Οι ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών κατέληξαν σε συμφωνία-συμβιβασμό, αργά τη νύχτα της Τετάρτης προς την Πέμπτη, σχετικά με τους νέους κανόνες που θα αφορούν την εκκαθάριση των προβληματικών τραπεζών, χωρίς να προκληθεί αναταραχή και χωρίς να επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι, ανέφεραν διπλωματικές πηγές και επιβεβαίωσαν με τις δηλώσεις τους, οι ευρωπαίοι υπουργοί.

«Αυτή είναι μια επιτυχία, μια σκληρά κερδισμένη επιτυχία», ανέφερε στο τέλος της μαραθώνιας συνεδρίασης, η οποία κράτησε περισσότερο από έξι ώρες, ο γάλλος υπουργός Οικονομικών, Πιέρ Μοσχοβισί, κρίνοντας ότι η συμφωνία είναι «πολύ σημαντική για την οικονομική σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» .

Την ικανοποίηση για τη συμφωνία εξέφρασε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου και ο ιρλανδός υπουργός Οικονομικών, Μάικλ Νούναν, ο οποίος προήδρευσε της συνεδρίασης. «Η συμφωνία είναι ένα σημαντικό ορόσημο στις προσπάθειές μας για να σπάσει ο φαύλος κύκλος μεταξύ των τραπεζών και των κρατικών χρεών », ανέφερε.

«Αν μια τράπεζα είναι το πρόβλημα, τώρα έχουμε ένα ενιαίο σύνολο κανόνων σε όλη την Ευρώπη για να αποφασίσει ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό», δήλωσε από την πλευρά του, ο ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup Γερόεν Ντάισεμπλουμ.

Για να αποφευχθεί να πληρώνουν οι φορολογούμενοι όταν μια τράπεζα χρειάζεται να αναδιαρθρωθεί ή να εκκαθαριστεί, οι ευρωπαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι οι τράπεζες θα πρέπει να διατηρούν κεφάλαια για να αντιμετωπίζουν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και ότι οι πιστωτές και οι μέτοχοι των τραπεζών θα υφίστανται ζημίες σε περίπτωση πτωχεύσεων πιστωτικών ιδρυμάτων.

Οι αποταμιεύσεις κάτω από τις 100.000 ευρώ θα είναι εγγυημένες, όμως τα πρόσωπα και οι επιχειρήσεις με μεγαλύτερες αποταμιεύσεις θα ενταχθούν στην «ιεραρχία» αυτών που θα καλούνται να υφίστανται ζημίες, όπως συνέβη στην περίπτωση της Κύπρου.

Πριν τη συμφωνία οι υπουργοί ήταν χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Στην πρώτη ήταν η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, που επιθυμούσαν να απολαμβάνουν μια κάποια ευελιξία σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία, υπερασπίζονταν τις αυστηρότερες διατάξεις, για να αποφευχθεί η αβεβαιότητα που μπορεί να φοβίσει τους επενδυτές και τους καταθέτες. Ήθελαν επίσης να μην χρειαστεί να μη δοθεί δημόσιο χρήμα για τις περιπτώσεις κρίσεων..