Γυρίζει μία ταινία τον χρόνο για ψυχοθεραπεία και θεωρεί τον εαυτό του εντελώς αποτυχημένο. ‘Ομως ο 76χρονος σκηνοθέτης με την τελευταία του ταινία, «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», σάρωσε στα αμερικανικά ταμεία. Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα Νέα», ο Γούντι Άλεν μιλάει για την νέα του ταινία και παραδέχεται ότι μόνο ο έρωτας έχει σημασία.
Τι συμβαίνει λοιπόν στο Παρίσι;
Δύο ζευγάρια εξ Αμερικής καταφθάνουν στη γαλλική πρωτεύουσα. Το απωθημένο των καλλιεργημένων Αμερικανών. Σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Γάλλοι να τους σνομπάρουν. Το έχω δει με τα μάτια μου να συμβαίνει δεκάδες φορές. Το νεαρό ζευγάρι αποτελείται από τον Οουεν Ουίλσον και τη Ρέιτσελ ΜακΑνταμς. Εκείνη φαίνεται να τον περιφρονεί και ταυτόχρονα να φλερτάρει μ’ έναν δήθεν διανοούμενο (Μάικλ Σιν). Εκείνος (Οουεν Ουίλσον), νοσταλγός του παρελθόντος.
Έτσι, ένα βράδυ, μεσάνυχτα φυσικά, εντελώς απρόσμενα και ξαφνικά, μια άμαξα τον μεταφέρει στο παρελθόν, κάπου μεταξύ της δεκαετίας του ’20 και του ’30. «Γεννηθήκαμε καθυστερημένα» διαπιστώνει ο Αμερικανός.Κι έτσι, όπως η Σταχτοπούτα, ο Οουεν Ουίλσον κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα καταλήγει σε καμπαρέ, καφέ, εστιατόρια και σε σαλόνια, όπου συγκεντρώνεται η αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Ετσι πέφτει πάνω στον Σαλβατόρ Νταλί (Εντριαν Μπρόντι), τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ (Κόρεϊ Στολ), τον Κόουλ Πόρτερ, τον Τ. Σ. Ελιοτ και τον Μπουνιουέλ. Στον οποίο μάλιστα υποδεικνύει να γυρίσει μια ιστορία που μοιάζει με τον «Αγγελο εξολοθρευτή» (ταινία που πράγματι σκηνοθέτησε ο Μπουνιουέλ τη δεκαετία του ’50). «Μα είσαι τρελός;» απαντάει ο Ισπανός! Εκεί λοιπόν πέφτει πάνω σε μια γαλλίδα ξεναγό (Κάρλα Μπρούνι) η οποία περιγράφει τον ερωτικό διχασμό του Ροντέν. «Μα είναι δυνατόν να αγαπάς ταυτοχρόνως δύο γυναίκες» τη ρωτάει ο Ουίλσον. «Φυσικά» απαντάει η Μπρούνι. «Αυτός είναι ο γαλλικός τρόπος».
Η νοσταλγία λοιπόν…
Νοσταλγία που σημαίνει φυγή, δειλία, απόδραση από την πραγματικότητα. Κι εγώ νοσταλγώ. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, όταν κολλούσα τ’ αυτιά μου στο ραδιόφωνο μασουλώντας ένα σάντουιτς. Εκείνη την εποχή λοιπόν συνέβαιναν ακόμα χειρότερα πράγματα από αυτά που βιώνουμε σήμερα. Απίστευτη φτώχεια, πόλεμος, μαζική ανεργία.
Να προσπεράσουμε την οικονομική κρίση λοιπόν.
Δεν λέω αυτό. Απλώς το κακό πάντα πουλάει. Χωρίς κρίση τι θα έγραφαν οι δημοσιογράφοι; Γι’ αυτό και οι ταινίες που πραγματεύονται εγκλήματα με σίριαλ κίλερ κόβουν πολλά εισιτήρια. Ο θεατής είναι ασφαλής. Ο ήρωας στην ταινία νεκρός. Γι’ αυτό πουλάει πόλεμο και η TV».
Ο κόσμος κι εγώ πιστεύουμε ότι είστε μια ιδιοφυΐα.
Βλακείες. Είμαι αποτυχημένος εντελώς. Το πιστεύω αυτό.
Μα γιατί;
Επειδή κι εγώ ακολουθώ τον ίδιο με όλους τους άλλους χορό. Εγωπάθεια, απληστία, τρέλα. Ισως το να γυρίζω μία ταινία κάθε χρόνο να είναι ένα υποκατάστατο ψυχοθεραπείας.
Αυτό ονομάζεται αυτογνωσία.
Πολύ κολακευτικό. Δεν το δέχομαι. Γιατί πάλι από πάνω θα βρεθώ.
Πολύ πεσιμιστικό. Και η οικογένεια;
Τα παιδιά μου ζήτημα είναι αν έχουν δει μερικές από τις ταινίες μου. Η γυναίκα μου τις μισές. Τους καταλαβαίνω. Υπάρχουν καλύτερα πράγματα να δει και να κάνει κάποιος. Ομως προσπαθώ. Για τα παιδιά μου εννοώ. Τους δείχνω μερικές παλιές ταινίες με σασπένς. Ταινίες του Χίτσκοκ και του Τζον Χιούστον.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής;
