Αν ο Χριστόφορος Κολόμβος περίμενε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια ενδεχομένως να είχε πάει περπατώντας στο Νέο Κόσμο, καθώς οι γεωλογικές δυνάμεις τραβούν την Αμερική προς την Ευρώπη, με εκτιμώμενο χρόνο άφιξης 220 εκατομμύρια χρόνια από σήμερα.
Αυτό προκύπτει από νέα έρευνα του πανεπιστημίου Monash στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Γεωλογία» και υποστηρίζει ότι βρέθηκαν τα πρώτα στοιχεία για τη σταδιακή συρρίκνωση του Ατλαντικού Ωκεανού σε μια «εμβρυϊκή ζώνη υποβύθισης ανοιχτά των ακτών της Πορτογαλίας».
Οι ζώνες υποβύθισης σχηματίζονται όταν μια τεκτονική πλάκα αρχίζει να διολισθαίνει κάτω από μια άλλη.
Οι Αυστραλοί γεωλόγοι που χαρτογράφησαν τον βυθό του Ατλαντικού Ωκεανού εντόπισαν μια ρωγμή και εκτιμούν ότι αυτή η νέα ζώνη υποβύθισης ενδεχομένως να σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας φάσης στον κύκλο του Ουίλσον, κατά τον οποίο περιοδικά, σε διαστήματα εκατομμυρίων ετών, οι ωκεανοί ανοίγουν και κλείνουν.
Μέχρι σήμερα οι ήπειροι του πλανήτη έχουν διαλυθεί και ανασχηματιστεί τουλάχιστον τρείς φορές.
«Αυτό που ανιχνεύσαμε είναι η αρχή ενός ενεργού ρήγματος, μια εμβρυϊκή ζώνη υποβύθισης», δήλωσε ο João Duarte, επικεφαλής της μελέτης.
Η σύγκρουση των δυο τεκτονικών πλακών της ζώνης υποβύθισης, οι οποίες θεωρούνται νέες μόνο με γεωλογικούς όρους, ενδέχεται να προκάλεσε τον μεγάλο σεισμό της Λισαβόνας το 1755, που σκότωσε 60.000 ανθρώπους, γέμισε την Πορτογαλία με συντρίμμια και γέννησε τη σύγχρονη επιστήμη της σεισμολογίας.
«Η σημαντική σεισμική δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένου του σεισμού του 1755, καταδεικνύει ότι ενδεχομένως υπάρχει συγκλίνουσα τεκτονική μετακίνηση στην περιοχή», δήλωσε ο Δρ. Duarte.
Η παρατήρηση του σχηματισμού της νέας ζώνης υποβύθισης, που θα ενεργοποιηθεί πλήρως σε 20 εκατομμύρια χρόνια, εκτιμάται ότι θα δώσει νέα στοιχεία για τη δημιουργία των ηπείρων.
Η προσέγγιση πάντως της Bορείου Αμερικής προς την Ιβηρική Χερσόνησο δεν αναμένεται νωρίτερα από 220 εκατομμύρια χρόνια.
Πηγή: econews.gr
