Η Πεπίτα, όπως την ονόμασαν η Κατερίνα με τον Γιάννη που την ανακάλυψαν, εγκαταλείφθηκε από κάποιους ανεύθυνους ανθρώπους ψηλά στην κορυφή του απόκρημνου βουνού κοντά στο εκκλησάκι του Προφήτου Ηλία, προφανώς για να πεθάνει.

Τα παιδιά δεν την προσπέρασαν απλά, αλλά έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε να βρεθεί μια λύση, και μπράβο τους.

Μας τηλεφώνησαν και την επόμενη ημέρα ανηφορήσαμε μαζί στο βουνό με καρωτάκια, τους κουβάδες και νερό, για την πρώτη μας γνωριμία.

Ήταν ένα πολύ ταλαιπωρημένο γαϊδουράκι με τεράστιες οπλές που το δυσκόλευαν στο βάδισμα, και με πρόβλημα στο ένα του μάτι.

Καλέσαμε την Αστυνομία, και το 100 κατέγραψε την εγκατάλειψη του, την οποία μας επιβεβαίωσαν και κάποιοι που ήταν στο εκκλησάκι το βράδυ του Σαββάτου, όταν ένα φορτηγάκι την παράτησε σε εκείνο το σημείο.

Εάν αυτοί, οι οποίοι εγκατέλειψαν το ζώο σε αυτή την άθλια κατάσταση, αφού το εκμεταλλευθήκαν για κάποια χρόνια, θέλουν να λέγονται άνθρωποι, εμείς δεν έχουμε λόγια να σχολιάσουμε το περιστατικό.

Την επόμενη ημέρα η Κάτια έβαλε ανακοίνωση στο Διαδίκτυοο για βοήθεια.

Ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε μεταφορικό μέσο, μια που ο κ. Γ. Λέιντεν προσφέρθηκε να το φιλοξενήσει.

Εμείς από την μεριά μας προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με όλους τους ιππικούς ομίλους της Θεσσαλονίκης, ζητώντας βοήθεια για την μεταφορά του. Τα περισσότερα τηλέφωνα ήταν κλειστά και οι λίγοι που απάντησαν δήλωσαν αδυναμία. Η απογοήτευση μας πολύ μεγάλη και εμείς λογικά αναρωτιόμαστε: που είναι το Κράτος, πού είναι οι επίσημοι Φορείς, οι οποίοι έπρεπε άμεσα να επέμβουν για να σωθεί μια ζωή;

Επομένως το βάρος και η ευθύνη πέφτει πάλι στους ώμους των φιλόζωων.

Πως μπορείς να αφήσεις αβοήθητο ένα τόσο ταλαιπωρημένο ζώο; Πρέπει να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να το σώσεις!

Έτσι πιστεύω ότι κάναμε και σήμερα Τετάρτη. Ξεκινήσαμε με την Κάτια να βρούμε την Πεπίτα χωρίς να ξέρουμε τι θα συναντήσουμε. Και την βρήκαμε πεσμένη κάτω, στην άκρη του γκρεμού. Σαν να ήθελε να βάλει τέλος στα βάσανα της.

Μας έπιασε πανικός!

Είχε μετακινηθεί, η ταλαίπωρη, μέσα στη κάψα του καλοκαιριού, αλλά οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν λίγο πριν από το κενό.

Τα καρωτάκια και τα ζουμερά μήλα που φέραμε μαζί μας φαίνεται πως της έδωσαν μεγάλη ενέργεια και σε λίγο σηκώθηκε στα πόδια της. Πολύ πολύ δύσκολα την σύραμε στην άλλη άκρη του δρόμου, μια που είχε μεγάλο πρόβλημα στο περπάτημα.

Εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση ότι δεν μπορούσε να μείνει άλλο μόνη της ούτε λεπτό και άμεσα έπρεπε να μεταφερθεί σε ασφαλές μέρος. Αρχίσαμε πάλι τις προσπάθειες με τα τηλέφωνα, όμως οι εθελοντές, ελάχιστοι έως καθόλου, και αυτό μας έκανε να αισθανθούμε πιο άσχημα.

Κάποια στιγμή η Κάτια που παρόλα τα προβλήματα της υγείας της ήρθε να μας βοηθήσει, κατέρρευσε. Ευτυχώς την ίδια στιγμή έφθασε και η Οδική Βοήθεια που κάλεσε για το αυτοκίνητο της, που προηγουμένως παρουσίασε βλάβη, και τους παρέλαβε όλους για την Θεσσαλονίκη.

Και τώρα εμείς περιμέναμε το θαύμα, όπως γίνεται πάντα!

Η ώρα περνούσε και ο ήλιος μας είχε ζαλίσει όταν έφθασε ο Ζαφείρης με τον Γιώργο. Μετά από γρήγορη σκέψη πήραμε το ρίσκο να φορτώσουμε την Πεπίτα στο αυτοκίνητο μας που το αδειάσαμε από όλα τα περιττά για την περίπτωση. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, όπως έπρεπε να γίνουν, και το τέλος πραγματικά καλό και ευχάριστο για όλους μας, όταν μετά από ατελείωτο χρόνο, το αυτοκίνητο, αγκομαχώντας, μας πήγε στο καταφύγιο το κ. Λέιντεν.

Εκεί καταλάβαμε ότι τελικά η Πεπίτα σώθηκε, γιατί ήταν στα χέρια του πολύ έμπειρου και ικανού Λέιντεν, ο οποίος και την οδήγησε σε ένα μεγάλο στάβλο με την υπόσχεση ότι την επομένη θα καλέσει κτηνίατρο και πεταλωτή, για ότι θα χρειαστεί.

Η Πεπίτα, εντωμεταξύ, άρχισε να τρώει ασταμάτητα τα λογιών λογιών χορταράκια που ανακάλυψε στο χωράφι μπροστά από τον στάβλο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας, πρώτα πρώτα, στον κύριο Γ. Λέιντεν που την ανέλαβε να την βοηθήσει αφιλοκερδώς, στην Κάτια που παρόλα τα προβλήματα της στήριξε με μεγάλη αγάπη όλη την προσπάθεια που κάναμε, στην Κατερίνα και τον Γιάννη για το αληθινό ενδιαφέρον τους, παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους και φυσικά τον Ζαφείρη και τον Γιώργο που, χωρίς καθυστέρηση, ανέβηκαν στο βουνό και πραγματικά μας έδωσαν τη λύση με την σημαντική τους βοήθεια. Δεν ξεχνούμε βέβαια και κάποιους φίλους που τηλεφώνησαν για να εκφράσουν την λύπη τους γιατί έλειπαν μακριά και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.

πηγή: love4pets