, ανεβοκατεβαίνοντας πεζοδρόμια, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα ή βγαίνοντας απαραίτητα και στον δρόμο. Δεν λαμβάνει όμως υπόψη, στην κριτική του, όλους εκείνους που αναγκάζονται να κάνουν κάθε φορά που κυκλοφορούν τέτοια «ακροβατικά», δύσκολα και πολλές φορές επικίνδυνα.
«Μονο οποιος εχει υπαρξει στην θεση του νεαρου , μπορει να τον καταλαβει…»
«Δείξε σεβασμό στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στους ηλικιωμένους στις μάνες με τα μωρά στα καρότσια και μετά να απαιτεί σεβασμό από τους άλλους από ποτέ η αγανάκτηση λέγεται βία?»
(Σχόλια χρηστών στο Facebook)
Άλλοι υποστηρίζουν πως με την ταινία προάγεται και δικαιολογείται η βία, καθώς στο πρώτο μισό της ταινίας, ο πρωταγωνιστής, κι ας μην ξέρουμε ακόμα το γιατί, σπάει, καταστρέφει και τρομοκρατεί.
«Οπότε το κάθε καταπιεσμένο απροσάρμοστο ας πάρει έναν λοστό και θα φταίει η άτιμη κενωνία. Μετά σας φταίνε οι χρυσαυγίτες»
«”Έξω από το χορό πολλά τραγούδια θα πω” αλλά δε νομίζω ότι με τη βία βγαίνει ποτέ κάτι θετικό, όση -δικαιολογημένη- αγανάκτηση και αν υπάρχει»
(Σχόλια χρηστών στο Facebook)
Ενδιαφέρον είναι πάντως, όπως επίσης αναφέρουν χρήστες των social media, πως σχεδόν όλοι όσοι παίρνουν θέση εκφράζουν οργή για τον μη σεβασμό των νόμων- και της καθημερινής ηθικής- που έχει σκοπό να προστατεύσει άτομα με αναπηρία. Προφανώς είναι από κάποια άλλη χώρα αυτοί που κατέστησαν αναγκαίο το γύρισμα μιας τέτοιας ταινίας…
Για την ιστορία, η ταινία γυρίστηκε στο πλαίσιο της καμπάνιας #RespectLife, μιας πλατφόρμας που έχει ως σκοπό να ενημερώσει και ευαισθητοποιήσει όλους, σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν άνθρωποι με κινητικά προβλήματα κατά τη μετακίνησή τους στην πόλη των Χανίων.
Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης έχει σκηνοθετήσει πέντε μικρού μήκους ταινίες και έχει βραβευτεί με 25 διεθνή βραβεία. Έχει υπογράψει σκηνοθετικά, μεταξύ άλλων, τις επιτυχημένες σειρές «Το νησί» και «Η λέξη που δεν λες».
