Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1960, στην ταινία «Ξένος της νύχτας» και από εκείνη την στιγμή καθιερώθηκε για τους κωμικούς της ρόλους. Άλλωστε, η πλέον συνηθισμένη εμφάνισή της ήταν αυτή της επαρχιώτισσας οικιακής βοηθού που πετούσε συνέχεια «μαργαριτάρια».

Η ηθοποιός μεγάλωσε στη Μεσσηνία. Ο πατέρας της ήταν εκπαιδευτικός και η μητέρα της, κόρη δημάρχου. Μια σπουδαία μαγείρισσα, από την οποία κληρονόμησε το ταλέντο της στην κουζίνα. Γι’ αυτό οι φίλοι της, την αποκαλούν «Δέσποινα η βασίλισσα της κουζίνας».

Η υποκριτική μπήκε στη ζωή της χωρίς εκείνη να το καταλάβει ουσιαστικά. «Ο μπαμπάς μου ως εκπαιδευτικός ήταν δημοφιλής και εγώ ήμουν γνωστή σε όλα τα γύρω χωριά. Κάθε φορά που τελείωνα το σχολείο, σχολείο έπαιρνα ένα βαλιτσάκι και γύριζα από σπίτι σε σπίτι. Τραγουδούσα με τα αδέρφια μου από μικρή. Εγώ ξεχώριζα γιατί είχα ταλέντο στην απαγγελία. Ήμουν ελεύθερο πουλί στα νιάτα μου. Ο δάσκαλος μαθηματικών, θυμάμαι, ανέβαζε θεατρικές παραστάσεις και μου ζήτησε να υποδυθώ τον ρόλο της μάνας. Αυτό αποτέλεσε το πρώτο ερέθισμα να γίνω ηθοποιός», έχει δηλώσει.

Και έτσι μόλις τελείωσε το σχολείο, ανέβηκε στην Αθήνα για σπουδές κλασικού τραγουδιού. Και τότε γράφτηκε και στο Ελληνικό Ωδείο. Σπούδασε μάλιστα φωνητική εκεί και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, από την οποία αποφοίτησε το 1959. Ο πατέρας της βέβαια έμαθε ότι εκείνη θα ασχοληθεί με το θέατρο την ημέρα που αποφοίτησε από τη σχολή του Ροντήρη.

Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου είναι η μόνη ηθοποιός που το 1967 γύρισε δώδεκα διαφορετικές ταινίες μέσα σε μία χρονιά. Γι’ αυτό εκείνο το έτος ήταν η χρονιά της. «Αυτό ήταν το παράσημό μου, ο πλούτος και η επιβράβευσή μου», έχει πει.

Για την καριέρα της μάλιστα έφτασε στο σημείο να βάλει στην άκρη τη ζωή της. «Για σαράντα χρόνια δε γνώριζα τι θα πει θάλασσα. Δούλευα σκληρά χειμώνα καλοκαίρι στο θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και το ραδιόφωνο.. Δεν είχα πάει στην πλαζ γιατί δεν είχα χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Το μόνο που προλάβαινα ήταν να πηγαίνω στα αναψυκτήρια που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή», έχει αναφέρει κατά το παρελθόν.

Το μόνο που της έλειψε αλλά δε θέλει να μιλάει πολύ γι’ αυτό είναι ότι δεν έφτιαξε τη δική της οικογένεια αλλά ευτυχώς, όπως λέει, έχει εγγόνια από τα αδέρφια της και γι’ αυτό νιώθει πλέον μια χαρά.

Όπως λέει μάλιστα στο newsbeast.gr δεν περνάει καθόλου μοναχικά στη ζωή της καθώς έχει πάρα πολλούς φίλους και μεγάλη οικογένεια που είναι πάντα στο πλευρό της.

Αυτή την περίοδο η Δέσποινα Στυλιανοπούλου κυκλοφορεί ένα βιβλίο, στο οποίο παρουσιάζει ολόκληρη τη ζωή της με τίτλο «Ηθοποιός αμέσου δράσεως», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τετράγωνο» και το Νίκο Μουρατίδη.

Όπως αναφέρει η μεγάλη ηθοποιός, η τηλεόραση δεν της λείπει αλλά αυτό για το οποίο στεναχωριέται, είναι για τις στιγμές που ζούσε στα γυρίσματα της εκάστοτε σειράς.

«Κοιτάξτε να δείτε, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει μεμονωμένα εμένα γιατί νομίζω ότι λείπει σε πολλά παιδιά και σε νεότερα που έχουν ανάγκη επιβίωσης αυτή τη στιγμή. Εμείς, νομίζω, κάναμε μία πορεία, μία καριέρα, φτάσαμε, δείξαμε, παίξαμε, χαρήκαμε και χειροκροτηθήκαμε. Τα νέα παιδιά αγωνίζονται και εγώ είμαι σύμμαχός τους όταν τα βλέπω να αγωνίζονται.

Μακάρι να είχαν κι εκείνα την τύχη και να παίξουν όλα αυτά τα παιδιά και να αφήσουν πίσω αυτά που αφήσαμε κι εμείς στον ελληνικό κινηματογράφο», αναφέρει χαρακτηριστικά. Και συνεχίζει ότι είναι πολύ δύσκολο οι νέοι πλέον να καταφέρουν να επιβιώσουν σε αυτό το χώρο.

«Είναι δύσκολη η εποχή γιατί δυστυχώς εάν υπάρξει κάποια επιτυχημένη σειρά στην τηλεόραση, δυστυχώς αυτές οι σειρές δεν μένουν στα αρχεία, όπως μπήκαν οι ταινίες μας. Μετά από κάποιο καιρό χάνονται», λέει για να προσθέσει:

«Δεν μου λείπει η τηλεόραση ούτε η σκηνή πάντως. Το μόνο που μου λείπει είναι η συνεργασία με τους συναδέλφους, αυτό το καθημερινό, αυτό το όμορφο πρωινό μας, αυτή η συνάντηση, αυτό που είχε κάθε μέρα ο ένας να πει κάτι στον άλλο, ξεκινούσαμε για παράδειγμα με ένα ευχάριστο ανέκδοτο και είχαμε την αγωνία της επιτυχίας. Δεν μου λείπει να παίζω. Έχω χορτάσει διότι δε θα ήθελα ποτέ να είμαι στη σκηνή και να με λυπούνται».

Το χειμώνα μάλιστα που μας πέρασε, η ηθοποιός έπαιξε σε ένα ρόλο που αγάπησε περισσότερο από κάθε τι που της έτυχε στη μακρόχρονη πορεία της. «Ήμουν μαζί με παιδάκια, αγκαλιά με εκατό παιδάκια κάθε μέρα που έπαιζα, κάνοντας τη γιαγιά. Ένας ρόλος που μου άρεσε πάρα πολύ. Τα παιδάκια με φώναζαν γιαγιά και γέμιζε πλούτο η καρδιά μου. Δηλαδή, αν εκείνη τη στιγμή μου έδινες ένα δωμάτιο γεμάτο χρήματα, ούτε που θα τα κοιτούσα. Δεν θα τα αγκάλιαζα, όπως αγκάλιασα τη λέξη γιαγιά», τονίζει.

Η Δέσποινα Στυλιανοπούλου μάλιστα επισκέπτεται πολύ συχνά το σύλλογο «Χαμόγελο του Παιδιού» και όποτε μπορεί κάνει κάποιες φιλανθρωπίες. «Λέω ποιήματα στα παιδιά, τα αγκαλιάζω και κάποιες φορές τους πηγαίνω και δώρα. Αυτό για μένα είναι ότι καλύτερο μπορώ να κάνω και γι’ αυτό γεμίζει η ψυχή μου», λέει χαρακτηριστικά.

Πάντως, πιστεύει ότι αν και υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που πραγματικά τους αξίζει να βρίσκονται στο σανίδι, αυτό δεν είναι εφικτό καθώς δεν υπάρχουν δουλειές. Πάντως, η ηθοποιός δεν θεωρεί ότι γι’ αυτό ευθύνονται μόνο τα τούρκικα σίριαλ.

«Δεν είναι μόνο τα τούρκικα σίριαλ. Δεν μπορούν για παράδειγμα να δουλέψουν εκατό θέατρα. Ούτε στην Αμερική, ούτε στο Λονδίνο υπάρχουν τόσα πολλά θέατρα. Δυστυχώς, υπάρχουν και πάρα πολλές σχολές και βγάζουν πάρα πολλά παιδιά. Όλα αυτά τα παιδιά όμως που θα απορροφηθούν; Εμείς στην εποχή μου είχαμε πέντε θέατρα και αγωνιζόμασταν να μας φωνάξει ο επιχειρηματίας.

Τους εύχομαι να έχουν πίστη, να έχουν δύναμη και να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους. Η σκηνή είναι το ωραιότερο φάρμακο ακόμη και άρρωστος να είσαι, όταν ανέβεις επάνω, γίνεσαι καλά. Και γι’ αυτό λέω ότι η σκηνή είναι το σπίτι μας και ο κόσμος είναι η οικογένειά μας», τονίζει.

Για να καταλήξει ότι η κρίση την είχε επηρεάσει και στα παιδικά της χρόνια, όταν γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει κατοχή. Και γι’ αυτό, αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο αυτή τη στιγμή είναι «η αποκατάσταση της Ελλάδας μας. Της υγείας όλων των ανθρώπων και της υγείας στο επίπεδο της εργασίας. Όλοι οι άνθρωποι θέλω να είναι ευτυχισμένοι. Ο λαός μας σήμερα βασανίζεται αλλά με δύναμη και θέληση θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, πιστεύω».

Δείτε εδώ όλα τα πρόσωπα της στήλης «Πού βρίσκεται σήμερα;».