Επί χιλιετίες η νευρικότητα, η κυκλοθυμία, οι μικροαδιαθεσίες, ακόμη και η… κοινή γκρίνια, οι οποίες ταλάνιζαν τις γυναίκες που φυτοζωούσαν σεξουαλικώς, αντιμετωπιζόταν ως νευρολογική διαταραχή. Κάτι είχαν, βέβαια, «ψιλιαστεί» όλοι αυτοί οι φωστήρες της ανδροκρατίας περί του ιαματικού ρόλου που μπορούσε να παίξει στην όλη υπόθεση η περιοχή των γεννητικών οργάνων της… πάσχουσας εξού και η ιππασία (η κανονική, παιδιά, με τ’ άλογο), τα κρύα τοπικά λουτρά και το διαβόητο «πυελικό μασάζ» προτάθηκαν κατά καιρούς ως θεραπευτικές λύσεις.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, μάλιστα, και στην σεμνότυφη βικτωριανή Αγγλία, η «νευρολογική» αυτή διαταραχή, που επιστρατευόταν για να ερμηνεύσει πάσα γυναικεία νόσο, βαφτίστηκε «υστερία» (βλέπε, «ύστερον», «υστερεκτομή» κ.λ.π). Εκεί, λοιπόν, γύρω στα 1880, ο εγγλέζος γιατρός Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ προχώρησε το πυελικό μασάζ -που προσφερόταν από την… ιατρική χείρα ως θεραπεία στις πλούσιες αστές- ένα βήμα παραπέρα: και εγένετο το «σφυρί του Γκράνβιλ», ένα δονούμενο ηλεκτρικό μηχανηματάκι που έφερε χαρές στις υστερικές κυρίες.
Ιδού, grosso modo, το στόρι αυτής της κομψής, αισθητικά προσεγμένης και απολαυστικά γραμμένης ταινίας, η οποία προβάλλεται από χθες στους κινηματογράφους. Μόνο που το επιστημονικο- ιατρικό επίτευγμα του Γκράνβιλ αποτελεί, ουσιαστικά, τον καμβά πάνω στον οποίον εξυφαίνεται η κυρίως ιστορία: που δεν είναι άλλη, από το (απρόθυμο, αρχικά) φλερτ του ρηξικέλευθου νεαρού γιατρού με την σουφραζέτα, φιλάνθρωπη και ακτιβίστρια μεγάλη κόρη έτερου γιατρού, στη δούλεψη του οποίου ο Γκράνβιλ προσφέρει τις… αντιυστερικές υπηρεσίες του μέχρι που παθαίνει τενοντίτιδα από την πολλή… δουλειά και οδηγείται, με τη βοήθεια του εκκεντρικού ζάπλουτου φίλου και ευεργέτη του (φοβερός και πάλι ο Έβερετ), στην ανακάλυψη του δονητή.
Το ακόμη καλύτερο είναι πως διά μέσω αυτού του φλερτ -το οποίο θυμίζει κλασικές ταινίες του ασπρόμαυρου Χόλιγουντ, «κεντημένο» με θαυμάσιες ατάκες από το αμερικανικό (!) ζεύγος των σεναριογράφων- η ταινία της Γουέξλερ εικονογραφεί υπέροχα και τις τρομερές αντιθέσεις της βικτωριανής εποχής: την ασύλληπτη πρόοδο των επιστημών σε αντιδιαστολή με τις παραδόσεις και τις προκαταλήψεις, την πολυτέλεια και τον ψυχαναγκαστικό καθωσπρεπισμό της καλής κοινωνίας σε αντιδιαστολή με την απόλυτη ένδεια και την τραχύτητα του λαουτζίκου, την δειλή βυθομέτρηση της σεξουαλικότητας εν μέσω μιας… θεσμικής, θαρρείς, σεμνοτυφίας.
Όμορφη φωτογραφία, υπέροχα κοστούμια, ωραίες ερμηνείες, εγγλέζικο φλέγμα, έξυπνο χιούμορ, κοινωνικό σχόλιο, ρομαντισμός και αρκετοί, απολαυστικά φιλμαρισμένοι, παροξυσμοί -έτσι ονομάζονταν οι οργασμοί εκείνα τα χρόνια… Ένας εξ αυτών, μάλιστα, οδηγεί μια τροφαντή ιταλίδα «ασθενή» σε ανάκραξη μιας άριας της «Τραβιάτα». Υστερικές καταστάσεις…
Πηγή: tospirto.net
