Από την πρώτη στιγμή, που ξέσπασε η κρίση χρέους στην Ελλάδα, ακούμε συνεχώς για το ενδεχόμενο domino effect, δηλαδή για τη μετάδοση οδυνηρών αποτελεσμάτων, που μπορεί να προκαλέσει η όποια αρνητική εξέλιξη στην ελληνική οικονομία.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μετάδοση του «domino effect» με τις ευρωπαϊκές αρχές να αδυνατούν να σταματήσουν το πρώτο ντόμινο (δηλαδή, την ελληνική χρεοκοπία ή ένα ισοδύναμο κούρεμα του μη εξυπηρετήσιμου χρέους της χώρας), του κλονισμού των υπερδανεισμένων τραπεζών, που θα καταγραφούν ως αναξιόχρεες όταν θα αναγκαστούν να αναγνωρίσουν τις ζημιές τους.
Αυτό αφήνει κάθε κράτος αντιμέτωπο με μία πολιτικά δυσάρεστη επιλογή, αυτή του να ενισχύσει τις βασικές του τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, αντλώντας τα ποσά αυτά από τους πολίτες μέσω υψηλότερων φόρων και λιτότητας. Αυτό το αξίωμα του τραπεζικού χρέους θα πυροδοτήσει υποβαθμίσεις υπερχρεωμένων κρατών, όπως η Γαλλία, κινήσεις αύξησης των επιτοκίων και θα κάνει τα πακέτα βοήθειας πιο δαπανηρά για τους φορολογούμενους, που επίσης θα υποφέρουν από μειώσεις εισοδήματος, λόγω της παγκόσμιας ύφεσης.
Μόλις οι τράπεζες και οι κάτοχοι ομολόγων αποδεχθούν ένα κούρεμα 50% έως 75% στο ελληνικό χρέος, τότε τα άλλα χρεωμένα κράτη θα νομιμοποιηθούν να ζητήσουν το ίδιο κούρεμα στα χρέη τους. Αυτή η δυναμική οδηγεί σε εκτιμήσεις για το ποσό των 3 τρισ. ευρώ, ως απαραίτητο για να βοηθήσει όλους τους παίκτες. Εναλλακτικά, οι συνολικές ζημιές θα ισοδυναμούν με 3 τρισ. ευρώ, διαλύοντας τράπεζες και κατόχους δημόσιου χρέους.
Η Γερμανία απλώς δεν είναι τόσο μεγάλη για να χρηματοδοτήσει ένα πακέτο βοήθειας 3 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Έτσι, από αυτοσυντήρηση, θα αναγκαστεί είτε να φύγει αμέσως από το ευρώ, είτε να καλύψει την απόσυρσή της με ένα σχήμα ευρώ δύο ταχυτήτων.
