Σύσσωμος ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος αποχαιρέτισε χθες στο Πρώτο Νεκροταφείο το Θοδωρή Μιχόπουλο που άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο από ανακοπή καρδιάς. Το «παρών» έδωσαν, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, η Όλγα Γεροβασίλη, Νίκος Παππάς και άλλοι. Ο Θοδωρής Μιχόπουλος υπήρξε στέλεχος του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού και στενός συνεργάτης του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ο τελευταίος συγκίνησε στον επικήδειο λόγο για το φίλο του «Μιχό», τον σπουδαίο, όπως είπε άνθρωπο, επαγγελματία και φίλο, που πάντα έβαζε τους άλλους πάνω από τον εαυτό του. ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ ΚΗΔΕΙΑ ΘΟΔΩΡΗ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ Διαβάστε ολόκληρο τον επικήδειο όπως δημοσιεύτηκε στο left.gr. Σήμερα αποχαιρετούμε τον Θόδωρο Μιχόπουλο. Κάτι πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα για μας που δεν πολυπιστεύουμε ότι θα τον συναντήσουμε ξανά κάπου στο μέλλον. Από την άλλη μεριά θα συνεχίσουμε να μιλάμε μαζί του. Στην κουλτούρα πολλών φυλών της Αφρικής δεν υπάρχει ο αυστηρός διαχωρισμός στα άτομα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πεθάνει, τους ζωντανούς και σε αυτούς που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Θα μιλάμε μαζί του, θα σκεφτόμαστε τι θα έλεγε σε κάποια περίπτωση: ποια είδηση ή εξέλιξη είναι σημαντική και ποια ασήμαντη, ποιο είναι το βασικό πολιτικό διακύβευμα και ποιο δευτερεύουσας σημασίας. Ο Μιχό ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ευφυής που δεν είχε και μεγάλη ανοχή στην ανθρώπινη βλακεία. Που μπορούσε να μυρίσει την κουτοπονηριά από χιλιόμετρα, ιδιαίτερα αν έπινε ένα κόκκινο κρασάκι στο στέκι του στην Πλατεία Προσκόπων ή ξεκουραζόταν στο μικρό του σπίτι στην Ηλεία. Άνθρωπος με χιούμορ, και όπως το μόνο γνήσιο χιούμορ άρχιζε από τον αυτοσαρκασμό. Είχε το δικαίωμα να μας πειράζει γιατί πρώτα απ’ όλα κορόιδευε τον εαυτό του. Είχε δικαίωμα να μας κάνει κριτική γιατί πάντα εξαντλούσε την αυστηρότητά του με τον εαυτό του. Είχε το δικαίωμα να μας τραβάει το αυτί γιατί πρώτα απ’ όλα τραβούσε το δικό του. Πρωτίστως ο Μιχό ήταν επαγγελματίας. Για τη δημοσιογραφική του καριέρα μπορούν να μιλήσουν καλύτερα άλλοι. Εγώ μπορώ να καταθέσω μονάχα ότι όταν πηγαίναμε μαζί σε κάποιο κανάλι – στον Αντένα ή στην ΕΡΤ για παράδειγμα – με εντυπωσίαζε με τι αγάπη και τι σεβασμό τον αντιμετώπιζαν όλοι, από τον καφετζή μέχρι τον διευθυντή ειδήσεων. Είχε την αναγνώριση των συναδέλφων του – η μεγαλύτερη τιμή για ένα επαγγελματία. Ήταν, όμως, και ένας άνθρωπος με βαθιά αριστερή συνείδηση και πρακτική: και ριζοσπάστης και ρεαλιστής. Κατανοούσε ότι μπορεί κανείς να αλλάξει τη θέση του, όχι ως ανατροπή, αλλά ως ένα νέο κεφάλαιο σε ένα βιβλίο με συνέχεια. Και βεβαίως, χωρίς να απαξιώνει τους φίλους και συντρόφους του που θα αξιολογούσαν περισσότερο τα πρώτα κεφάλαια από τα τελευταία που δυστυχώς τόσο άδικα διακόπηκαν την Κυριακή το πρωί. Τρίτον ήταν ένας φίλος και σύντροφος που πρόσεχε πιο πολύ τους άλλους από τον εαυτό του. Έδινε πολύ σημασία στην λεπτομέρεια, χωρίς να έχει αυτή την φυσική ροπή προς το τριτεύον που χαρακτηρίζει τόσους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Μας βοήθησε στη διαπραγμάτευση όσο δεν μπορώ να σας πω. Όχι μόνο επί της ουσίας, αλλά βοηθώντας τη συλλογικότητα σε δύσκολες στιγμές, για να μπορούμε να συνεχίσουμε. Τον Μιχό τον στεναχωρούσαν πολλά. Στη δημοσιογραφία η τάση να μην διαχωρίζεται η είδηση από την γνώμη. Θεωρούσε δε ότι, ως προς το δεύτερο, έχουν εκλείψει οι καλές πένες. Στην πολιτική των στενοχωρούσε η έλλειψη συλλογικότητας στην Αριστερά. Είχε συγκεκριμένη άποψη για την άσκηση πολιτικής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Ήταν ξεκάθαρα με την ηγεμονία και όχι με την επιβολή. Με παρεμβάσεις στην υγεία, στην παιδεία, στα δικαιώματα και στην ποιότητα της ανάπτυξης που αναδεικνύουν τις αξίες της αριστεράς και που εμπεριέχουν το στίγμα μιας άλλης κοινωνίας. Σε όλα αυτά συνηγορούσε υπέρ προσεγμένων παρεμβάσεων, τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές, σκοπεύοντας στον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Και στο βαθμό που θα τα καταφέρουμε, θα του χρωστάμε πάντα πολλά. Αλλά πιο πολύ θα θυμόμαστε τον Μιχό τον άνθρωπο. Με τις πλαστικές του σακούλες, γεμάτες με εφημερίδες. Τη λαιμαργία του μασουλώντας το δεύτερο κουλούρι ή παίρνοντας το τελευταίο κοψίδι για το δρόμο. Την αλληλεγγύη του στις δύσκολες στιγμές. Με τον καλό του λόγο όταν χρειαζόταν και τον αυστηρό όταν ήταν επίσης αναγκαίο. Δεν το συγχωρούμε, βέβαια, ότι όλα αυτά τα έκανε σε βάρος της υγείας του. Δεν θα το περίμενε ο ίδιος εξ΄ άλλου. Εύχομαι κουράγιο στην Κατερίνα και τον Παύλο. Και σε όλους εμάς που δε θα το ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί τον Μιχό πολλοί τον αγάπησαν, αλλά όλοι τον σέβονταν.