Ονομάζεται Νίκος Λώρης και έχει κερδίσει τον τίτλο «Mr. Rockwave» καθώς είναι ο άνθρωπος πίσω από το Rockwave Festival. Μια ιστορική φυσιογνωμία στη διοργάνωση συναυλιών της χώρας μας, εκείνος που ξέρει τα πάντα για τα μουσικά events που έγιναν και θα γίνουν.
Από τη δεκαετία του ’80 ο Νίκος Λώρης οργανωνώνει μεγάλες αλλά και μικρές συναυλίες ανελλιπώς και όπως εξηγεί μιλώντας στο avopolis.gr και τον Μάκη Μηλάτο επιθυμία του ήταν για τα «40 χρόνια Τρύπες» ένα μεγάλο event στο Ολυμπιακό Στάδιο.
«Συναντήθηκα με τα ιστορικά μέλη του συγκροτήματος για την πιθανότητα μιας συναυλίας στις 20 Ιουλίου 2023 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Τελικά αυτό δεν ευδοκίμησε. Δεν πειράζει! Θα το κάνουμε σε 10 χρόνια για να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια. Είναι ένα κίνητρο να είμαστε ακμαίοι και υγιείς, για να το κάνουμε τότε» αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Το πιο μεγάλο αστικό φεστιβάλ που έγινε ποτέ ήταν το 1999, στον Άγιο Κοσμά. Μπορεί η πόλη να το αντέξει; Απαγορεύτηκε το 2002 γι’ αυτό το λόγο. Το 2002 είχα παραχώρηση με υπογραφή Βερελή από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και το απαγόρευσε η αστυνομία. Ήταν το καλύτερο φεστιβάλ απ’ όλα, 3 stages με σύνθημα ”η μουσική ενώνει”. Οι Cure στο ένα, οι Motorhead στο άλλο και οι Liquid, Sasha στο dance stage. Και ήρθε η αστυνομία και λέει ”απαγορεύεται, δεν θα ξαναγίνει”. Έγινε συζήτηση στην Αλεξάνδρας και μου ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να με αφήσουν να ξανακάνω φεστιβάλ ”και να αποδιοργανώνεται η πόλη για 3 μέρες”» επισημαίνει ο Mr. Rockwave.
Στη συζήτηση που είχε με τον Μάκη Μηλάτο και τον Τάσο Βογιατζή ο Νίκος Λώρης αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στις τιμές των εισιτηρίων, στον ανταγωνισμό, στο Rockwave και στο know-how των live, στο Rock in Athens και άλλα πολλά.
Νίκος Ζαραγκόπουλος
– Για πάμε λίγο πίσω. Ας θυμηθούμε το Rock of Gods, σχεδόν 30 χρόνια πια έχουν περάσει, που ήταν η αρχή για το Rockwave. Έτσι δεν είναι;
Νομίζω πως είναι μια ιστορική στιγμή, όχι για μας που είμαστε εδώ και κουβεντιάζουμε, αλλά είναι ιστορική στιγμή για τη μουσική εξέλιξη, για το ροκ στη χώρα μας. Θυμάσαι Μάκη, το συζητάγαμε και τότε, όταν συζητάγαμε στο Ρόδον FM, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει μεγάλο συγκρότημα στην Ελλάδα αν δεν γίνει κάποιο φεστιβάλ. Κάναμε συναυλίες στο Ρόδον αλλά το σαράκι μας έτρωγε. Έτσι κάναμε μια συνεργασία, εμείς ως Di Di Music και ο Φώτης Μπόμπολας ως Ρόδον που το υποστήριξε οικονομικά και έγινε, το 1996.
– Και ο χώρος πως βρέθηκε; Ψάχνατε γενικά;
Όλους τους χώρους που χρησιμοποιήσαμε τα επόμενα χρόνια, τους είχαμε τσεκάρει από πριν. Γυρνάγαμε με ένα μηχανάκι και βλέπαμε. Και η Φρεαττύδα και ο Άγιος Κοσμάς και όλα ήταν τσεκαρισμένα από πριν, αλλά τελικά βρήκαμε τη Δραπετσώνα και ξεκινήσαμε από εκεί. Σήμερα συνάντησα τον διοργανωτή του Rock in Athens 1985. Ετοιμάζεται λοιπόν ένα ντοκιμαντέρ για τα 40 χρόνια από τότε που έγινε και έκθεση φωτογραφίας και βίντεο και όλα αυτά λέμε να τα φιλοξενήσουμε φέτος στο Rockwave, όλες τις ημέρες του φεστιβάλ.
– Έγινε λοιπόν το ’85 το Rock in Athens, έγινε το 1996 το Rock of Gods, έχουν περάσει από τότε πολλά χρόνια μέσα στα οποία έγιναν πολλά. Τι έχει αλλάξει από τότε κατά τη γνώμη σου;
Η μεγάλη αλλαγή νομίζω είναι στο ήθος των ανθρώπων που έχουμε στη δουλειά μας. Για να πω την αλήθεια, εγώ κάθε μέρα νοσταλγώ εκείνες τις μέρες και τους ανθρώπους που συμμετείχαν εκείνη την εποχή. Υπήρχε ανταγωνισμός αλλά υπήρχε και συνεννόηση. Μιλάγαμε μεταξύ μας. Συναντιόμαστε τα βράδια στα μπαρ και τα πίναμε παρέα και κουβεντιάζαμε. Και την άλλη μέρα στο γραφείο του ο καθένας έκανε τη δουλειά του, με τα «χτυπήματα» -που λέμε- πάνω απ’ τη μέση, κάτω, απ’ τη μέση, στο κεφάλι… Τώρα έχουμε πάει σε ένα άλλο επίπεδο. Τότε κάναμε και από κοινού συναυλίες για να μην «χτυπιόμαστε» μεταξύ μας. Θυμάμαι και τους House of Love και τους Dead Can Dance και άλλα που τα κάναμε συνεργατικά για να μην τα πάμε στο κόκκινο. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Όλα είναι στο κόκκινο μόνο.
– Εσύ λοιπόν έχεις στήσει στη Μαλακάσα μια μεγάλη υποδομή που εξελίσσεται και σου δίνει τη δυνατότητα να τα βγάλεις πέρα και οικονομικά και όσον αφορά στις ανάγκες. Οι άλλοι που δεν έχουν υποδομές πώς τα βγάζουν πέρα;
Είναι κακές διοργανώσεις κατά τη γνώμη μου – και δεν το λέω ανταγωνιστικά, αλλά αντικειμενικά. Είναι σε χώρους με προβλήματα, που είναι κακοί για φεστιβάλ και για πολύ κόσμο, και δείχνει και την κακή διάθεση για το τι είναι ανταγωνισμός και συναγωνισμός – που δεν ίσχυε το ‘86, το ’96. Μπορεί τότε να είχαμε κόντρες και να τσακωνόμασταν κάποιες φορές, αλλά εγώ ποτέ δεν διανοήθηκα ότι δεν θα πάω στο Ρόδον να κάνω συναυλίες, γιατί ήταν ένας χώρος εξαιρετικός γι’ αυτή τη δουλειά και πολλές φορές υποψήφιος για διεθνή βραβεία κι εκεί μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου όπως έπρεπε και όπως απαιτούσαν τα συγκροτήματα. Άλλο το ένα άλλο το άλλο…
Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Τα μηχανήματα που στήνονται στο Terravibe είναι πολύ καλά και είναι τα ίδια που στήνονται και στη Πλατεία Νερού για παράδειγμα. Στο Terravibe το αποτέλεσμα είναι τεχνικά άψογο, ενώ στην Πλατεία Νερού οι φανς διαμαρτύρονται…
– Ποια είναι η μεγαλύτερη συναυλιακή «ήττα» που έχεις φάει;
Είναι αυτές που έχω ακυρώσει. Απλά το διαισθάνομαι ότι θα φάμε γκολ από τα αποδυτήρια και λέω «πάω πάσο». Πληρώνω το 50% και λέω «δεν το κάνω το σόου». Αποδέχομαι την ήττα. Είναι πολύ έντονο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και έχω κάνει πολύ λίγα τέτοια λάθη. Και γι’ αυτό υπάρχω από το μακρινό παρελθόν.
– Και η μεγαλύτερη έκπληξη;
Οι Duran Duran στο Terra Vibe, 18.000 κόσμος. Ήταν σοκ. Η αρχική εκτίμησή μου ήταν για πολύ χαμηλότερα νούμερα. Αν και μου άρεσε από τα ‘80s η ποπ που παίζουν και τους εκτιμώ πολύ. Από το 3.500 της αρχικής τοποθεσίας -του Λυκαβηττού- σε αυτό το νούμερο, ήταν μεγάλη η απόσταση.
Είχα κι άλλες, πολλές θετικές εκπλήξεις. Βγήκε το 2006 ο Roger Waters και έπαιξε το Dark Side of the Moon, και είπα «τι δισκάρα, θα το κάνω». Πρόσφερα λίγα χρήματα γιατί το φοβόμουν. Κι απολαύσαμε μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει στο Terra Vibe. Για εμένα όμως σημαντικό είναι να μην ξεφύγουν ποτέ οι τιμές των εισιτηρίων και να είμαστε υγιείς. Γι’ αυτό και δεν έχω πληρώσει ποτέ «κουφά» νούμερα, γι’ αυτό και δεν φτάσαμε ποτέ τα εισιτήρια στα 100-150 ευρώ. Υπολογίζω και λέω ότι αυτές είναι οι τιμές. Και είμαστε όλοι χαρούμενοι, και ο καλλιτέχνης τελικά, που παίζει μπροστά σε μεγαλύτερο κοινό σε σχέση με την περίπτωση ενός πολύ πιο ακριβού εισιτηρίου. Με την απληστία δεν έχει κερδίσει κανείς, αν και είναι η αχίλλειος πτέρνα του ανθρώπου και του συστήματος στο οποίο ζούμε.
– Συναυλίες για τις οποίες είσαι υπερήφανος, κάποιους που με τον τρόπο σου βοήθησες να γίνουν εδώ γνωστοί;
Δεν θεωρώ ότι έβγαλα κανέναν στην επιφάνεια. Έχουμε κάνει καλλιτέχνες που είναι Έλληνες, τις Τρύπες, τα Ξύλια Σπαθιά, τους Active Member, τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, τους Στέρεο Νοβα, αλλά δεν βγήκαν στην επιφάνεια από εμάς. Μπορεί να είναι κάποιοι καλλιτέχνες που ευνοήθηκαν από τις πρώτες εμφανίσεις τους εδώ, όταν ακόμα δεν είχαν το μέγεθος που απέκτησαν αργότερα.
Ο Moby, για παράδειγμα, όταν έπαιξε στο Ρόδον για πρώτη φορά, είχε περίπου 400-500 άτομα. Είμαστε εγώ, ο Ζουγρής και ο Γιάννης Πετρίδης μπροστά στο ταμείο του Ρόδον και μου λέει ο Πετρίδης, «δεν σε βλέπω ευχαριστημένο». Και λέει ο Ζουγρής, «Νίκο μου, για τους 100 δίσκους που έχει πουλήσει, τα εισιτήρια που έχετε είναι πάρα πολλά». Και παίζει μετά στο Rockwave την ημέρα που έπαιζε ο Iggy Pop. Πριν από αυτόν ήταν να παίξουν οι Foo Fighters και οι συγκυρίες έφεραν στη θέση τους αυτόν. Και γίνεται χαμός!
- Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάστε στο avopolis.gr.
