Το Στέμμα ή αλλιώς η δραματοποίηση της ζωής της βασιλικής οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου επέστρεψε στο Netflix για την 5η σεζόν του. Μία σεζόν γεμάτη αλλαγές καθώς πίστη στις παραδόσεις της άλλαξε για ακόμη μια φορά το cast της μπαίνοντας σε μια νέα δεκαετία για την βρετανική μοναρχία. Οι αλλαγές έρχονται και στον τρόπο αφήγησης όμως και εδώ κάπως τα πράγματα χωλαινουν με αποτέλεσμα να έχουμε ίσως την πιο αδύναμη σεζόν της σειράς.

Ακολουθεί το review από την συντακτική ομάδα του Lordoftheseries.gr

Η 5η σεζόν ξεκινά κάπου το 1991 και ολοκληρώνει τα γεγονότα της το 1997 λίγο πριν το τραγικό ατύχημα της Diana. Η σεζόν λοιπόν καλύπτει τα χρόνια πρωθυπουργίας του John Major του συντηρητικού κόμματος και ομολογουμένως μετά την σκληρή Margaret Thatcher ο Major φαίνεται σαν ένα μαξιλάρι συμβατικότητας στα στάνταρ της βασίλισσας.

Η σεζόν μπορούμε να πούμε πως εστιάζει σε δύο πολύ σημαντικά μέτωπα, το ένα είναι η κρίση που περνάει ο θεσμός της μοναρχίας. Βλέπουμε την Ελισάβετ να αμφισβητείται από τον λαό της και πολύ συχνά απο την οικογένεια της, βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που τα προβλήματα τους είναι τόσο πρωτοκοσμικα που ο καθημερινός θεατής ποτέ δεν θα καταλάβει αντιθέτως θα νευριάσει.

Η Ελισάβετ λοιπόν έχει έρθει σε μια φαινομενικά σκοτεινή περίοδο της βασιλείας της όπου πρέπει να απολογηθεί στους δικούς της, να αλλάξει οπτική στον τρόπο που κυβερνά αλλά ταυτόχρονα να το κάνει με τρόπο που να μην κλονίσει τον θεσμό της μοναρχίας. Παράλληλα το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο στην βασιλική οικογένεια και εκεί επικεντρώνεται το δεύτερο μέτωπο της φετινής ιστορίας. Τεράστιο τηλεοπτικό χρόνο επενδύει το σενάριο στην διαμάχη Καρόλου-Νταϊάνα που πλέον είναι ζευγάρι μόνο στους τύπους.

Πολλές βόμβες και σκάνδαλα θα τους οδηγήσουν σε ένα φιλικό διαζύγιο,για τα μάτια του κόσμου, στο οποίο οι δύο πλευρές συμβιβάζονται όντας υποχρεωμένοι στην μοναρχία αλλά και το μέλλον των παιδιών τους. Η 5η σεζόν μας θυμίζει στιγμές όπως η αποκαλυπτική συνέντευξη της Νταϊάνα, τα πρόστυχα παιχνίδια Καρόλου και Καμίλα, το εικονικό Revenge dress της Νταϊάνα αλλά και ιστορικές πληγές της βασιλικές οικογένειας όπως η φωτιά στο κάστρο Windsor και η απόσυρση του βασιλικού πλοίου Britannia.

Mετά από μια αριστουργηματική 4η σεζόν το The Crown μας χαρίζει τον πιο αδύναμο κύκλο επεισοδίων του. Λίγο τα “προβλήματα” που αφηγείται, λίγο ο τρόπος που το κάνει, απλά δεν καταφέρνει να σε κερδίσει όπως γινόταν με τα προηγούμενα επεισόδια. Κάποια γεγονότα τα τραβάει και τα δραματοποιεί αρκετά και ένα επεισόδιο αργότερα δεν έχουν καν σημασία, αυτό βέβαια γίνεται επειδή η σειρά δεν ακολουθεί ένα σταδιακό χρονοδιάγραμμα αλλά έχει μικρά αλματακια μέσα στην σεζόν, αλλά και πάλι θα έπρεπε κάποια πράγματα να είχαν μικρότερη παρουσίαση.

Κάτι άλλο που προσωπικά βρήκα άστοχο ήταν το πόσο πολύ εστίασε η σεζόν στην κόντρα Καρόλου-Νταϊάνα σε σημείο η βασίλισσα Ελισάβετ να έχει μειωμένο τηλεοπτικό χρόνο σε αυτήν την σεζόν.

Σίγουρα είναι ένα από τα πιο μεγάλα κεφάλαια της βασιλικής ιστορίας αλλά μπορούσε να γίνει πιο σύντομα αλλά και ρεαλιστικά η αφήγηση της συγκεκριμένης περιόδου. Ο τρόπος δε που παρουσιάστηκε μου κλώτσησε λίγο καθώς ένιωσα σαν να μας δίνουν σημάδια παράνοιας στην στάση της Νταϊάνα και μια αίσθηση αδικίας προς το πρόσωπο του Καρόλου, λες και ήταν ανήλικο και δεν ήξερε τι έκανε με την Καμίλα.

Η προετοιμασία του για τον θρόνο θυμίζει λίγο ανέκδοτο αν σκεφτείτε πως η σεζόν εξελίσεται στα 90ς και ανέλαβε μόλις πρόσφατα την βασιλεία. Εκεί που η σειρά πετυχαίνει είναι στο ότι δεν διστάζει να παρουσιάσει την πλευρά του λαού σε όλο αυτό που το μεγαλύτερο ποσοστό θεωρεί ακατάλληλο τον Κάρολο για διάδοχο και αχρειαστο τον θεσμό της μοναρχίας. Δυστυχώς όμως δεν εστιάζει αρκετά σε αυτό.Η σκηνοθεσία της σειράς παραμένει άκρως μαγνητική καθώς σε ρουφάει με την υπέροχη αισθητική της. Μουσική επένδυση για ακόμη μια φορά ακριβώς του the point και πάμε τώρα στο νέο Cast.

Η αλλαγή του Cast για μια σειρά σίγουρα είναι δύσκολο έργο τόσο στο να βρουν ομοίους ηθοποιούς να αναλάβουν τους ρόλους όσο και το να βρούν εξίσου καλούς ηθοποιούς που να μπορούν αντάξια να συνεχίσουν το έργο των προκατόχων τους. Γενικά θεωρώ ότι και στα δύο σκέλη το The Crown έσκισε με ορισμένες αστοχίες. Η Imelda Staunton είναι φοβερή ως βασίλισσα Ελισάβετ ωστόσο θα ήθελα παραπάνω σκηνές με εκείνη καθώς ένιωσα ότι το σενάριο δεν την βοήθησε ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις όπως εύκολα θα μπορούσε.

Παραπάνω θα ήθελα να δω και από τον Jonathan Pryce ως Φίλιππο αλλά και την Lesley Manville ως Μαργαρίτα καθώς ενώ είναι πολύ καλοί στον ρόλο τους κάπου χάνονται μέσα στο σενάριο. Η μεγάλη μου ένσταση είναι η επιλογή του Dominic West για τον ρόλο του Καρόλου. Οπτικά δεν μου κολλάει και τόσο ωστόσο η φοβερή ερμηνεία του ηθοποιού σώζει την κατάσταση.

Το διαμάντι της σεζόν είναι ξεκάθαρα η Elizabeth Debicki ως Νταϊάνα. Είναι γεννημένη να ενσαρκώσει αυτήν την ιστορική φιγούρα και πραγματικά η ομοιότητα που έχει πετύχει η ομάδα του Crown ανατριχιαστική στις λεπτομέρειες. Η ερμηνεία της δε φοβερή και πιστεύω δεν θα δυσκολευτεί να σηκώσει το Emmy…

Βασιλική αισθητική, φοβερό Cast σε ένα κάπως μουδιασμενο σενάριο περιγράφει με λίγα λόγια την νέα σεζόν του The Crown που σίγουρα ξέρουμε ότι μπορεί να τα πάει και καλύτερα. Ωστόσο μιλάμε για μια σειρά με πλούσια ιστορία που ακόμη και όταν “πέφτει” καταφέρνει να σε ψυχαγωγήσει, αυτήν την φορά όχι με το σενάριο της αλλά με όλα τα υπόλοιπα που συλλογικά δημιουργούν μια σειρά. Και τώρα αναμονή για την 6η και τελευταιά σεζόν που θα φέρει μεγάλο δράμα!