Το μεθάνιο που έχει βρεθεί στον Άρη προέρχεται κυρίως από μετεωρίτες που έχουν συγκρουστεί με τον κόκκινο πλανήτη και δεν έχει βιολογική προέλευση, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης που διεξήχθη από το Ινστιτούτο Χημείας Max Planck στην γερμανική πόλη Μάινζ σε συνεργασία με Ολλανδούς και Βρετανούς επιστήμονες.
Η ανακάλυψη μεθανίου στην ατμόσφαιρα του πλανήτη Άρη πριν από εννέα χρόνια θεωρείται από κάποιους ως ένδειξη εξωγήινης ζωής. Οι επιστήμονες ακτινοβόλησαν θραύσματα ενός μετεωρίτη με ισχυρό υπεριώδες φως σε συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που επικρατούν στην επιφάνεια του Άρη με αποτέλεσμα να σχηματιστούν μόρια μεθανίου, αναφέρει το ΑΜΠΕ.
«Το μεθάνιο παράγεται από αναρίθμητους μικρομετεωρίτες και κόκκους διαπλανητικής σκόνης που πέφτουν από το διάστημα στην επιφάνεια του Άρη», αναφέρει ο Φρανκ Κέπλερ, μέλος της επιστημονικής ομάδας και προσθέτει ότι «η ενέργεια που απαιτείται για το σχηματισμό του αερίου παρέχεται από την ακραία ηλιακή υπεριώδη ακτινοβολία».
Υπάρχουν πολλές εικασίες σχετικά με την προέλευση του μεθανίου που εντοπίστηκε στον Άρη σε αρκετά μεγάλες ποσότητες. Ένα σενάριο λέει ότι μικροοργανισμοί προκάλεσαν τον σχηματισμό του αερίου και αυτό θεωρήθηκε ένδειξη της ύπαρξης ζωής.
Μια άλλη θεωρία αποδίδει την προέλευση του αερίου σε γεωλογικές πηγές, όπως για παράδειγμα τα ηφαίστεια. Σύμφωνα με τον Κέπλερ, υπολογίζεται ότι ο Άρης παράγει μεταξύ 200 και 300 τόνων μεθανίου κάθε χρόνο.
Σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια της Ουτρέχτης και του Εδιμβούργου, η ομάδα του Μάινζ εξέτασε ένα θραύσμα του διάσημου μετεωρίτη του Μέρκισον, ενός βράχου που έπεσε το 1969 κοντά στην ομώνυμη πόλη της Αυστραλίας.
Ο μετεωρίτης αυτός κατατάσσεται στους χονδρίτες, μια κατηγορία μετεωριτών και αστεροειδών που περιέχουν άνθρακα- βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή μεθανίου- σε υψηλή περιεκτικότητα. Ο μετεωρίτης χει παραπλήσια χημική σύσταση με το μεγαλύτερο μέρος μετεωρικής ύλης που πέφτει στον Άρη, έχει ηλικία 4,6 δισεκατομμυρίων ετών και απελευθέρωσε μεθάνιο σχεδόν μόλις ακτινοβολήθηκε με υπεριώδες φως.
«Σε αντίθεση με τη Γη, ο Άρης δεν διαθέτει προστατευτικό στρώμα όζοντος, οπότε είναι εκτεθειμένος στην υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία, αλλά και στις κοσμικές ακτίνες που καταφθάνουν από το εξώτερο διάστημα», εξηγεί ο Κέπλερ.
Επιπλέον, η επιφάνεια του Άρη δέχεται πολύ περισσότερους μετεωρίτες από ό,τι η Γη, δεδομένου ότι η ατμόσφαιρά του δεν είναι αρκετά πυκνή ώστε τα εισερχόμενα σώματα να διαλυθούν κατά την κάθοδό τους.
