«Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας ήταν πολύ νέος για να θυμάται τη χούντα, καθώς γεννήθηκε όταν εκείνη έπεφτε. Ωστόσο, η γλώσσα του κόμματός του εγείρει κάποια σημαντικά ιστορικά ερωτήματα για το τι συνέβη στην πολιτική, τη δημοκρατία και την ιδέα της διεθνούς συνεργασίας» αναφέρει σε σημερινό του άρθρο στους Financial Times ο ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας Μαρκ Μαζάουερ.
«Ηταν στην Ευρώπη, πριν από δύο αιώνες, που εμφανίστηκε η ιδέα ότι ο κόσμος μπορεί να κυβερνηθεί. Ο βρετανός φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ επινόησε τον όρο “διεθνής” που άρχισε να χρησιμοποιείται στις δεκαετίες μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο οι αντιφασιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη πίστεψαν ότι ένα είδος συνομοσπονδίας θα εδραιώσει την ειρήνη στην ήπειρο».
«Οι αρχές της ΕΕ λοιπόν αντικατοπτρίζουν την εμμονή στην παλιά ιδέα ότι η διεθνής συνεργασία είναι η καλύτερη εγγύηση για την ευημερία των εθνών. Οι πρώτες δεκαετίες της ενοποιημένης αγοράς συνέπεσαν με την απίστευτη έκρηξη παραγωγικότητας και ανάπτυξης στη δυτική Ευρώπη, με ταυτόχρονη αύξηση των δαπανών και τη δημιουργία ενός καλύτερου κράτους προνοίας. Όλα αυτά τα επιτεύγματα και κεκτημένα των εργαζομένων μοιάζουν σήμερα σα να ανήκουν σε μία άλλη σφαίρα πραγματικότητας. Τα τελευταία 25 χρόνια πολλά από αυτά καταργήθηκαν από τεχνοκράτες, μάνατζερ του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, οι οποίοι πίστεψαν πως η διεθνής ευημερία και σταθερότητα εξαρτάται από την πλήρη απελευθέρωση στις κινήσεις των κεφαλαίων. Αυτό είχε όμως και συνέπειες. Κοινοβούλια εντός της ευρωζώνης, υποχρεούνται πλέον να παραχωρούν εξουσία σε μη αιρετούς κεντρικούς τραπεζίτες και γραφειοκράτες. Επομένως το διακύβευμα της κρίσης είναι πέραν των συνεπειών από την έξοδο της Ελλάδας, πέραν ακόμα και από το μέλλον της ίδιας της ΕΕ. Η κρίση έχει θέσει ερωτηματικά ακόμα και για το εάν ο κόσμος μπορεί να κυβερνηθεί» αναφέρει στο άρθρο του στους Financial Times ο Μαρκ Μαζάουερ.
