Πριν από 80 χρόνια επινοήθηκε το τέρας του Λοχ Νες. Ή επανεμφανίστηκε, ανάλογα με ποιαν πλευρά επιλέξετε να πιστέψετε. Ο σύγχρονος μύθος του τέρατος γεννήθηκε στη σκωτσέζικη εφημερίδα Ίνβερνες Κούριερ στις 2 Μαΐου του 1933, με τον τίτλο «Μυστηριώδες θέαμα στο Λοχ Νες».

Στο κείμενο, ο Άλεξ Κάμπελ ισχυριζόταν πως «η λίμνη του Λοχ Νες θεωρείται εδώ και γενιές κατοικία ενός τρομακτικού τέρατος» και έγραφε για τη μαρτυρία του Τζον Μακέι και της συζύγου του, οι οποίοι είχαν δει ένα τεράστιο ζώο «με σώμα που θύμιζε φάλαινα» να περιφέρεται στην κοντινή λίμνη.

Ήταν τόσο εκτεταμένη η φρενίτιδα εμφανίσεων και φωτογραφιών του τέρατος (συμπεριλαμβανομένης και της θρυλικής φωτογραφίας ενός πλησιόσαυρου που τράβηξε ένας λονδρέζος χειρουργός και που εν τέλει αποδείχθηκε απάτη), που τον Απρίλιο του 1938 η συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ έγραφε στην αδερφή της, Βανέσα Μπελ, σχετικά με ένα «γοητευτικό ζευγάρι» που συνάντησε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στη λίμνη «που βρισκόταν σε επικοινωνία με το τέρας. Το είχαν δει. […]κολυμπά με ασύλληπτη ταχύτητα. Είναι ακέφαλο και εμφανίζεται συχνά».

Αυτό το πλάσμα με το παράξενο σχήμα, αυτή η χίμαιρα που δραπέτευσε από κάποιο μεσαιωνικό βιβλίο τεράτων, αυτό το προκατακλυσμιαίο ον, έμοιαζε να αλλάζει μορφή μαζί με τους καιρούς που άλλαζαν. Στα μάτια του οσίου Κολούμπα, τον 6ο αιώνα, έμοιαζε σαν «υδρόβιο κτήνος», που έτοιμο να επιτεθεί σε έναν κολυμβητή εκδιώχθηκε από τη διαταγή του αγίου. Στα μάτια των κρυπτοζωολόγων της δεκαετίας του ’60, ήταν το σύμβολο ενός απειλούμενου περιβάλλοντος και μια φανταστική έκφανση ενός κόσμου στον οποίο ήθελαν να πιστέψουν.

Για κάποιους, το τέρας του Λοχ Νες ήταν τόσο υπαρκτό όσο ήταν κάποτε οι δεινόσαυροι. Πολλοί θέλουν να πιστέψουν στην ύπαρξή του και αντιπαθούν τους επιστήμονες που ανατρέπουν κάθε θεωρία που να αποδεικνύει πως ζει στο Λοχ Νες.

Όμως, κάθε εποχή δημιουργεί τα δικά της τέρατα. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις εφημερίδες των αρχών του 18ου αιώνα για να κουραστεί με την καταμέτρηση εμφανίσεων τεράτων – από τα υδρόβια κτήνη που κυκλοφορούσαν στις ακτές της Νέας Αγγλίας (και που τα είχαν δει όλοι, από ναύτες μέχρι και βουλευτές των ΗΠΑ) μέχρι το κολοσσιαίο θηρίο που εμφανίστηκε δίπλα στο βρετανικό πλοίο Daedalus στο ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος το 1848 (που το είδαν αξιωματικοί του βασιλικού ναυτικού).

Όσοι είδαν αυτά τα ζώα, τα προσάρμοσαν στα πρότυπα και την κουλτούρα της εποχής, ανεξάρτητα από το αν ήταν καρχαρίες, φάλαινες ή αυτό που εκείνοι ήθελαν να δουν. Μήπως αυτό εξηγεί το γιατί το τέρας του Λοχ Νες έχει ησυχάσει κάπως τώρα τελευταία; Μήπως, συναρμοζόμενοι με την κουλτούρα της εποχής μας, γίναμε αυστηρότεροι με τέτοιου είδους τέρατα πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών μας; Μήπως αρχίσαμε να αμφισβητούμε τις «εμφανίσεις» του, βλέποντας πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσουμε μια μόνοι μας, με την τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας;

Σήμερα, χάρη στο YouTube (όπου κάθε μέρα κάνει πάταγο και μια νέα κρυπτοζωολογική εμφάνιση, από μαμούθ που περπατάνε στη σιβηρική τούνδρα μέχρι τους θηριώδεις πιθηκανθρώπους σάσκουατς που περιφέρονται στα καναδικά δάση), έχουμε εξοικειωθεί με την απάτη.

Η αθωότητά μας χάθηκε, θαμμένη από τα συντρίμμια της εποχής της εμπιστοσύνης, της αφέλειας, της ομαλότητας. Ίσως φανεί κάπως τραβηγμένο, αλλά εκείνοι που πίστευαν στα τέρατα κατά τη δεκαετία του ’30 ζούσαν στην ίδια εποχή με εκείνους που ακολούθησαν τα ανθρώπινα τέρατα που αιματοκύλισαν τον κόσμο.

Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο το ότι στην εποχή του ίντερνετ είναι πολύ πιο δύσκολο να μας εξαπατήσουν. Ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε.