Αν ήσουν φαν της πολύ πετυχημένης σειράς του HBO, «True Blood», δεν γίνεται να μην γνωρίζεις ποιος είναι ο Τεό Αλεξάντερ. Ο έλληνας ηθοποιός που ενσάρκωσε στη μικρή οθόνη με επιτυχία το βαμπίρ «Τάλμποτ», ενώ στην αληθινή ζωή ενσάρκωσε το «αμερικανικό όνειρο», καθώς πέτυχε αυτό που όλοι ονειρεύονται και ελάχιστοι καταφέρνουν: να κάνει καριέρα στη μεγάλη και απαιτητική αγορά της Αμερικής.
Τα τελευταία χρόνια, ο Τεό Αλεξάντερ έχει αφήσει πίσω του την Αμερική, επιστρέφοντας ως Θοδωρής Ζουμπουλίδης στη μεγάλη του αγάπη, την Ελλάδα. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στον θεατρικό μονόλογο, «Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο», το τελευταίο έργο που έγραψε ο Γιώργος Σκούρτης. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Νίκος Γραμματικός (για πρώτη φορά σκηνοθετεί θεατρική παράσταση), με τον Θοδωρή Ζουμπουλίδη να συνεχίζει τις συνεργασίες με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, αφού είχε την τιμή -όπως λέει ο ίδιος – να συμμετέχει στον «Κοριολανό» του Μιχάλη Κακογιάννη, στον «Ελ Γκρέκο» του Γιάννη Σμαραγδή και πιο πρόσφατα στην πετυχημένη σειρά «42 βαθμούς», όπου για τις ανάγκες του ρόλου πήρε 60 κιλά!
Με τον Θοδωρή Ζουμπουλίδη συναντηθήκαμε με αφορμή την παράσταση, «Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο» και μίλησε στο Newsbeast για όλα.
Το περιστατικό που τον έκανε να τα μαζέψει και να φύγει για την Αμερική
– Είναι η πρώτη φορά που κάνεις θέατρο στην Ελλάδα;
Όχι, είχα παίξει στον Κοριολανό του Μιχάλη Κακογιάννη στο Ηρώδειο. Μου έκανε την τιμή και μου έδωσε διπλό ρόλο, για την ηλικία μου. Μόλις είχα γυρίσει από την Αμερική, είχα τελειώσει τη σχολή κ μου έγινε αυτή η εξωφρενική πρόταση, όπου έπαιξα μαζί με τη Μάρθα Βούρτση, τον Γιάννη Βόγλη, τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, τον Νίκο Χατζόπουλο, τον Μάνο Βακούση, τον Γιώργο Κέντρο… με την εθνική Ελλάδος.
– Πώς ήταν ως εμπειρία;
Ήταν ένα μάθημα για εμένα. Πήγαινα πάντα και τους ρώταγα πράγματα να μάθω γύρω από την υποκριτική. Μία μέρα έρχεται ο Βόγλης -αυτό το «ιερό τέρας»- να μιλήσουμε και βλέπω κάποια από τα νέα παιδιά που συμμετείχαν, δύο από αυτούς να παίζουν τάβλι, ένας άλλος έπαιζε με το κινητό του, άλλος έτρωγε ένα παγωτό, κανείς δεν έβλεπε στη σκηνή. Και λέω μέσα μου: τα μαζεύεις όπως είσαι και φεύγεις για Αμερική γιατί εδώ δεν βγαίνει. Βέβαια, μετά μου προτάθηκε το «Ελ Γκρέκο», αλλά και μόνο αυτή η εικόνα: ότι εκείνα τα παιδιά δεν κοιτούσαν τον Βόγλη, τη Μάρθα Βούρτση, όλους αυτούς τους τρομερούς ηθοποιούς ή να ακούσουν τον Κακογιάννη, μου έκανε τελικά μεγάλο καλό. Γιατί είπα ότι εγώ δεν είμαι έτσι και δεν θα γίνω ποτέ έτσι. Είμαι εμμονικός με τη δουλειά μου. Ορίζω το ταλέντο με το τι θυσιάζεις γι’ αυτό που αγαπάς.
– Εσύ τι θυσίασες;
Θυσίασα για πολλά χρόνια την προσωπική μου ζωή. Θυσίασα να μην πηγαίνω σε πάρτι για να μπορώ να πηγαίνω την άλλη μέρα στο μάθημα. Και όταν έρχονταν άλλοι έλληνες ηθοποιοί, με ρωτούσαν αν ξέρω κάποιο πάρτι να πάμε. Δεν τους ενδιέφεραν τα μαθήματα, τους ενδιέφεραν τα πάρτι. Δεν γίνεται έτσι όμως δουλειά. Πήγα βεβαίως σε πάρτι στο Golden Globes με το HBO αλλά εκεί πήγα ως καλεσμένος.
– Το ταλέντο είναι και κάτι που πρέπει και να το καλλιεργείς, έτσι δεν είναι; Δεν επαναπαύεσαι μόνο σε αυτό.
Πόσοι άνθρωποι με ταλέντο, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες χάθηκαν. Αν δεν το καλλιεργήσεις, αν δεν «ματώσεις» στη δουλειά, μπορεί να είναι και καταστροφικό. Να πέσεις στη λούμπα ότι είσαι ο καλύτερος. Η παράσταση σκίζει, έρχονται άνθρωποι στο θέατρο και μας το λένε. Εγώ, όμως, μετά από εδώ θα πάω στον Γραμματικό, τον σκηνοθέτη για να φτιάξουμε πράγματα για την παράσταση. Έχουμε κάνει 9 μήνες πρόβες.
– Σε αυτή την παράσταση συνεργάζεσαι με τον Νίκο Γραμματικό, τον οποίο γνωρίζεις χρόνια. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα είχες στο μυαλό σου ότι μπορεί να μη βρεις συνεργάτες που να ταιριάζετε;
Βεβαίως, και το βρήκα μπροστά μου.
– Και;
Με είχε καλέσει ένας σκηνοθέτης και ήθελε να κάνουμε έναν μονόλογο, για έναν μεγάλο ηθοποιό. Με παρακάλεσε αυτός να το δω και πήγα. Στο πρώτο μίτινγκ, είχα ήδη δει και διαβάσει όλες τις πληροφορίες και βιογραφίες για τον ηθοποιό. Ρώτησα τον σκηνοθέτη: το είδες αυτό, όχι μου λέει. Στην επόμενη συνάντηση λίγες ημέρες μετά, είχα διαβάσει 600 σελίδες τη βιογραφία αυτού του ηθοποιού στ’ αγγλικά. Και λέω στον σκηνοθέτη: έχεις διαβάσει αυτή τη βιογραφία. Μου λέει: ξέρεις δεν ξέρω και καλά αγγλικά. Στο επόμενο μίτινγκ του λέω: αυτή την ταινία την έχεις δει; Δεν είχε δει τίποτα. Για να μη στα πολυλογώ, ήθελε να πάμε σε πρεμιέρα σε 1,5 μήνα, χωρίς να κάνουμε πολλές πρόβες. Του έγραψα ένα μείλ ότι θέλω να κάνουμε «αυτό, αυτό και αυτό» για να δουλέψω. Και μου λέει: ξέρεις στην Ελλάδα δεν δουλεύουμε έτσι. Και του είπα κι εγώ: γι΄αυτό δεν δούλεψα ποτέ στην Ελλάδα. Θέλουν να κάνουν δουλειά, χωρίς δουλειά!
Τα 60 κιλά επιπλέον για τους «42 βαθμούς» και η ιστορία με τον Αλ Πατσίνο
– Επέστρεψες όμως συμμετέχοντας στη σειρά «42 βαθμούς».
Ναι, με Χρήστο Λούλη, Κατερίνα Λέχου, Έμιλυ Κολιανδρή, Αλέξανδρο Λογοθέτη και παίζουμε μπάλα. Και πήρα 60 κιλά γιατί γούσταρα τον ρόλο, που είχε και μεγάλη απήχηση.
– Ήταν πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, ένας ηθοποιός να παίρνει τόσα πολλά κιλά για έναν ρόλο.
Έσπασα το ρεκόρ Γκίνες επί δύο. Ήταν 30 κιλά το ρεκόρ, εγώ πήρα 60. Αλλά θα έβγαινε ο ρόλος χωρίς αυτό; Όχι.
– Επειδή το ελληνικό κοινό κατά κάποιο τρόπο έχει συνηθίσει σε πιο απλές λύσεις: όπως τα προσθετικά ή περούκες, δεν σκέφτηκες να μην προχωρήσεις σε μία τέτοια θεαματική αλλαγή;
Το κοινό ο,τι του δίνεις, ζητάει. Όταν του δίνεις κάτι αυθεντικό, αυτό θέλει. Άμα του δίνεις ημίμετρα, σε αυτά θα μείνει, όμως, στην πραγματικότητα δεν θέλει ο κόσμος ημίμετρα. Δεν θα δώσω κάτι λιγότερο στο κοινό, επειδή είναι το ελληνικό. Βαρέθηκα να λέμε ότι είμαστε μικρή χώρα. Είμαστε τεράστια χώρα. Εμείς γεννήσαμε τον πολιτισμό τον δυτικό κι εμείς γεννήσαμε το δράμα. Ξέρεις πόσοι διάσημοι ηθοποιοί όταν τους έλεγα ότι είμαι Έλληνας καθόμασταν και μιλούσαμε για τον Όμηρο; Μέχρι ο Αλ Πατσίνο που του είχα κάνει πρόταση να ανεβάσουμε στην Επίδαυρο τον Οιδίποδα Τύραννο, μου είχε πει: «ανατριχιάζω, αλλά είμαι μεγάλος γι’αυτόν τον ρόλο». Τον Οιδίποδα που άλλοι ηθοποιοί τον παίζουν στα 60 τους, ο Πατσίνο ξέρει ότι ο Οιδίποδας δεν μπορεί να είναι πάνω από 40 ετών.
– Υπάρχουν ταλέντα στην Ελλάδα;
Βεβαίως και υπάρχουν. Σύστημα δεν υπάρχει για να τα αξιοποιήσει. Όταν ένα ταλέντο κάνει μία δουλειά και η επόμενη είναι σε τέσσερα χρόνια, του έχει σπάσει τα φτερά. Είναι ένα μοναχικό επάγγελμα. Εμένα με ατσάλωσε η Αμερική.
Η καριέρα στην Αμερική
– Πόσων χρονών ήσουν όταν πήγες;
Ήμουν 18 και σπούδασα business management στο Boston University. Τελείωσα το πανεπιστήμιο με αριστείο.
– Οπότε ήσουν και μάνατζερ του εαυτού σου.
Πάντα είμαι. Γι’αυτό και παίρνω πάντα την ευθύνη για τα λάθη μου. Ένας επιτυχημένος άνθρωπος λέει δύο πράγματα: εγώ φταίω και μπορώ να τα φτιάξω όλα.
– Δεν χρειάζεται, όμως να έχεις και τύχη;
Πάντα, αλλά τι είναι τύχη; Τύχη είναι εκεί που η ευκαιρία βρίσκει την προετοιμασία. Δεν έχεις τύχη, αν δεν είσαι προετοιμασμένος.
– Είναι εύκολο για έναν έλληνα ηθοποιό να κάνει καριέρα στην Αμερική;
Όχι. Όταν πήγα εκεί δεν ήθελαν καν να δουν Έλληνες ηθοποιούς. Ήταν η εποχή που είχαν πάει πολλοί σταρ από εδώ πέρα και το έπαιζαν σταρ και εκεί. Και έλεγαν στα καστινγκ δεν θέλουμε να δούμε Έλληνες. Και αν κάτι άλλαξα, μετά και το True blood, ήταν αυτό: δέχτηκαν να βλέπουν Έλληνες. Αυτό μπορώ να το πω για τον εαυτό μου, γιατί άνοιξα τον δρόμο για άλλους έλληνες ηθοποιούς να κάνουν κάτι. Τώρα έχουμε τον Γιώργο Λάνθιμο που φτιάχνει το όνομα «έλληνας σκηνοθέτης» και ανοίγει τον δρόμο και σε άλλους. Σου αρέσει ή όχι ο Λάνθιμος.
– Πες μου λίγο τώρα και για την παράσταση «Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο»
Ο συγγραφέας έχει μείνει σε ένα καταφύγιο, όπου έξω μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος και είναι η τελευταία μέρα, γιατί έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Κι ενώ ετοιμάζεται τού πέφτει από το πατάρι ένα πορτρέτο του Σαίξπηρ και αποφασίζει να εξομολογηθεί σε αυτόν. Η παράσταση έχει και πολύ γέλιο. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να βάλω κάποιον 1,5 ώρα να παρακολουθεί μία παράσταση, χωρίς να γελάσει καθόλου. Με τον Νίκο έχουμε ένα πράγμα πρωταρχικό: το συναίσθημα, η συγκίνηση, ούτε το μήνυμα της παράστασης, ούτε τίποτα. Να συγκινήσουμε τον θεατή. Και δεύτερος νόμος σε αυτά που κάνουμε με τον Νίκο, είναι να τελειώνει πάντα το έργο με μια χαραμάδα ελπίδας και μία πρόταση για την ελπίδα. Πηγαίνω πολλά χρόνια στο θέατρο και βλέπω να δείχνουν μόνο το κακό της κοινωνίας και να τελειώνουν με το σκοτάδι. Δεν έχω ανάγκη να δω το σκοτάδι, το ξέρω. Έχω μεγαλώσει στην ελληνική κοινωνία, έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα, ξέρω τα σκοτάδια της αγαπημένης μου. Θέλω, λοιπόν, να δω το φως, η Τέχνη αυτό κάνει, ναι να μου δείξεις τα σκοτάδια, και τα προβλήματα, αλλά στο τέλος θέλω την ελπίδα, κάτι πρακτικό.
– Κάτι που ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση να το πάρει μαζί του;
Ακριβώς. Να το πάρει μαζί του, να τον βοηθήσει να βγει από το καταφύγιό του, γιατί όλοι σε καταφύγια είμαστε. Και κάθε Σάββατο και Κυριακή, έρχεται ο κόσμος να ενώσουμε τα καταφύγιά μας. Το βλέπω από τον κόσμο στην παράσταση. Όταν δεν κουνιούνται, σημαίνει ότι κάτι έχουμε κάνει και με συγκινεί πάρα πολύ. Ο Νίκος Γραμματικός είναι ένα σύμπαν. Με τον Νίκο δεν κάνουμε ένα θεατρικό, κινηματογράφο κάνουμε. Προτείνουμε έναν άλλον τρόπο. Ας πούμε εμείς δεν φωνάζουμε.
– Φωνές στο θέατρο, αυτή η μάστιγα
Αν δεν ακουστεί και κάτι, δεν πειράζει.
– Καμιά φορά η σιωπή είναι πιο πολύτιμη από τον λόγο…
Μα τα λόγια είναι για να φορτιστούν οι σιωπές και να έρθουμε σε «κοινωνία» με τον θεατή. Τα λόγια είναι για να ανοίξουν την καρδιά και να καταλάβεις τη σιωπή.
– Θα ξαναγυρίσεις στην Αμερική;
Όχι, βέβαια. Εγώ είμαι Έλληνας. Η Ελλάδα μού έδωσε το ταλέντο (αν έχω κάποιο ταλέντο), η Ελλάδα μού έδωσε το φως, η Ελλάδα μού έδωσε τα πάντα. Ήρθε ο καιρός να δώσω εγώ στην Ελλάδα…
Λίγα λόγια για το έργο
Ο καταξιωμένος κινηματογραφικός σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός των μεγάλων επιτυχιών («Βασιλιάς», «Απόντες», «Μήδεια Κρείσσων των εμών βουλευμάτων», «Νυχτολούλουδα» κ.ά.) και ο ηθοποιός Θοδωρής Ζουμπουλίδης (Teo Alexander) μετά από μια εικοσαετή πορεία σε διεθνείς και ελληνικές παραγωγές, αναζητούν καταφύγιο… στον Μικρο Κεραμεικό.
«Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο» αποτελεί μία φωνή αγωνίας ενός αποσυρμένου από τα εγκόσμια θεατρικού συγγραφέα, αλλά παράλληλα συνενώνει και το παραλήρημα όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σε ένα προσωπικό και υπαρξιακό τέλμα.
Αποτελεί την ομπρέλα κάτω από την οποία κρύφτηκαν οι σκέψεις και τα λόγια απόγνωσης όλων των ανθρώπων που δεν τους χώρεσε το σύστημα και δεν χωρέσαν ούτε και εκείνοι σε αυτό. Ανθρώπων που ένωσαν τις φωνές τους, που πάλεψαν μέσα σε σκότη και έρεβη για να βγουν από το ατομικό τους καταφύγιο και να περπατήσουν, αν όχι στο φως, τουλάχιστον στη δική τους χαραυγή.
Ένα έργο βαθιά διαχρονικό που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, μέσα από το οποίο ο καθένας μας θα αναγνωρίσει τις στιγμές της ζωής του εκείνες που η λοξοδρόμηση, η οπισθοχώρηση και η ηττοπάθεια μπορεί να κυριάρχησε, αλλά το πείσμα για πάλη και ζωή παρέμεινε αήττητο.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός
Κείμενο: Γιώργος Σκούρτης
Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Γραμματικός, Θοδωρής Ζουμπουλίδης
Πρωταγωνιστεί ο Θοδωρής Ζουμπουλίδης
Υπεύθυνη Παραγωγής & Κείμενα Προγράμματος: Ευτυχία Φράγκου
Προπώληση: ticketservices.gr
Μικρός Κεραμεικός
Ευμολπιδών 13, Αθήνα
