Εκτός από το σουβλάκι, τις πασχαλινές λαμπάδες και τον μεγαλοπρεπή χορό του Ζορμπά, υπάρχει ένα βασικό πολιτιστικό στοιχείο που μοιραζόμαστε αποκλειστικά εμείς οι Έλληνες: τη μούντζα ή αλλιώς φάσκελο. Παρά την επέλαση των βαρβάρων που προσπάθησαν να μας επιβάλλουν ξενόφερτες συνήθειες, όπως το ύψωμα του μεσαίου δακτύλου ή την επίδειξη αχαμνών, οι Έλληνες επιμένουν σε αυτή την αρχέγονη συνήθεια εδώ και αιώνες.
Ό,τι δεν κατάφεραν χρόνια τώρα τα κόμματα ή η Εθνική Ελλάδας, το κατάφερε μια απλή χειρονομία όπως η μούντζα: να χαρίσει στους Έλληνες τη χαρά του μαζικού ξεσπάσματος και της κοινής εθνικής συνείδησης. Οι απανταχού σημειολόγοι θα γέμιζαν πολλά τεφτέρια αναφερόμενοι στην κατανόηση μιας κίνησης που δεν σημαίνει τίποτε για τους υπόλοιπους λαούς, ενώ οι ανθρωπολόγοι θα μιλούσαν για το ασυνείδητο ξέσπασμα ενός εξωστρεφούς λαού με βούληση και πολιτικό λόγο.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», οι Έλληνες μουντζώνουν την Ελληνική Βουλή γιατί μόνο αυτοί μπορούν να το κάνουν. Οι Ισπανοί αντίστοιχα θα έχυναν στα πατώματα σανγκρίες, οι Βρετανοί θα κατέβαζαν τα παντελόνια με γυρισμένη την πλάτη και οι Γάλλοι θα έδειχναν απλώς τα αχαμνά τους. Εμείς, αντίθετα με μια απλή κίνηση επιδεικνύουμε την περιφροσύνη και την απαξίωσή μας, σε οτιδήποτε δεν διαθέτει τιμιότητα και ευθύτητα.
Το ανέφεραν διάφορες προφορικές ιστορίες, το δήλωσε και ο Μακρυγιάννης στα περίφημα «Απομνημονεύματά» του: «Εγώ σαν είδα αυτούς του εμφύλιους πολέμους, τους μούντζωσα όλους κι΄έφυγα και πήγα εις την Αίγινα οπίσου».
Από τότε μεσολάβησαν πολλές πολιτικές και όχι μόνο μούντζες, αλλά πιο απαράμιλλες θα μείνουν οι 4000 και βάλε που έδωσε ο περίφημος Μαυρογιαλούρος και οι ψηφοφόροι του στην προφητική ταινία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα «Υπάρχει και φιλότιμο».
