«Εδώ στην Ειδομένη έχουμε βάλει τη ζωή μας σε αναμονή και περιμένουμε να πατήσουμε το κουμπί της επανεκκίνησης, μόλις μας δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσουμε το ταξίδι μας», λέει μια νεαρή κοπέλα, που περιμένει υπομονετικά τη σειρά της στην ουρά για το φαγητό, στον καταυλισμό της ουδέτερης ζώνης Ελλάδας-πΓΔΜ.

«Στην πατρίδα μου, τη Συρία, είχαμε απ’ όλα πριν τον πόλεμο. Το τραπέζι μας ήταν γεμάτο με κάθε λογής φαγητά και από τα ντουλάπια μας ξεχείλιζαν τα τρόφιμα», συνεχίζει, με μια δόση μελαγχολίας στη φωνή.

Η Άμαλ (σσ: στα αραβικά σημαίνει ελπίδα) εξομολογείται πως το όνειρό της είναι να φτάσει στη Γερμανία για να σπουδάσει γιατρός, προκειμένου κάποτε να γυρίσει στην πατρίδα της και να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν υποστεί τα μεγαλύτερα δεινά του πολέμου. Προς το παρόν, ωστόσο, έχει πατήσει «pause» στη ζωή της και περιμένει με αγωνία, όπως και όλοι οι πρόσφυγες.

Σε αναμονή έχει βάλει τη ζωή του και ο Μοχάμεντ από τη Δαμασκό, όπως αναφέρει ανταπόκριση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Μηχανικός αυτοκινήτων και πατέρας δύο παιδιών αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, όταν είδε τη γυναίκα του και τα παιδιά του να παγιδεύονται στα συντρίμμια ενός πενταόροφου κτιρίου ύστερα από βομβαρδισμό. Η σύζυγός του, μαζί με τα δυο παιδιά τους, ήταν στο σπίτι των γονιών της, όταν έπεφταν οι βόμβες. Ωστόσο, κατάφεραν να σωθούν, όχι όμως και τα δύο αδέλφια της γυναίκας, που σκοτώθηκαν, ενώ και η ίδια φέρει μια πληγή που θα της θυμίζει για πάντα, γιατί έπρεπε να φύγει και να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς…

«Η Συρία ήταν η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως μια μέρα θα έκλεινα για πάντα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού μου» λέει ο Μοχάμεντ και εξηγεί πως από τότε που είναι αναγκασμένος να κάθεται όλη μέρα χωρίς δουλειά αισθάνεται «παροπλισμένος».

Αντίθετα, ο 22χρονος Αμάρ από τη Συρία, το… δεξί χέρι των δημοσιογράφων -κυρίως ξένων μέσων- που καθημερινά συρρέουν στην Ειδομένη, προσπαθεί να δώσει χρώμα στη μουντή ζωή του στον καταυλισμό.

Όταν ξεκινούσε από το σπίτι του στη Δαμασκό για να φτάσει στη βόρεια Ευρώπη δεν φανταζόταν ποτέ πως οι αγγλόφωνες ταινίες και τα τραγούδια του Έμινεμ και της Ριάνα, στα οποία -όπως λέει- οφείλει τη γνώση των αγγλικών του θα τού έδιναν την ευκαιρία να αναδειχθεί σε διερμηνέα των δημοσιογράφων.

Στη σκηνή με τον αριθμό 1, όπου σταμάτησε το ταξίδι του προς τη βόρεια Ευρώπη εδώ κι έναν μήνα, περνούν καθημερινά δημοσιογράφοι από διάφορα Μέσα και τον αναζητούν. «Είναι ο πιο διάσημος της σκηνής» λέει χαριτολογώντας ο φίλος του, Χάλιντ.

Ο Αμάρ εγκατέλειψε τη Συρία επειδή, όπως εξηγεί, η ζωή εκεί είχε γίνει ανυπόφορη και θέλει να δώσει στον εαυτό του μια ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, που προς το παρόν έχουν «κολλήσει» στην Ειδομένη.

Παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά πως η σιδερόφραχτη πύλη στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-πΓΔΜ δεν πρόκειται να ανοίξει και δεν θα συνεχίσει από εκεί το ταξίδι του, δεν εγκαταλείπει τον καταυλισμό γιατί θα νιώθει «άχρηστος», όπως λέει.

«Δεν μπορώ απλώς να κάθομαι μέσα σε μία σκηνή και να περιμένω. Πρέπει να κάνω κάτι, να δημιουργώ, να συναναστρέφομαι με κόσμο που θα μου δώσει την ευκαιρία να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Είμαι 22 χρονών και στην ηλικία μου δεν επιτρέπεται να μην μαθαίνω και να μην παράγω. Εδώ έχω την ευκαιρία να ασχολούμαι τουλάχιστον με κάτι», λέει.