‘Ήμουν διακοπές όταν μου έρχονταν βροχή τα notifications για τις πυρκαγιές στην πόλη μου. Οι εικόνες καταστροφής και απελπισίας από συμπολίτες μου. Ο πόνος. Τόσες απώλειες υλικές, ένα καταφύγιο ζώων λέει, τόσα στρέμματα γης, δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από τον καπνό, είσαι τυχερή που λείπεις. Λείπω σε διακοπές, αλλά δε λείπω από τα αίτια της καταστροφής αν δεν κάνω κάτι.
Μας έχουν προειδοποιήσει, κι όμως στεκόμαστε αδιάφοροι σαν κακομαθημένα παιδιά που δε θέλουν να πιστέψουν ότι το πάρτι τελείωσε και τώρα πρέπει να σώσουμε ό,τι σώζεται.
Και είναι απλό το γιατί. Στο μέρος που βρισκόμουν αγόραζα κάθε πρωί ένα καφέ, σύμφωνα με τη νομοθεσία, σε χάρτινο ποτήρι. Το είχα επιλέξει το καφέ γιατί έδινε χάρτινο ποτήρι και καλαμάκι –πολιτισμός– σκέφτηκα και πήγαινα σταθερά. Μέχρι που μία μέρα ο σερβιτόρος μου έδωσε, κάτω από το τραπέζι, ένα πλαστικό λέγοντας συνωμοτικά «πάρε καλέ, να πιεις τον καφέ σου…». Στο δρόμο μου προς τις παραλίες, και ενώ υπήρχε γενική τάξη και καθαριότητα, δεν είδα ούτε ένα μπλε κάδο ανακύκλωσης, ούτε μία κίνηση φροντίδας όλων αυτών των πλαστικών μπουκαλιών νερού που καταναλώνει – ας το παραδεχτούμε – ο ρυπογόνος υπερτουρισμός στη χώρα μας.
Δεν πήρα ποτέ το πλαστικό καλαμάκι «για τον καφέ μωρέ» και μάλιστα έδωσα και την απάντηση που έπρεπε.
Το εφιαλτικό σενάριο ότι τα καλοκαίρια μας, από γλυκά θα γίνουν ανυπόφορα δεν έχω περιθώριο να μην το σκέφτομαι γιατί πια απλά συμβαίνει. Επίσης, δεν θα γίνω ακτιβίστρια του κλίματος και το ξέρω. Θαυμάζω όμως όσους βγαίνουν στο δρόμο.
Τι μπορώ να κάνω εγώ; Πώς μπορώ να γίνω μέρος μια μεγαλύτερης φωνής αντίστασης, μέσα από μικρά, καθημερινά πράγματα;
Διάβασε περισσότερα στο Love Yourself
